Polski Ład 3.0: Zmiany wchodzące w życie 26 października 2022 r.

26 października br. weszło w życie część zmian z tzw. Polskiego Ładu 3.0, m.in. odroczono wejście w życie przepisów o minimalnym podatku dochodowym, doprecyzowano zasady rozliczania kosztów finansowania dłużnego w kosztach podatkowych. Ponadto, uelastyczniona została konstrukcja oświadczenia płatników (emitentów) wyłączającego obowiązek stosowania mechanizmu pay & refund, dokonano zmian w estońskim CIT w zakresie terminu zapłaty podatku, rozszerzono uprawnienia płatnika do składania wniosku o stwierdzenie nadpłaty oraz uregulowano sytuację, gdy ryczałtowiec nie przekaże do ZUS informacji o miesięcznym przychodzie z działalności.

 

1. PIT i CIT: Zmiany w zakresie transakcji rajowych

 

2. Aktualizacja wyceny środków trwałych - rozporządzenie MF

(art. 15 ust. 5 ustawy o CIT oraz art. 22o ust. 1 ustawy o PIT)

Dotychczas, minister właściwy do spraw finansów publicznych określał, w drodze rozporządzenia, tryb i terminy aktualizacji wyceny:

1) środków trwałych, tj.:

a) budowli, budynków oraz lokali będących odrębną własnością,

b) maszyn, urządzeń i środków transportu,

c) innych przedmiotów

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu,

a także

d) przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych,

e) budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie,

f) składników majątku, wymienionych w lit. a-c, niestanowiących własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywanych przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy leasingu, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający,

2) wartości początkowej składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 10 000 zł,

3) jednostkowej ceny nabycia części składowych i peryferyjnych, które stanowią wydatek na ulepszenie środka trwałego,

4) wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, gdy ich wartość początkowa nie przekracza 50 000 zł,

5) kwoty określonej w art. 22g ust. 10 ustawy o PIT do obliczenia wartości początkowej spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego,

jeżeli wskaźnik wzrostu cen nakładów inwestycyjnych w okresie trzech kwartałów w roku poprzedzającym rok podatkowy w stosunku do analogicznego okresu roku ubiegłego przekroczy 10%.

Od 26 października 2022 r., minister finansów wyda takie rozporządzenie jeżeli wskaźnik w okresie dwóch kwartałów oraz w okresie czterech kwartałów danego roku kalendarzowego w stosunku do analogicznych okresów roku ubiegłego przekroczy 10%.

Przepis w nowym brzmieniu stosuje się do wskaźników wzrostu cen nakładów inwestycyjnych ogłaszanych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego począwszy od 2022 r.

 

3. Rozliczanie kosztów finansowania dłużnego w kosztach podatkowych

(art. 15c ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o CIT)

Przepisy art. 15c - w brzmieniu obowiązującym w 2021 r. - wprowadzone zostały do ustawy CIT z dniem 1 stycznia 2018 r. ustawą z 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Jak wynika z uzasadnienia do tej ustawy, ich funkcją jest ograniczenie nadmiernego finansowania działalności podatnika długiem, co skutkuje zaniżeniem dochodów wykazywanych w miejscu (kraju), w którym prowadzona jest przez podatnika działalność gospodarcza. Przepisami tymi ograniczone zostały fiskalne efekty stosowania przez podatnika mechanizmu optymalizacyjnego polegającego na nadmiernym finansowaniu jego działalności długiem. Z powyższych względów ustawodawca wprowadził do ustawy CIT limit takiego finansowania dłużnego, jakie może przez podatnika być uwzględnione w jego kosztach uzyskania przychodów. Limit ten odniesiony został do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego ponad uzyskane z analogicznych tytułów przychody i wyznaczony uzyskanym za ten sam okres wskaźnikiem EBITDA.

Polski ustawodawca określił jednak w 2017 r., iż tzw. „bezpieczną przystanią” będzie kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nieprzekraczająca 3 000 000 zł. Celem tej regulacji było wyłączenie jej stosowania wobec podatników, u których uzyskana w roku podatkowym trwającym 12 miesięcy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego kwoty tej nie przewyższa.

Powyższy przepis ustawy CIT spotkał się jednak z różnym jego interpretowaniem. Część podatników zaczęła traktować tę regulację jako dającą prawo do podwyższenia przez podatnika limitu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, wynikającego z uzyskanego wskaźnika EBITDA o kwotę 3 mln zł. W ocenie tych podatników limit nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jaka w roku podatkowym może przez podatnika zostać zaliczona do jego kosztów w podatku dochodowym, należy obliczać jako 30% uzyskanego w roku podatkowym EBITDA + 3 mln zł.

Celem uniknięcia sporów z podatnikami, przepisami ustawy z 29 października 2021 r. ustawodawca wskazał w zmienionej treści art. 15c, iż wyłączona z kosztów uzyskania przychodów podlegać będzie kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przewyższająca:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę odpowiadającą 30% uzyskanego przez podatnika EBITDA.

Nowe brzmienie tych przepisów, choć wykluczyło wcześniej wskazane wątpliwości, spotkało się jednak z zastrzeżeniami, iż przy niekorzystnym dla podatników interpretowaniu aktualnego brzmienia tych przepisów organy podatkowe mogłyby oczekiwać wyłączenia przez podatnika z kosztów uzyskania przychodów mniejszej z powyższych wartości. Ta potencjalna niekorzystna interpretacja polega na tym, iż podatnik byłby zobowiązany do zastosowania jednocześnie dwóch limitów - kwoty 3 mln zł oraz wskaźnika 30% EBITDA, co sprawiałoby, że zawsze obowiązywałby niższy limit kosztów uzyskania przychodu. Mogło to - w świetle obaw podatników - prowadzić do wyłączenia prawa wyboru i stąd, organizacje branżowe zgłosiły liczne postulaty o doprecyzowanie przepisów.

Uwzględniając powyższe proponuje się takie doprecyzowanie ust. 1 tej regulacji, które usunie powstałe wątpliwości. Zmiana odpowiada na zgłaszane postulaty i ma charakter ewidentnie korzystny - podatnik może zastosować limit odliczenia 3 mln zł albo 30% EBITDA, którykolwiek jest w jego przypadku wyższy. Podatnik może zatem wykazać wyższe koszty uzyskania przychodu, spośród podanych dwóch kwot.

Art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy o CIT

Przepisami ustawy z 29 października 2021 r. wprowadzony został do ustawy CIT - art. 16 ust. 1 - nowy pkt 13f, ograniczający możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, kosztów finansowania dłużnego uzyskanego od podmiotu powiązanego i przeznaczonego na sfinansowanie działań restrukturyzacyjnych lub polegających na akwizycji innych podmiotów.

W świetle tego przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy CIT uzyskanego od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 tej ustawy, w części, w jakiej finansowanie zostało przeznaczone bezpośrednio lub pośrednio na transakcje kapitałowe, w szczególności nabycie lub objęcie udziałów (akcji), nabycie ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną, wniesienie dopłat, podwyższenie kapitału zakładowego lub wykup udziałów własnych w celu ich umorzenia.

Uwzględniając jednak fakt, iż celem tego przepisu było wyeliminowanie działań optymalizacyjnych w grupach podmiotów powiązanych, zmieniono:

  • wprowadzenie ograniczenia w stosowaniu tego przepisu i wyłączenie z jego zakresu finansowania dłużnego udzielonego przez banki lub przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, mające siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego;
  • wyłączenie jego stosowania w przypadkach finansowania dłużnego udzielonego na nabycie lub objęcie udziałów (akcji) lub ogółu praw i obowiązków w podmiotach niepowiązanych z podatnikiem (wyłączenie to stosuje się również w odniesieniu do nabycia kolejnych udziałów (akcji) w podmiotach, w których podatnik uprzednio nabył część udziałów (akcji) w przypadku, gdy nabycie kolejnych udziałów (akcji) nastąpi w terminie 12 miesięcy począwszy od dnia nabycia pierwszych udziałów (akcji));
  • ograniczenie wyłączenia do finansowania dłużnego uzyskanego przez spółki lub spółki niebędące osobami prawnymi (tym samym przepis art. 16 ust. 1 pkt 13f będzie oddziaływał przede wszystkim na transakcje w grupach kapitałowych, natomiast wyłączeniem nie będą objęte transakcje dotyczące m.in. spółdzielni).

Ponadto, w celu wyeliminowania niejasności ze stosowaniem w praktyce ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 13f, wprowadzono nowe brzmienie tego przepisu, które nie odnosi się do przeznaczenia finansowania „bezpośrednio lub pośrednio” na transakcje kapitałowe.

Przepisy przejściowe

Przepisy art. 15c ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 13f w nowym brzmieniu stosuje się do kosztów finansowania dłużnego poniesionych od dnia 1 stycznia 2022 r., a w przypadku podatników, których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy - począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się po tym dniu.

Przepisu art. 16 ust. 1 pkt 13f ustawy nie stosuje się do kosztów finansowania dłużnego wypłaconego podatnikowi do dnia 31 grudnia 2021 r. w zakresie, w jakim to finansowanie zostało przeznaczone na transakcje kapitałowe zrealizowane do dnia 31 grudnia 2021 r., a w przypadku podatników, których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy - do ostatniego dnia roku podatkowego rozpoczynającego się przed tym dniem.

 

4. Uelastycznienie konstrukcji oświadczenia płatników (emitentów) wyłączającego obowiązek stosowania mechanizmu pay & refund

(art. 26 ust. 7f i 7g wprowadzenie ustawy o CIT oraz art. 41 ust. 20 i 21 wprowadzenie ustawy o PIT)

W obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. nowym modelu poboru WHT są dwa wyjątki od obowiązku stosowania mechanizmu pay & refund. Pierwszym jest opinia o stosowaniu zwolnieniu, wydana przed 2022 r. przez dedykowany organ podatkowy na wniosek podatnika lub płatnika (która może być ważna nawet do 31 grudnia 2024 r.), albo opinia o stosowaniu preferencji, wydana już w 2022 r. na podstawie przepisów zmienionych ustawą z 29 października 2021 r. (która może być ważna przez 36 miesięcy od dnia wydania). W tym zakresie nie przewidziano żadnych zmian w tej nowelizacji. Zmieniono natomiast konstrukcję drugiego wyjątku, którym jest oświadczenie płatnika, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy CIT i art. 41 ust. 15 ustawy PIT. Chodzi o oświadczenie o posiadaniu wymaganych dokumentów i przeprowadzeniu weryfikacji, które w skrócie można nazwać oświadczeniem o dochowaniu należytej staranności w weryfikacji warunków stosowania preferencji podatkowych w poborze WHT. To jest w istocie deklaracja płatnika o wykonaniu ogólnego obowiązku dochowania należytej staranności z art. 26 ust. 1 ustawy CIT albo art. 41 ust. 4aa ustawy PIT i jako takie dotyczy przeszłości (czyli już dokonanej wypłaty należności), ale może dotyczyć także przyszłości (czyli wypłaty należności, która dopiero ma być dokonana). Ze względu na możliwe działanie na przyszłość to oświadczenie ma charakter pierwotny czy wstępny (ex ante) i - jeżeli taka przyszła wypłata została rzeczywiście dokonana - musi zostać dopełnione poprzez złożenie kolejnego oświadczenia, które w praktyce nazywa się następczym bądź zamykającym (art. 26 ust. 7f ustawy CIT i art. 41 ust. 20 ustawy PIT). Oświadczenie następcze (ex post) stanowi potwierdzenie, że płatnik zadośćuczynił deklarowanemu ex ante wykonaniu obowiązku dochowania należytej staranności.

Do 31 grudnia 2021 r. moment złożenia oświadczenia pierwotnego (wstępnego) był związany z momentem dokonania wypłaty należności („najpóźniej w dniu dokonania wypłaty”, a jego działanie na przyszłość mogło obejmować kolejne dwa miesiące („do momentu upływu drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono to oświadczenie”. Z kolei oświadczenie następcze należało złożyć do 7. dnia miesiąca następującego po upływie tych dwóch miesięcy. Dopuszczalne zatem było wielokrotne złożenie oświadczenia pierwotnego i odpowiednio później oświadczenia następczego. To oznaczało, że w praktyce płatnik mógł składać oświadczenia przez cały rok podatkowy i być wolnym od obowiązku stosowania mechanizmu pay & refund.

Wskutek zmian zawartych w ustawie z 29 października 2021 r. i ustawie z 9 grudnia 2021 r., które  weszły w życie 1 stycznia 2022 r., moment złożenia oświadczenia pierwotnego został ustalony w art. 26 ust. 7c ustawy CIT i art. 41 ust. 17 ustawy PIT jako związany z momentem wpłaty pobranego podatku „za miesiąc, w którym doszło do przekroczenia kwoty określonej w [art. 26 ust. 2e ustawy CIT i art. 41 ust. 12 ustawy PIT]” (czyli 2.000.000 złotych z tytułu wypłaty należności na rzecz tego samego podatnika w roku podatkowym płatnika). Zmianom nie uległ natomiast ustalony w art. 26 ust. 7f ustawy CIT i art. 41 ust. 20 ustawy PIT okres, przez który płatnik może stosować preferencje w przypadku dalszych wypłat dla danego podatnika na podstawie oświadczenia pierwotnego, ani termin na złożenie oświadczenia następczego (art. 26 ust. 7g ustawy CIT i art. 41 ust. 21 ustawy PIT). Praktycznym skutkiem tego rozwiązania jest usztywnienie konstrukcji oświadczenia płatnika, które stało się aktem jednorazowym (zarówno oświadczenie pierwotne, jak i następcze), a przez to wyłączającym obowiązek stosowania mechanizmu pay & refund w sumie przez co najwyżej tylko trzy miesiące w roku podatkowym płatnika.

W celu złagodzenia tego negatywnego dla płatników i podatników skutku zmian z 2021 r. i uelastycznienia konstrukcji oświadczenia płatnika wydłużono działanie oświadczenia pierwotnego do końca roku podatkowego płatnika (a nie tylko przez dodatkowe dwa miesiące) poprzez odpowiednią zmianę w treści art. 26 ust. 7f ustawy CIT i art. 41 ust. 20 ustawy PIT oraz wynikającą stąd zmianę momentu złożenia oświadczenia następczego: po zakończeniu roku podatkowego, w tym wydłużenie terminu do złożenia do końca miesiąca (art. 26 ust. 7g ustawy CIT i art. 41 ust. 21 ustawy PIT).

Przepisy art. 26 ust. 7f i ust. 7g wprowadzenie do wyliczenia ustawy o CIT oraz art. 41 ust. 20 i ust. 21 wprowadzenie do wyliczenia ustawy o PIT, w nowym brzmieniu, stosuje się do wypłat (świadczeń), pieniędzy, wartości pieniężnych oraz należności odpowiednio dokonywanych, stawianych do dyspozycji lub wypłacanych po dniu 31 grudnia 2021 r.

 

5. Udostępnianie przez MF wzorów deklaracji

(art. 28a ust. 1 i 2 ustawy o CIT, art. 45b ust. 1 i 2 ustawy o PIT oraz art. 52 ust. 1 i 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym)

Zmiana polega na doprecyzowaniu przepisów dotyczących udostępniania wzorów deklaracji w zakresu podatków dochodowych. W jej następstwie, nie będzie budziło wątpliwości, że obowiązek udostępniania przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych deklaracji jest ograniczony do udostępniania ich wizualizacji, a nie schemy, która jest udostępniania przez Ministra Cyfryzacji w Centralnym Repozytorium Wzorów Dokumentów Elektronicznych (CRWDE).

 

 

6. Zmiany w estońskim CIT

(art. 28n ust. 1 pkt 1 i ust. 2, art. 28r ust. 3 oraz art. 28t ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT)

Zmieniono termin zapłaty ryczałtu od dochodu z tytułu podzielonego zysku i dochodu z tytułu zysku na pokrycie strat, zaliczek na poczet przewidywanej dywidendy oraz ryczałtu od rozdysponowanego dochodu z tytułu zysku netto.

Zmiana ma na celu wyeliminowanie obowiązku zapłaty odsetek w przypadku podziału lub pokrycia wyniku finansowego netto, wypłaty zaliczek na poczet przewidywanej dywidendy lub rozdysponowania dochodem z tytułu zysku netto po zakończeniu opodatkowania ryczałtem, po upływie szóstego miesiąca roku podatkowego.

Zgodnie z dotychczasową treścią art. 28n ust. 2 ustawy o CIT w przypadku podjęcia uchwały o podziale lub pokryciu wyniku finansowego netto po upływie szóstego miesiąca roku podatkowego, dla celów stosowania przepisów o ryczałcie przyjmuje się, że została ona podjęta ostatniego dnia szóstego miesiąca. W związku z powyższym termin zapłaty ryczałtu od dochodu z tytułu podzielonego zysku i dochodu przeznaczonego na pokrycie strat, zgodnie z treścią art. 28t ust. 1 pkt 1 ustawy CIT (odpowiednio art. 28t ust. 1 pkt 2 ustawy CIT w przypadku rozdysponowanego dochodu z tytułu zysku netto) upływa z dniem 20-go dnia siódmego miesiąca danego roku podatkowego oraz 20-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano w całości lub w części wypłaty tego dochodu lub rozdysponowano nim w jakiejkolwiek formie, nie później niż 20-go dnia siódmego miesiąca, w przypadku rozdysponowanego dochodu z tytułu zysku netto. Powyższa konstrukcja przepisów sprawiała, że w przypadku podjęcia uchwały o podziale lub pokryciu wyniku finansowego netto, wypłaty zaliczki na poczet przewidywanej dywidendy lub rozdysponowania dochodem z tytułu zysku netto po upływie szóstego miesiąca roku podatkowego, a przed rozpoczęciem kolejnego roku podatkowego, podatnik z założenia zawsze pozostaje w zwłoce, ponieważ termin na zapłatę podatku należnego upływa 20-go dnia siódmego miesiąca roku podatkowego.

Przedłużono zatem terminu do zapłaty podatku do końca 3-go miesiąca roku podatkowego następującego po roku, w którym dokonano podziału lub pokrycia wyniku finansowego netto, wypłacono zaliczkę na poczet przewidywanej dywidendy lub rozdysponowano dochodem z tytułu zysku netto po zakończeniu opodatkowania ryczałtem. Ma to umożliwić podatnikowi terminową zapłatę podatku bez konieczności uiszczenia odsetek za zwłokę w zapłacie podatku należnego.

Przepisy art. 28n ust. 1 pkt 1, art. 28r ust. 3 oraz art. 28t ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT, w nowym brzmieniu, stosuje się do dochodów uzyskanych po dniu 30 czerwca 2022 r. przez podatników opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek, których rok podatkowy rozpoczął się po dniu 31 grudnia 2021 r.

Przepisu art. 28n ust. 2 ustawy o CIT, w brzmieniu dotychczasowym, nie stosuje się do dochodów uzyskanych po dniu 30 czerwca 2022 r. przez podatników opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek, których rok podatkowy rozpoczął się po dniu 31 grudnia 2021 r.

 

7. Odroczenie wejścia w życie przepisów o minimalnym podatku dochodowym

(art. 38ec ustawy o CIT)

Zgodnie z dodanym do ustawy przepisem, zwalnia się podatników obowiązanych do zapłaty minimalnego podatku dochodowego z obowiązków określonych w art. 24ca za okres od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2023 r.

W przypadku podatników, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2024 r. a zakończy się po dniu 31 grudnia 2023 r., powyższe zwolnienie stosuje się do końca tego roku podatkowego.

Należy dodać, że art. 38ec ustawy o CIT stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2022 r.

 

8. Ulga dla rodzin 4+ i PIT-DZ

(art. 21 ust. 48 ustawy o PIT)

Uproszczone brzmienie przepisu przez doprecyzowanie w jakich sytuacjach podatnik nie składa informacji PIT-DZ w związku z korzystaniem z ulgi dla rodzin 4+. Mianowicie informacji tej podatnik nie składa, jeśli w złożonym zeznaniu poinformował o liczbie dzieci i ich numerach PESEL, a w przypadku braku tych numerów podał imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci uprawniających do stosowania tej preferencji.

 

9. Rozszerzenie uprawnień płatnika do składania wniosku o stwierdzenie nadpłaty

(art. 31d ustawy o PIT)

Dodany do ustawy art. 31d umożliwi płatnikowi wystąpienie o stwierdzenie nadpłaty, jeśli w wyniku poboru przez płatnika zryczałtowanego podatku, o którym mowa w art. 30 ustawy PIT, powstała nadpłata w tym podatku. Do tej pory w sytuacji gdy płatnik pobrał podatek zryczałtowany, o którym mowa w art. 30 ustawy PIT w wyższej wysokości niż wynikająca z przepisów, nie był uprawniony do występowania do organu podatkowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Wniosek taki mógł złożyć jedynie podatnik. Jednak specyfika podatku zryczałtowanego, pobieranego u źródła, jest taka, że nie jest on rozliczany w zeznaniu podatkowym. Podatnik nie otrzymuje żadnej informacji od płatnika o pobranym podatku i może nie wiedzieć, że mogła u niego powstać nadpłata. Z taką sytuacją możemy mieć do czynienia w tym roku, gdyż ustawą z 9 czerwca 2022 r. podwyższono limit zwolnienia przedmiotowego, z 3000 zł do 4500 zł rocznie, dotyczącego wartości świadczeń otrzymywanych przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem pracy lub stosunkiem pokrewnym. Przy czym, wyższy limit stosuje się do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2022 r. Zaistniały już sytuacje, w których w pierwszej połowie roku płatnik przekazał świadczenie emerytowi w wysokości wyższej niż 3000 zł i od nadwyżki ponad tę kwotę pobrał zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 10%. Podwyższenie limitu z mocą od początku roku, spowodowało, że powstała nadpłata w podatku zryczałtowanym. Art. 31d ma uprościć procedurę występowania o nadpłatę w takiej sytuacji. Zamiast wielu wystąpień podatników do organów podatkowych będzie jedno wystąpienie o stwierdzenie nadpłaty od płatnika. Po otrzymaniu nadpłaty płatnik będzie obowiązany do bezzwłocznego przekazania jej podatnikowi.

Nowy przepis ma zastosowanie się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2022 r.

 

10. Udostępnienie informacji PIT-DZ w usłudze Twój e-PIT

(art. 45cd ust. 1 wprowadzenie, ust. 2, 2a, 3 i 6 ustawy o PIT)

Art. 45cd ustawy o PIT reguluje kwestie udostępniania w portalu podatkowym zeznań podatkowych przygotowanych przez administrację podatkową.

Celem zmian wprowadzonych w tym artykule jest umożliwienie Szefowi Krajowej Administracji Podatkowej udostępniania w usłudze Twój e-PIT również informacji PIT-DZ. Informację tę składają podatnicy korzystający z ulgi dla rodzin 4+. Wprowadzenie tej zmiany pozwoli na udostępnianie PIT-DZ w usłudze Twój e-PIT za pośrednictwem e-Urzędu Skarbowego.

Proponuje się, aby przepis ten wszedł w życie z 1 stycznia 2023 r. i miał zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2022 r., z tym że w pierwszym roku obowiązywania tej regulacji Szef Krajowej Administracji Skarbowej wypełniałby PIT-DZ wyłącznie danymi identyfikacyjnymi podatnika (informacja o dzieciach byłaby uzupełniana przez podatnika).

 

11. Uregulowanie sytuacji, gdy ryczałtowiec nie przekaże do ZUS informacji o miesięcznym przychodzie z działalności

(art. 81 ust. 2zc ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych)

Zmiana art. 81 ust. 2zc ww. ustawy, polega na wprowadzeniu dla przedsiębiorców stosujących opodatkowanie uzyskiwanych z działalności gospodarczej przychodów w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych - zgodnie z przepisami ustawy o ryczałcie - adekwatnej podstawy wymiaru składki ustalanej z urzędu przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) w sytuacji, gdy ubezpieczony przedsiębiorca nie przekaże do ZUS informacji o miesięcznym przychodzie z działalności gospodarczej.

Dotychczas, dla przedsiębiorcy rozliczającego się w podatku dochodowym od osób fizycznych w formie zryczałtowanej, podstawą wymiaru miesięcznej składki zdrowotnej w wyżej wskazanej sytuacji jest kwota minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu 1 stycznia danego roku. Tymczasem, w myśl 81 ust. 2f ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej dla tej kategorii ubezpieczonych minimalną podstawę wymiaru składki zdrowotnej stanowi kwota odpowiadająca 60% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, jeżeli przychody z działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o ryczałcie, osiągnięte od początku roku kalendarzowego, nie przekroczyły kwoty
60 000 zł.

Zachodziła zatem niespójność regulacyjna, która mogła doprowadzić do niekorzystnych dla przedsiębiorcy konsekwencji. W sytuacji bowiem, gdy z powodu przeoczenia przedsiębiorca rozliczający się w podatku dochodowym od osób fizycznych w formie zryczałtowanej nie przekaże do ZUS informacji o przychodzie, to Zakład z urzędu ustali składkę miesięczną od kwoty minimalnego wynagrodzenia, a nie kwoty przeciętnego wynagrodzenia, co w rozliczeniu rocznym wygeneruje różnicą konieczną do pokrycia w drodze dopłaty, o której mowa w art. 81 ust. 2j ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.

Zmiana usuwa to ryzyko oraz służy wprowadzeniu spójności regulacji dotyczących miesięcznej składki zdrowotnej przedsiębiorców rozliczających się w podatku dochodowym od osób fizycznych w formie zryczałtowanej.

Przepis art. 81 ust. 2zc ustawy, w nowym brzmieniu, stosuje się również do składki na ubezpieczenie zdrowotne należnej za miesiąc, za który Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ustalił z urzędu podstawy wymiaru na podstawie art. 81 ust. 2zc ustawy w brzmieniu dotychczasowym.

 

Ewa Iwan

 

Wszystkie artykuły z tego działu »

WASZE KOMENTARZE (0)

Dodaj nowy komentarz

komentarz:
podpis:
 

Drodzy Użytkownicy podatki.biz. Choć czytamy uważnie Wasze komentarze, nie odpowiadamy na pytania w kwestiach szczegółowych. Zadając je, kierujecie je nie do nas, a do innych Użytkowników podatki.biz. Jeżeli chcecie wyjaśnić lub rozwiązać jakiś problem, zachęcamy do skorzystania z naszego forum dyskusyjnego - www.podatki.biz/forum

Zespół podatki.biz

Napisz komentarz...