Sieci technologiczne w budynku a podatek od nieruchomości

Przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest budynek, czyli obiekt budowlany trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fundamenty i dach wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Istniejące w budynku instalacje gazowe, elektroenergetyczne, wodociągowe, telekomunikacyjne, kanalizacyjne stanowią zatem część budynku jako obiektu budowlanego, a nie część sieci (budowli), do której muszą być (aby działać) przyłączone - orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Anna Dumas, Sędzia NSA, Protokolant Marta Wyszkowska, po rozpoznaniu w dniu 10 września 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Burmistrza Gminy K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 487/11 w sprawie ze skargi G. S.A. z siedzibą w K. na interpretację indywidualną Burmistrza Gminy K. z dnia 9 grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości:

1) oddala skargę kasacyjną,
2) zasądza od Burmistrza Gminy K. na rzecz G. S.A. z siedzibą w K. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 487/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w sprawie ze skargi G. K. S.A. z siedzibą w K. na interpretację indywidualną Burmistrza Gminy K. z dnia 9 grudnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i określił, że zaskarżona interpretacja nie może być wykonana do chwili uprawomocnienia się wyroku.

Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym, przyjętym przez Sąd pierwszej instancji, stanie faktycznym:

We wniosku, który wpłynął do Burmistrza Gminy K. w dniu 14 września 2010 r. G. K. S.A. (dalej: "Spółka") zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji dotyczącej kwalifikacji sieci technologicznych (technicznych) jako budowli i ich opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W uzasadnieniu wyjaśniono, że podatnik posiada w ewidencji środków trwałych sieci sprężonego powietrza, sieć gazową, sieć ciekłego azotu, sieć elektryczną, sieć komputerową, które częściowo znajdują się wewnątrz budynków (hale produkcyjne, magazyny, budynki administracyjne), a częściowo na zewnątrz tych budynków. Zarówno część wewnętrzna sieci, jak i część zewnętrzna jest przypisana do jednego numeru ewidencyjnego środka trwałego, którego wartość stanowi podstawę do naliczania podatku od nieruchomości. Sieci techniczne zapewniają możliwość użytkowania budynków zgodnie z ich przeznaczeniem. Spółka w przypadku budynków nalicza podatek od nieruchomości zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.p.o.l.", czyli według powierzchni użytkowej. Natomiast wymienione sieci i kanały techniczne (w których prowadzone są sieci) Spółka traktuje jako budowle i opodatkowuje zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

W związku z zaistniałymi okolicznościami faktycznymi Spółka postawiła następujące pytania:

1) czy zasadne jest w przedmiotowym stanie faktycznym deklarowanie i wpłacanie podatku od nieruchomości od sieci technologicznych i kanałów znajdujących się wewnątrz budynków?

2) w jaki sposób podzielić wartość przedmiotowych sieci dla potrzeb podatku od nieruchomości na część znajdującą się wewnątrz budynku i na część znajdującą się na zewnątrz budynku?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Spółka wskazała, że sieci i kanały techniczne znajdujące się wewnątrz budynków, które stanowią ich wyposażenie, nadając im cechy użyteczności nie należy opodatkowywać podatkiem od nieruchomości jako budowle. Tworzą one bowiem w całości przedmiot opodatkowania, jakim jest budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Spółka zwróciła uwagę, że podobne stanowisko w zakresie kwalifikacji sieci dla potrzeb podatku od nieruchomości prezentowało również Ministerstwo Finansów w piśmie Dyrektora Departamentów Podatków Lokalnych i Katastru z dnia 15 maja 2003 r., nr [...]. Ustosunkowując się natomiast do drugiej kwestii wskazano, że w zaistniałej sytuacji dla prawidłowego określenia podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości przedmiotowych sieci, należy przeprowadzić podział wartości początkowej każdej z sieci z osobna na dwie pozycje - wewnątrz budynku i na zewnątrz budynku. Taki podział może być przeprowadzony przez służby techniczne spółki w oparciu o posiadaną dokumentację techniczną i/lub pomiary, jak również zostać zlecony niezależnemu zewnętrznemu rzeczoznawcy. W efekcie na podstawie sporządzonej dokumentacji naliczany byłby podatek od nieruchomości dla sieci w części znajdującej się poza budynkami, natomiast nieopodatkowane podatkiem od nieruchomości byłyby sieci w części znajdującej się wewnątrz budynków.

Odpowiadając na wezwanie organu z dnia 12 października 2010 r., w piśmie z dnia 20 października 2010 r. Spółka wyjaśniła ponadto, iż pojęcia "kanały" należy traktować jako urządzenia budowlane, w których umieszczone są instalacje elektryczne, komputerowe, sprężonego powietrza, gazowe, wodociągowe, kanalizacyjne. "Kanały" jako urządzenia budowlane pełnią funkcje ochronne dla prowadzonych w nich instalacji oraz pozwalają na szybki do nich dostęp (np. w sytuacji uszkodzenia instalacji).

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 9 grudnia 2010 r., nr [...], Burmistrz Gminy K. uznał za zasadne płacenie przez Spółkę podatku od nieruchomości od sieci technologicznych i kanałów znajdujących się także wewnątrz budynków oraz stwierdził brak podstaw do dzielenia wartości budowli. W uzasadnieniu organ wskazał na treść art. 1a ust. 1 pkt 2 oraz art. 2 ust. 1 u.p.o.l. podkreślając, że zakres pojęcia budowli zdefiniowany w u.p.o.l. do celów ustalenia i wyliczenia podatku od nieruchomości jest szerszy niż w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), ponieważ obejmuje urządzenia budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Użyte przez wnioskodawcę w piśmie z dnia 14 września 2010 r. pojęcie "sieci" może zaś podpadać pod definicję urządzenia budowlanego. Zgodnie z oświadczeniem podatnika wymienione sieci techniczne zapewniają bowiem możliwość użytkowania budynków zgodnie z ich przeznaczeniem, a dotyczy to zarówno hal produkcyjnych, magazynów jak i budynków administracyjnych. O tym, że Spółka traktuje powyższe sieci jako całość techniczno-użytkową świadczy także fakt, iż część wewnętrzną i zewnętrzną sieci przypisała do jednego numeru ewidencyjnego środka trwałego, którego wartość stanowi podstawę do naliczenia podatku od nieruchomości. Zdaniem organu Prawo budowlane nie zawiera wyczerpującego wyliczenia obiektów budowlanych, które nakazuje zakwalifikować jako budowle, jednakże zalicza do nich sieci techniczne. Wprawdzie Prawo budowlane nie określa szczegółowo, co można zaliczyć do sieci technicznych, jednak w ocenie organu nie ulega wątpliwości, iż będą nimi wymienione we wniosku sieci: sprężonego powietrza, gazowa, ciekłego azotu, elektryczna, komputerowa. Co istotne, ustawa nie uzależnia faktu zaliczenia sieci technicznych do budowli od tego, czy znajdują się one wewnątrz, czy na zewnątrz określonych budynków.

Organ podkreślił, że wbrew stanowisku zawartemu w piśmie podatnika z dnia 20 października 2010 r., sieci technologiczne oraz kanały w części znajdującej się wewnątrz budynków mogą stanowić urządzenia budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego. Z definicji urządzenia budowlanego nie wynika bowiem warunek, że przyłącza i urządzenia instalacyjne muszą znajdować się poza budynkiem. Reasumując podkreślono, że wymienione we wniosku sieci technologiczne takie jak: instalacja elektryczna, komputerowa, sprężonego powietrza, gazowa, wodociągowa, kanalizacyjna umieszczone w "kanałach" stanowią samodzielną budowlę w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Dla poparcia tego stanowiska odwołano się do wyroków WSA z dnia 2 grudnia 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 2342/05 oraz z dnia 27 stycznia 2006 r., sygn. akt FSK 2316/04.

W piśmie z dnia 21 grudnia 2010 r. Spółka sformułowała wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydana interpretacją.

W związku z nieudzieleniem przez organ odpowiedzi na wezwanie Spółka zaskarżyła indywidualną interpretację Burmistrza Gminy K. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, zarzucając błędne ustalenie stanu faktycznego oraz naruszenie przepisów prawa materialnego, a to w szczególności:

1) art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 u.p.o.l. poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że sporne obiekty należące do Spółki, znajdujące się w budynkach i stanowiące część budynków, są budowlami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości;

2) art. 14b oraz art. 14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn.zm.) poprzez oparcie rozstrzygnięcia na wyrokach NSA oraz WSA dotyczących odmiennych stanów faktycznych niż stan faktyczny przedstawiony przez Spółkę, co oznacza, że organ podatkowy nie wydał interpretacji w indywidualnej sprawie przedstawionej przez Spółkę;

3) art. 2, art. 7 oraz art. 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej poprzez wyinterpretowanie podwójnego opodatkowania sieci oraz infrastruktury technicznej raz jako elementu wchodzącego w skład budynku, a drugi raz jako osobnych budowli.

W uzasadnieniu podkreślono, że podatek od nieruchomości powinien być liczony od powierzchni użytkowej budynku zgodnie z art. 4 ust 1 pkt. 2 u.p.o.l. W przypadku osobnego opodatkowania budynku wg powierzchni użytkowej oraz dodatkowego opodatkowania instalacji znajdujących się w budynku doszłoby de fa...