Z uzasadnienia: Nie ma bowiem znaczenia z punktu widzenia przywołanych uregulowań podatkowych to, czy podatnik w sposób zawiniony (na przykład na skutek braku dbałości o własne interesy gospodarcze, bądź w sposób zamierzony), czy też niezawiniony (ze względu na brak dokumentów źródłowych), dokonywał rozliczenia kosztów uzyskania przychodów na podstawie faktur nierzetelnych. Istotny jest jedynie fakt, że faktury te nie odzwierciedlają faktycznych transakcji i nie mogą stanowić dowodu w postępowaniu podatkowym. Nie do zaakceptowania jest bowiem sytuacja, w której podmioty prowadzące działalność gospodarczą, wbrew przepisom ustaw podatkowych, mogłyby w ten sposób zastąpić obowiązek należytego prowadzenia dokumentacji podatkowej, a podstawa opodatkowania w istocie byłaby ustalana na podstawie zeznań.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Grażyna Nasierowska, Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Anna Juszczyk-Wiśniewska, Protokolant Anna Świech, po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Po 250/14 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu kwotę 2 400 (słownie: dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 19 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Po 250/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 17 stycznia 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r.
Stan sprawy sąd administracyjny pierwszej instancji przedstawił następująco:

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. decyzją z 11 grudnia 2012 r., określił Skarżącemu oraz jego żonie zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. w wysokości 60.818 zł.

W wyniku uwzględnienia odwołania Skarżącego Dyrektor Izby Skarbowej w P. decyzją z 19 marca 2013 r. uchylił powyższe rozstrzygnięcie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi podatkowemu pierwszej instancji.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. decyzją z 5 września 2013 r. określił Skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. w wysokości 71.872 zł. Organ pierwszej instancji wskazał, że w kontrolowanym okresie Skarżący uzyskiwał przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w ramach C. s. c. A.K., M.K.. W podatkowej księdze przychodów i rozchodów spółki zaewidencjonowano wydatki na podstawie 7 faktur VAT wystawionych przez Z., które to faktury dokumentowały zdarzenia gospodarcze, które nie miały miejsca w rzeczywistości. Wskazano bowiem, że w trakcie postępowania, poza spornymi fakturami, oraz zeznaniami A.K., M.K. i R.P., wspólnicy spółki, jak i R.P., nie przedstawili jakichkolwiek innych dowodów świadczących o tym, że usługi udokumentowane tymi fakturami zostały wykonane przez ich wystawcę.

Po rozpatrzeniu odwołania Skarżącego Dyrektor Izby Skarbowej w P. decyzją z 17 stycznia 2014 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy stwierdził, że zgromadzony w sprawie materiał odwodowy jednoznacznie wskazuje, że usługi wymienione na fakturach wystawionych przez firmę Z. dla spółki C. nie zostały faktycznie wykonane, a to oznacza, że wydatki w kwocie 144.500 zł (50% z kwoty 289.000 zł) nie stanowią kosztów uzyskania przychodów A.K., na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz.U z 2012, poz. 361 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu podatnik zarzucił naruszenie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 124, art. 127, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015, poz. 613 ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa) poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji w sytuacji, gdy ocena stanu faktycznego dokonana przez organ II instancji dopiero w zaskarżonej decyzji w sposób istotnie odmienny różni się od oceny stanu faktycznego dokonanej przez organ kontroli skarbowej, co w szczególności uniemożliwiło podatnikowi pozyskanie wiedzy jeszcze w toku postępowania podatkowego na temat zasadności przesłanek, którymi kierował się organ odwoławczy przy rozstrzyganiu sprawy, jak również stanowiło naruszenie zasady zaufania oraz zasady dwuinstancyjności postępowania; art. 121 § 1 w zw. z art. 172 § 1 i § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej poprzez bezzasadne zaakceptowanie przez organ odwoławczy stanowiska organu kontroli skarbowej o podejmowaniu czynności rzekomo "poza postępowaniem", a w rzeczywistości mających związek i przeprowadzonych "w toku postępowania kontrolnego", które jednak nie zostały odnotowane w aktach niniejszej sprawy, co w konsekwencji spowodowało zignorowanie przez te organy regulacji zawartych w przepisach art. 130 § 3 O.p. w zw. z art. 38 ust. 2 u.k.s. na skutek bezzasadnej odmowy wyłączenia inspektora kontroli skarbowej od udziału w postępowaniu kontrolnym; art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. poprzez jego niezasadne zastosowanie do stanu faktycznego sprawy, będące konsekwencją naruszenia powyższych przepisów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w P. wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej, podtrzymując stanowisko i argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016, poz. 718 ze zm., dalej: P.p.s.a.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził, że stan faktyczny i prawny sprawy zostały ustalone zgodnie z wymogami zawartymi w Ordynacji podatkowej, a w szczególności w art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 123, art. 124, art. 127, art. 180, art. 187 § 1, art. 188, art. 190 oraz 191 tej ustawy. Zdaniem sądu administracyjnego pierwszej instancji, organ odwoławczy właściwie ocenił całoś...