Kiedy nie można stosować podwyższonych kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy

Wysokość podwyższonych „pracowniczych” kosztów uzyskania przychodów wynika wprost z przepisów art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT.I tak, koszty z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą obecnie 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600 zł, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

W przypadku gdy podatnik uzyskiwał przychody równocześnie z więcej niż jednego stosunku pracy i stosunków pokrewnych, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika było położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskiwał dodatku za rozłąkę, koszty wynoszą nie więcej niż 5400 zł.

Warunkiem stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów jest miejsce zamieszkania pracownika odrębne od miejsca zakładu pracy. Jeżeli są to dwie różne miejscowości oraz pracownik nie otrzymuje dodatku za rozłąkę – płatnik może stosować podwyższone koszty uzyskania przychodu.

Jeżeli zatem pracownik:

• posiada miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy (decyduje miejsce świadczenia pracy zgodnie z umową o pracę oraz miejsce zamieszkania, niekoniecznie miejsce zameldowania),
• nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
• nie otrzymywał zwrotu kosztów dojazdu (z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu),
• złoży oświadczenie dla celów stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów (art. 32 ust. 5 ustawy o PIT),

wówczas ma prawo do podwyższonych kosztów uzyskania przychodu z tego właśnie tytułu.

Na zastosowanie podwyższonych kosztów nie ma wpływu ani odległość dzieląca zakład pracy od miejsca zamieszkania pracownika, ani rodzaj środka lokomocji, którym przyjeżdża on do pracy. Nie ma tu również znaczenia, ile dni w miesiącu pracownik dojeżdżał do pracy z innego miasta.

Podstawą potrącania takich kosztów musi być jednak pisemne oświadczenie pracownika, że rzeczywiście jest osobą dojeżdżającą. Gdy pracownik przestanie dojeżdżać do pracy z innej miejscowości, również musi powiadomić o tym płatnika, aby ten zaprzestał potrącania wyższych kosztów. W sytuacji, gdy pracownik nie złożył oświadczenia, że dojeżdża i w ciągu roku pracodawca przy obliczaniu zaliczek potrącał mu koszty w podstawowej wysokości, to w zeznaniu rocznym i tak ma prawo wykazać zwiększone koszty, jeżeli oczywiście faktycznie dojeżdżał do firmy z innej miejscowości.

Ważne.
Jak informowało Ministerstwo Finansów, jeżeli w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, to niezależnie od faktycznego miejsca wykonywania pracy na polecenie pracodawcy, pracownikowi przysługują podwyższone koszty uzyskania przychodów.

Miejsce zamieszkania

Miejsce zamieszkania osoby fizycznej to miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 Kodeksu cywilnego). Należy rozróżnić pojęcie miejsca zamieszkania jako pojęcie cywilistyczne od pojęcia zameldowania w miejscu pobytu stałego lub czasowego jako czynność z zakresu prawa administracyjnego.

Miejscem zamieszkania może być wyłącznie miejscowość. Należy podkreślić, że nie jest miejscem zamieszkania konkretny adres (ulica, numer domu), pod którym mieszka dana osoba. Istotny jest natomiast zarówno fakt fizycznego przebywania w danej miejscowości jak i wola przebywania w niej. Dane miejsce nie traci przymiotu miejsca zamieszkania wskutek dłuższego lub krótszego oddalenia się z niego, pod warunkiem, że osoba nie traci rzeczywistego związku z miejscem.

Warto również zwrócić uwagę na sytuację, w której miejsce zamieszkania pracownika różni się od adresu jego zameldowania. Przepis art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT mówi o miejscu stałego lub czasowego miejsca zamieszkania, które z kolei definiuje się jako miejscowość, w której osoba fizyczna przebywa z zamiarem stałego pobytu. Tymczasem adres zameldowania może różnić się od adresu zamieszkania. Dla potrącania podwyższonych kosztów nie ma znaczenia r&oacu...