Przedawnienie zobowiązania podatkowego a wszczęcie postępowania karnego

Z uzasadnienia: Aby zaległość podatkowa się nie przedawniła, organ podatkowy musi poinformować podatnika o wszczęciu postępowania karnego jeszcze przed upływem terminu przedawnienia. Organy nie wykazały natomiast, że numer telefonu, powołany w notatce należał do prezesa spółki, bądź spółki i, że opisana rozmowa miała miejsce. Zatem, z uwagi fakt, że spółka nie została zawiadomiona o wystąpieniu okoliczności skutkujących zawieszeniem terminu przedawnienia jej zobowiązań podatkowych, stwierdzić należy, że zobowiązania uległy przedawnieniu.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Wiesława Pierechod, Sędziowie sędzia WSA Zofia Skrzynecka, sędzia WSA Renata Kantecka (sprawozdawca), Protokolant sekretarz sądowy Jolanta Piasecka, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 29 maja 2013 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od września do grudnia 2006 r.:

I. uchyla zaskarżoną decyzję,
II. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu,
III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącej kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

C. Spółka z o.o. (dalej powoływana jako "spółka", "strona", "skarżąca") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" r. utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia "[...]" r. określającą spółce zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za grudzień 2006 r., nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc za: wrzesień, październik i listopad 2006 r. oraz należny podatek od towarów i usług podlegający wpłacie na rachunek urzędu skarbowego z tytułu wystawienia faktur VAT, o których mowa w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054 ze zm.) - dalej powoływana jako "ustawa VAT" za miesiące październik, listopad i grudzień 2006 r.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, że decyzja organu I instancji została wydana po ponownym rozpatrzeniu sprawy, albowiem Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia "[...]" r., uchylił w całości decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia "[...]" r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe od września do grudnia 2006 r., stwierdzono, że strona w kontrolowanym okresie zawyżyła podatek naliczony w kwocie 119.794,66 zł oraz podatek należny w kwocie 98.269 zł. Spółka ujęła w ewidencji zakupu VAT i wykazała w deklaracjach VAT -7 podatek naliczony wynikający z dziewięciu faktur VAT stwierdzających zakup stali żebrowanej, pospółki oraz preparatu geosta od firmy "M" Spółka z o. o. w miesiącach od września do grudnia 2006 r. Organ I instancji ustalił, iż sporne faktury VAT nie dokumentują rzeczywistych transakcji, gdyż spółka "M" nie sprzedała stronie żadnych towarów. Wymieniona spółka nie prowadziła bowiem działalności gospodarczej, a została założona na polecenie i przy udziale osób trzecich jedynie w celu wystawiania "pustych" faktur VAT generujących dla innych podatników koszty i podatek naliczony. Wskazane ustalenia stały się podstawą do zakwestionowania skarżącej prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w spornych fakturach, na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a i art. 88 ust.3a pkt 4 lit. a ustawy VAT. Ponadto stwierdzono, że strona ujęła w ewidencji sprzedaży VAT i wykazała w deklaracjach VAT - 7 podatek należny wynikający z ośmiu faktur VAT stwierdzających sprzedaż firmie "K" J. K. (pospółki, stali żebrowanej i preparatu geosta) oraz firmie "E " Spółka z o. o. (preparatu geosta) w miesiącach od października do grudnia 2006 r.

Organ I instancji oceniając zebrany materiał dowodowy stwierdził, iż skarżąca wystawiła faktury VAT, które nie potwierdzają transakcji gospodarczych, ponieważ czynności w nich wykazane nie zostały w rzeczywistości dokonane. Organ ten ustalił bowiem, że strona nie zakupiła od firmy "M" żadnych towarów, a tym samym nie mogła ich odsprzedać spółce "E "i firmie "K". Wskazane ustalenia stały się podstawą do zastosowania postanowień art. 108 ust.1 ustawy VAT.

W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami organ I instancji określił: zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2006 r., nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc za miesiące: wrzesień, październik i listopad 2006 r. oraz należny podatek od towarów i usług podlegający wpłacie na rachunek urzędu skarbowego z tytułu wystawienia faktur VAT o których mowa w art. 108 ust. 1 ustawy VAT za miesiące: październik, listopad i grudzień 2006 r. w wysokościach wskazanych w sentencji zaskarżonej decyzji.

Następnie w wyniku rozpoznania odwołania od decyzji organu I instancji zostało wydane zaskarżone rozstrzygnięcie.

Uzasadniając swoje stanowisko Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że kwestię przedawnienia nadwyżek podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na miesiąc następny (za IX-XI 2006 r.) należy rozpatrywać na równi z zobowiązaniem podatkowym (za XII 2006 r.) w oparciu o regulację prawną art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) - dalej powoływana jako "O.p.", zgodnie z którą zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Zatem w świetle przytoczonej normy prawnej, zobowiązanie podatkowe za okres od września 2006 r. do listopada 2006 r. (termin płatności - 2006 rok) ulega przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2011 r., zaś zobowiązanie podatkowe za grudzień 2006 r. (termin płatności 25 stycznia 2007 r.) ulega przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2012 r. Mając na uwadze, że do nadwyżek podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na miesiąc następny ma zastosowanie przepis art. 70 § 1 O.p., to tym samym zastosowanie mają również kolejne paragrafy art. 70 O.p., stanowiące o przerwaniu lub zawieszeniu biegu terminu przedawnienia.

Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że z akt sprawy wynika, że wobec spółki nie prowadzono postępowania egzekucyjnego, nie wydano postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności, a także nie wydano decyzji o zabezpieczeniu. Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2011 r. wszczęto natomiast dochodzenie karne skarbowe w sprawie uszczuplenia podatku od towarów i usług w okresie X-XII 2006 r. w spółce z o.o. C. w O., zaś w dniu 16 grudnia 2011 r. sporządzono postanowienie o przedstawieniu Prezesowi Zarządu ww. spółki zarzutu popełnienia przestępstwa skarbowego. S. D. (prezes zarządu) w dniu 22 grudnia 2011 r., stosownie do postanowień art. 137 k.p.k. w związku z art. 113 § 1 k.k.s. został telefonicznie powiadomiony o prowadzonym postępowaniu przygotowawczym. W związku z powyższym zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej doszło do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych strony. Stosownie do art.70 § 6 pkt 1 O.p. z dniem 16 grudnia 2011 r. nastąpiło zawieszenie terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych za okres IX-XI 2006 r. Organ odwoławczy wskazał, że powołany w odwołaniu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2012 r., sygn. P 30/11 nie ma w sprawie zastosowania, gdyż dotyczy art.70 § 6 pkt 1 O.p., w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2003 r. do 31 sierpnia 2005 r.

W dalszej części wskazano, że istota sporu w sprawie dotyczy po pierwsze zasadności pozbawienia skarżącej przez organ I instancji prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT wystawionych przez "M", a po drugie obowiązku zapłaty w oparciu o postanowienia art. 108 ust. 1 ustawy VAT podatku z faktur VAT wystawionych dla "E " spółka z o. o. i firmy budowlanej "K".

W związku z istotną rolą jaką w sprawie odegrała firma "M" organ odwoławczy przedstawił informację dotyczącą wskazanego przedsiębiorcy. Podano m.in., iż z ustaleń kontroli przeprowadzonej przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej wobec spółki "M" wynika, że spółka ta w rzeczywistości nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej. Została natomiast wykorzystana do obrotu "pustymi" fakturami (bez faktycznego obrotu towarem) wystawionymi na rzecz podmiotów, które na podstawie tych faktur dokonywały bezpodstawnego odliczenia podatku naliczonego. Ustalono również, że w okresie od września do grudnia 2006 r. spółka "M" wystawiła faktury za usługi i materiały budowlane na rzecz trzech firm, w tym m. in. na spółkę C.. Według dokumentacji księgowej spółki "M" i zeznań M. M., złożonych w toku postępowania kontrolnego, rzekomym dostawcą towarów, które następnie miały zostać sprzedane na rzecz skarżącej, była firma "B " B.S. w G. Tymczasem z informacji uzyskanej od Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego. wynika, że firma "B. " jest podmiotem nieistniejącym, tj. nieprowadzącym żadnej działalności gospodarczej, niefigurującym w bazach danych urzędów skarbowych, posługującym się fikcyjnym adresem i numerem NIP. Ponadto ustalono, że nazwisko S. B.w ogóle nie występuje w bazie PESEL. W zaistniałych okolicznościach, zdaniem organu odwoławczego, zasadne są twierdzenia organu I instancji, że spółka "M." z całą pewnością nie nabyła towaru od firmy "B ", gdyż taka firma w ogóle nie istnieje. A skoro nie wskazała innego źródła nabycia towarów to nie była w tym przypadku ani pośrednikiem, ani bezpośrednim dostawcą towarów dla skarżącej. W związku z tym trafnie organ I instancji uznał, iż faktury VAT dotyczące zakupu: stali żebrowanej, pospółki oraz preparatu geosta stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane, a tym samym stosownie do postanowień art.86 ust. 2 pkt 1 lit. a i art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego.

Dyrektor Izby Skarbowej wskazał również, iż M. M. zeznając w dniu 21 grudnia 2009 r. zmienił wcześniejszą wersję i oświadczył, że firma "M" dokonywała sprzedaży towarów, które nabywała od firmy "B ". Z zeznań tych wynika również, że właściciela tej firmy (S.) poznał za pośrednictwem L.W. i nigdy nie był w tej firmie. Zdaniem organu odwoławczego zmiana zeznań miała na celu jedynie uwiarygodnienie, iż za wystawionymi dla strony fakturami VAT "szedł" towar (stal żebrowana, pospółka i preparat geosta). Podkreślono również, że dowody przedkładane przez stronę w trakcie trwającego postępowania jak i zeznania S.D. w żaden sposób nie podważyły ustaleń organu kontroli. Przedłożone umowy i osobiście sporządzane dowody "Wz"- wydanie materiału na zewnątrz nie potwierdzają "obrotu towarem". Z zeznań S. D. z dnia 16 listopada 2009 r. wynika, że taki sposób dokumentowania w firmie z innymi podmiotami nie funkcjonował. Dokumenty te zostały sporządzone w celu zabezpieczenia i potwierdzenia faktu otrzymania towaru. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej o jednostronnym sporządzaniu tych dokumentów świadczy to, że wbrew zeznaniom M. M. nie był on w posiadaniu umów zawartych ze stroną i dowodów "WZ".

W ocenie organu odwoławczego, zgromadzony materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że firma "M." nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej. Tym samym skarżąca nie mogła geosty, której zakup był udokumentowany spornymi fakturami kupować od firmy "M". Skoro więc strona nie zakupiła od firmy "M" geosty, a "legalny" zakup tego towaru nie wystarczył na ilościowe pokrycie sprzedaży wykazanej na fakturach VAT, to tym samym nie mogła ich odsprzedać spółce "E ". W okresie od września 2006 r. do grudnia 2006 r. skarżąca nabyła łącznie 11.840 kg geosty oraz posiadała na stanie magazynowym 1.200 kg na dzień 30 czerwca 2001 r. i 3.920 kg na dzień 31 grudnia 2006 r. Zatem w wyżej wymienionym okresie mogła sprzedać co najwyżej 9.120 kg. Wykazała natomiast sprzedaż 13.980,5 kg. Ponadto fakt, braku towaru przy transakcjach z "E." potwierdza zebrany materiał dowodowy, a w szczególności ta część dowodów, która dotyczy ewentualnego wykorzystania przez tę firmę geosty w prowadzonych w tym okresie inwestycjach budowlanych. Z materiałów tych w sposób jednoznaczny wynika, iż "E " nie wykorzystywała geosty na żadnym z wykonywanych zadań inwestycyjnych, a także nie posiadała go na stanie na koniec 2006 r.

Wskazano, że z dokumentacji "E." wynika, że zakupiona od strony na podstawie faktur VAT geosta miała być zużyta przy wykonywaniu prac na terenie X (odręczny zapis na odwrocie faktur dokonany przez dyrektora "E."). Tymczasem z zeznań A. S. (dyrektor "E ") wynika, iż towar ten faktycznie nie został wykorzystany na tej budowie, gdyż J. K. (podwykonawca "E ") wykonał usługę z własnych materiałów - co zostało również potwierdzone w zeznaniu złożonym przez J. K. Zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdził tezy A. S., iż zakupiony materiał z kwestionowanych faktur został później zużyty przy wykonywaniu prac dla firmy T, co powinno wynikać z inwentaryzacji sporządzonej na koniec roku.

Organ odwoławczy podał, że wskazana na kolejnej fakturze geosta nie została wykorzystana przez "E.". Z dokumentacji tej firmy wynika, że zakupiona od strony geosta miała być wykorzystana przy budowie parkingu (plac manewrowy) na terenie D.(odręczny zapis na odwrocie faktur dokonany przez dyrektora "E."). Z zeznań pracowników, którzy wykonywali prace na terenie D. wynika, że nie była tam wykonywana stabilizacja gruntów, nie widziano tam geosty i nie były tam wykonywane prac z wykorzystaniem tego preparatu, jak i specjalistycznej maszyny mieszającej grunt. Przesłuchane osoby precyzyjnie określały zakres wykonywanych tam prac. W związku z powyższym w świetle zgromadzonego materiału dowodowego i ustalonego stanu faktycznego, zeznania A.S.jakoby na placu w D. była wykonywana stabilizacja gruntu przy pomocy preparatu geosta są, w ocenie organu odwoławczego, niewiarygodne.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej organ I instancji prawidłowo ustalił, że faktury wystawione przez stronę dla firmy budowlanej "K" nie dokumentują faktycznego obrotu stalą żebrowaną. Z ustaleń dokonanych przez organ I instancji wynika, że stal żebrowana wbrew twierdzeniom J. K., nie została wykorzystana przy budowie - Dworku T.(odręczny zapis na odwrocie kwestionowanych faktur). W trakcie postępowania ustalono, że przy pracach na wskazanej budowie nie było możliwe zużycie stali żebrowanej w ilości ponad 23.600 kg. Podkreślono, że towar z kwestionowanych faktur nie został ujęty w inwentaryzacjach miesięcznych sporządzonych przez firmę budowlaną "K.''. Ponadto zwrócono uwagę, że w 2006 r. firma budowlana "K." nie wykonywała żadnych innych usług budowlanych, przy których mogłaby użyć stal żebrowaną rzekomo zakupioną od strony, i w związku z tym wykluczono możliwość wykorzystania tego towaru przez tę firmę przy wykonaniu usług budowlanych, jego odsprzedaży, czy też nabycia na realizację przyszłych inwestycji.

Odnosząc się natomiast do ustaleń organu kontroli w zakresie sprzedaży pospółki na rzecz firm budowlanej "K." Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że kwestionowane faktury nie potwierdzają faktycznego obrotu towarem.

Z wyjaśnień złożonych przez J. K.oraz treści faktur VAT wynika, że pospółka z wystawionej przez stronę określonej faktury VAT miała zostać dostarczona i wykorzystana przy budowie drogi w miejscowości M. (1.516 ton). Powyższego twierdzenia nie potwierdził zgromadzony materiał dowodowy. Przesłuchany w sprawie J.M., który sporządził dokumentację techniczną do przetargu na remont drogi w M. i pełnił funkcję inspektora nadzoru, wykluczył zużycie przy remoncie tej drogi 1.516 ton pospółki, albowiem, jak wskazał, należałoby nawieźć ponad 20 cm grubości na całej długości, a tyle nie zostało zużyte na tę drogę. Organ odwoławczy zwrócił również uwagę, że J.K. podczas przesłuchania w dniu 6 czerwca 2011 r. nie pamiętał żadnych szczegółów dotyczących realizacji inwestycji w M.. Nie pamiętał także nazwisk pracowników jego firmy, którzy pracowali na tej budowie, ani jakie prace wykonywali.

Organ odwoławczy stwierdził, że wbrew twierdzeniom J. K. i zapisom na kwestionowanej fakturze, pospółka (1.062 tony) nie była dostarczona i wykorzystana przy budowie drogi w miejscowości B. W. Wskazano, że organ kontroli przesłuchał pracowników firmy budowlanej "K.", umieszczonych w wykazie (z dnia 7 września 2006 r.) osób, które będą uczestniczyć w wykonaniu zamówienia, z których jedynie W. Śl. potwierdził, że pracował na budowie w B.. Jednak nie pamiętał żadnych szczegółów dotyczących tej budowy, w tym również czy na teren budowy była dowożona pospółka. Z kolei W. Z., który według zeznań S. D. miał rzekomo odbierać towar na budowie, zeznał, że ani nie zamawiał pospółki w spółce C., ani nie odbierał jej na terenie budowy.

W odniesieniu do faktury, która miała potwierdzać dostarczenie i wykorzystanie pospółki przy stabilizacji parkingu osobowego na terenie X S.A. (998 ton) Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że z zeznań pracowników firmy budowlanej "K" wynika jednoznacznie, że przed przystąpieniem do prac dotyczących wykonania stabilizacji na terenie X, grunt pod stabilizację był już częściowo przygotowany (tj. częściowo była nawieziona i rozścielona pospółka). W czasie wykonywania przez nich pracy była też dowożona pospółka, jednak nie wiedzą kto i ile jej przywiózł, ani czy była ona zakupiona przez firmę budowlaną "K".

Organ wskazał, iż J. K. zeznał, że prace budowlane na tej inwestycji wykonał z własnych materiałów w terminie od 21 do 29 listopada 2006 r. Potwierdził, iż teren pod stabilizację był przygotowany, ale wymagał jeszcze wyrównania i do tego niezbędna była pospółka. Nie wiedział natomiast na jaką grubość nawieziono pospółkę, z której żwirowni była ona dowożona, ani ile samochodów przywiozło pospółkę. Oświadczył natomiast, że pospółkę rozsypywał równiarką jego pracownik. Po uzyskaniu informacji, iż ten pracownik tylko wyrównywał teren, a nie rozsypywał piasek oznajmił, że na budowie był sprzęt jakieś innej firmy, nie wie jakiej, gdyż było dużo firm na placu.

W związku z powyższym zdaniem organu odwoławczego niewiarygodne są wyjaśnienia strony jakoby pospółka zakupiona od firmy "M" na podstawie faktury z dnia 3 listopada 2006 r. została nabyta zgodnie z datą widniejącą na tej fakturze i przewieziona na miejsce budowy w X przez okres kilku dni, a odbioru tego towaru dokonywali przedstawiciele strony oraz firm: "M" i "K". Tym bardziej, że firma budowlana "K" zlecenie na wykonanie stabilizacji na parkingu w X otrzymała dopiero 21 listopada 2006 r.

Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że z zeznań pracowników firmy budowlanej "K'' wynika, że opisy na odwrotach faktur wystawionych przez stronę, odnośnie przeznaczenia towarów, zostały przez nich naniesione po otrzymaniu informacji od J K. Część zapisów na odwrocie faktur VAT została dokonana dopiero w okresie pomiędzy 17 listopada 2009 r. (kontrola krzyżowa w firmie budowlanej "K''), a 19 listopada 2009 r. Zdaniem organu odwoławczego opisy dokonane na odwrotach faktur VAT miały na celu uwiarygodnienie dokonanych transakcji poprzez rzekome wskazanie miejsca wykorzystania zakupionego towaru. Tym bardziej, w sytuacji gdy J. K. podczas przesłuchań udzielał nieprecyzyjnych odpowiedzi, zasłaniał się brakiem pamięci, natomiast po okazaniu mu dowodów kwestionujących jego zeznania stwierdzał, że skoro towary nie mogły zostać zużyte na jednej budowie, to mogły być użyte na innych. Przy czym żadne z dostarczonych dowodów nie potwierdziły jego zeznań.

Reasumując, Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że w świetle obszernie zgromadzonych materiałów dowodowych faktury VAT wystawione przez stronę na rzecz firmy "E " oraz na rzecz firmy budowlanej "K", stwierdzają czynności niedokonane. Zatem zasadnie organ kontroli kierując się art. 108 ust. 1 ustawy VAT określił podatek od towarów podlegający wpłacie w kwotach wynikających z kwestionowanych faktur VAT.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 123 i art. 190 O.p. wskazano, że na podstawie akt sprawy nie można stwierdzić, że strona nie była powiadamiana o dokonywanych czynnościach. Wszystkie zawiadomienia o przesłuchaniach świadków były doręczone pełnomocnikowi przed terminem przesłuchania świadków. Ani pełnomocnik ani strona nie wnosili o przesunięcie terminu przesłuchania świadków. Podkreślono, iż w trakcie całego postępowania kontrolnego, mimo doręczonych zawiadomień o przeprowadzeniu dowodu z przesłuchania świadków, strona uczestniczyła tylko w przesłuchaniu M.M. (21 grudnia 2009 r.). Ponadto w jednym przypadku rzeczywiście przesłuchanie świadków odbywało się w tym samym dniu, w różnych miejscowościach, ale skoro wyznaczone godziny przesłuchania świadków umożliwiały ich przesłuchanie przez tego samego inspektora kontroli skarbowej, to tym samym również możliwy był udziału strony w przeprowadzeniu tego dowodu. Podkreślono, że pełnomocnik strony zapoznał się z aktami sprawy (protokół z dnia 15 i 19 czerwca 2012 r.), miał tym samym zagwarantowane prawo inicjatywy dowodowej, także w zakresie żądania przesłuchania osób już przesłuchanych, zatem brak jest uzasadnionych podstaw do uznania naruszenia art. 190 i art.123 O.p.

Wskazano, że również pogląd strony w zakresie naruszenia prawa przez organ kontroli poprzez nie wskazanie w zawiadomieniach o przesłuchaniu świadków danych osobowych tych świadków, nie zasługuje na aprobatę. Obowiązek wskazania w zawiadomieniach danych personalnych świadków nie wynika bowiem z art. 190 O.p., który wymienia elementy konieczne takiego zawiadomienia.

Odnosząc się natomiast do zarz...