Podatki 2018: Jednorazowa amortyzacja – legalna metoda optymalizacji podatkowej

Część podatników zgodnie z zapisem w ustawie o podatku dochodowym, zarówno od osób fizycznych, jak i prawnych, ma możliwość skorzystania w określonych sytuacjach z amortyzacji jednorazowej dla środków trwałych, których wartość jest wyższa niż 10 000 zł w ramach pomocy de minimis. Tego typu rozwiązanie może być bardzo korzystne dla podatników oraz jest narzędziem do optymalizacji podatkowej, ponieważ umożliwia jednorazowe zaliczenie całego naliczonego odpisu środka trwałego w ciężar kosztów podatkowych bez konieczności potwierdzenia organu skarbowego.

Podmioty, które mogą skorzystać z amortyzacji jednorazowej w 2018 r.

Zgodnie z art. 16k ust. 7 i 12 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm., dalej: ustawa o CIT) oraz odpowiednio art. 22k ust. 7 i 12, a także art. 5a pkt 20 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm., dalej: ustawa o PIT), do skorzystania z jednorazowej amortyzacji uprawnieni są podatnicy, którzy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grup 3–8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przeliczenia na złote tej kwoty dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiły zdarzenia, o których mowa w tych przepisach, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Definicja małego podatnika zawarta jest w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT (odpowiednio art. 5a pkt 20 ustawy o PIT), w myśl którego za małego podatnika uważa się podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Z powyższego wynika, że w roku 2018 za małego podatnika uważa się przedsiębiorcę, który osiągnął przychód ze sprzedaży, z uwzględnieniem VAT za 2017 r., w przeliczeniu na walutę polską nie większy niż 5 176 000 zł.

Podmioty, którym nie przysługuje prawo do skorzystania z pomocy de minimis

W myśl art. 16k ust. 11 ustawy o CIT podatnikami niemogącymi skorzystać z jednorazowej amortyzacji są podmioty, które rozpoczynając swoją działalność, zostały utworzone:

1. w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników albo
2. w wyniku przekształcenia spółki niebędącej osobą prawną, albo
3. przez osoby fizyczne, które wniosły na poczet kapitału nowo utworzonego podmiotu uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10 000 euro; wartość tych składników oblicza się stosując odpowiednio art. 14.

Jeśli chodzi o podatników, którzy podlegają ustawie o PIT, zgodnie z art. 22k ust. 11 nie mają możliwości skorzystania z opisanego udogodnienia podatnicy rozpoczynający prowadzenie działalności gospodarczej, którzy w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie 2 lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadzili działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnicy spółki niebędącej osobą prawną albo działalność taką prowadzili małżonkowie tych osób, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Środki trwałe podlegające jednorazowej amortyzacji

Podatnicy uprawnieni są do dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, które zaliczone są do grup 3–8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych.

Należy pamiętać, że limit amortyzacji jednorazowej w danym roku podatkowym wynosi nie więcej niż równowartość kwoty 50 000 euro w przeliczeniu na walutę polską łącznej wartości odpisów amortyzacyjnych. Limit jednorazowych odpisów w roku 2018 to zatem 216 000 zł.

Grupy 3–8 Klasyfikacji Środków Trwałych obejmują:

• grupa 3 – kotły i maszyny energetyczne,
• grupa 4 – maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania,
• grupa 5 – maszyny, urządzenia i aparaty specjalistyczne,
• grupa 6 – urządzenia techniczne,
• grupa 7 – środki transportu,
• grupa 8 – narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Środki trwałe, które zaliczają się do powyższych grup, mogą być zarówno nowo nabyte, jak i wcześniej używane przez jednostkę. Środki trwałe o wartości poniżej 10 000 zł nie wliczają się w roczny limit odpisów amortyzacyjnych.

Amortyzacji jednorazowej w ramach pomocy de minimis można dokonać jedynie w okresie, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji księgowej środków trwałych. W sytuacji gdy wartość początkowa środka trwałego przekracza kwotę limitu wykorzystaną na dany rok podatkowy, pozostałą niezamortyzowaną część jednostka powinna zamortyzować w kolejnym roku na zasadach ogólnych.

Czym jest pomoc de minimis i jak z niej skorzystać?

Pomoc de minimis daje możliwość skorzystania z udogodnienia, jakim jest jednorazowa amortyzacja, dzięki której podmioty mogą stworzyć swego rodzaju tarczę podatkową, zaliczając w ciężar kosztów podatkowych istotne wartości środków trwałych. Należy jednak wspomnieć, że ta pomoc jest prawem, z którego podatnik może skorzystać, nie zaś jego obowiązkiem. Decyzja o skorzystaniu z pomocy de minimis należy wyłącznie do podatnika.

Ustawodawca w art. 37 ust. 1 ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 362) określił warunki, które muszą zostać spełnione, aby z pomocy skorzystać. Zgodnie z tym przepisem podmiot ubiegający się o pomoc de minimis jest zobowiązany do przedstawienia podmiotowi udzielającemu pomocy, wraz z wnioskiem o udzielenie pomocy:

1. wszystkich zaświadczeń o pomocy de minimis, jakie otrzymał w roku, w którym ubiega się o pomoc, oraz w ciągu 2 poprzedzających go lat, albo oświadczenia o wielkości pomocy de minimis otrzymanej w tym okresie, albo oświadczenia o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie,
2. informacji niezbędnych do udzielenia pomocy de minimis, dotyczących w szczególności wnioskodawcy i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz wielkości i przeznaczenia pomocy publicznej otrzymanej w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, na pokrycie których ma być przeznaczona pomoc de minimis.

Red.

Przeczytaj także:

Ulgi dla firm: Szybka amortyzacja wydatków do 100 tys. zł