Przychody pracownika. Dofinansowanie z ZFŚS wyjazdu na narty

Pytanie podatnika: Czy dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wyjazdu na narty organizowanego w Polsce lub zagranicą w przedstawionym stanie faktycznym stanowi przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia ze strony Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 11 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wiąże się z obowiązkiem doliczenia jego wartości do przychodów pracownika oraz opodatkowania?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2015 r. (data wpływu 28 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dofinansowania wyjazdu na narty - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dofinansowania wyjazdu na narty.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w branży produkującej domy gotowe, w formie spółki akcyjnej, tj. jednostki organizacyjnej mającej osobowość prawną, której na mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej Ustawą o VAT) przyznaje się przymiot podatnika podatku VAT. Wnioskodawca raz w roku organizuje wyjazd na narty w Polsce lub zagranicą.

Wyjazdy są organizowane w celu polepszenia atmosfery w pracy, wzajemnego osobistego poznania się pracowników pracujących na co dzień w różnych lokalizacjach Spółki oraz w jej oddziałach zagranicznych, zmotywowania załogi, budowania silnych zespołów w ramach poszczególnych komórek organizacyjnych oraz rozwijania umiejętności współpracy. Zorganizowanie tego typu wyjazdów wpływa korzystnie na interes pracodawcy, gdyż poprzez zapewnienie przyjaznej atmosfery w pracy, dbanie o swoich pracowników, pracodawca buduje markę pracodawcy przyjaznego swoim pracownikom oraz zyskuje osoby, które są silniej związane ze spółką, lepiej zmotywowane oraz chętne do pracy, nauczone funkcjonowania w zespole i współpracowania z innymi - co przekłada się na ich efektywność w ramach wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Wnioskodawcy. Na wyjazdy zostają zapraszani wszyscy pracownicy Spółki poprzez przesłaną wiadomość e-mail i plakaty rozwieszone w biurach Spółki - są to wyjazdy o charakterze otwartym. Pracownicy zgłaszają deklarację uczestnictwa w wyjeździe poprzez uzupełnienie ankiety. Na tej podstawie Wnioskodawca rezerwuje hotel/pensjonat, transport, odpowiednią liczba sprzętu, skipassów oraz instruktorów. Jednakże pomimo złożonej deklaracji nie wszystkie osoby korzystają z usług instruktora czy z wykupionych skipassów w równym zakresie. Nie ma to wpływu na cenę jaką zobowiązany jest zapłacić Wnioskodawca, bowiem jest ona często liczona od wcześniej złożonych deklaracji, a nie faktycznego uczestnictwa. Przykładowo: nawet jeżeli z usług instruktora skorzystają 2 osoby, a nie 10, jak to wynikało z wcześniejszej deklaracji, opłata za trenera nie ulega zmianie. Ponadto, Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty całej ceny za skipass, niezależnie od tego czy pracownik korzystał ze stoku przez 2 godziny czy przez 8 godzin.

Ww. wyjazdy były dotychczas częściowo finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, w taki sposób, że całość kosztów pokrywał Wnioskodawca, po czym dla każdego z pracowników, biorących udział w wyjeździe, z należnego wynagrodzenia za dany miesiąc potrącany był tzw. udział własny, którego wysokość uzależniona była od wysokości dochodu (kryterium socjalne rozdysponowywania środków Funduszu).

Dotychczas całkowite koszty takiego wyjazdu, na które składały się: transport w obie strony, nocleg w hotelu, instruktorzy jazdy na nartach i snowboardzie oraz skipass Wnioskodawca sumował i dzielił przez liczbę faktycznie uczestniczących w wyjeździe pracowników, otrzymując statystycznie przypadający na jedną osobę koszt wyjazdu. Od otrzymanej wartości odliczano kwotę, którą pracownik musiał ponieść w związku z częściową partycypacją w kosztach wyjazdu i resztę uznawano jako przychód podlegający opodatkowaniu. Jednakże w ocenie Wnioskodawcy taki sposób postępowania nie jest prawidłowy, a ponadto kwestionowany przez pracowników Wnioskodawcy, którzy sprzeciwiają się takiej praktyce twierdząc, nie każdy z nich skorzystał z nauki jazdy na nartach lub snowboardzie z instruktorem lub skipassu. Świadczy to o tym, iż każdy z pracowników w różnym zakresie skorzystał z atrakcji opłaconych przez Wnioskodawcę, czego ten nie jest w stanie ustalić. Ponadto pracownicy byli rozlokowani w różnych pensjonatach, w pokojach o różnym standardzie i cenie oraz w różnej odległości od stoku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wyjazdu na narty organizowanego w Polsce lub zagranicą w przedstawionym stanie faktycznym stanowi przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia ze strony Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 11 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wiąże się z obowiązkiem doliczenia jego wartości do przychodów pracownika oraz opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym udziału pracownika w organizowanym przez Wnioskodawcę, jako pracodawcę, wyjeździe na narty nie należy kwalifikować jako przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia ze strony Wnioskodawcy, który powinien być opodatkowany.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c, oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Obowiązujące przepisy nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie". W celu zdefiniowania owego pojęcia zasadne będzie odwołanie się do orzecznictwa sądowego. Naczelny Sąd Administracyjny, w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r., FSP 9/02, ONSA 2003, nr 2, poz. 47 oraz w uchwale z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FSP 1/06 ONSAiWSA 2006, nr 12, poz. 153, na gruncie ustawy o podatku dochodowych od osób prawnych ustalił, iż pojęcie „nieodpłatne świadczenie" obejmuje „wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Następnie NSA w uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 oraz w uchwale z dnia 24 października 2011 r, sygn. akt II FPS 7/10 potwierdził, iż stanowisko wypracowane w tym zakresie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 tej ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy art. 11 ust. 1 ww. ustawy bezwzględnie wskazuje na to, że w celu traktowania pieniędzy oraz wartości pieniężnych jako przychód, wystarczy, by zostały one postawione do dyspozycji podatnika. Natomiast w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, mogą być one uznane za przychód jedynie po faktycznym oraz rzeczywistym otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. Zatem przepis ten bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymaniem tego świadczenia. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania z świadczenia). W ocenie Wnioskodawcy, nie wystarczy samo umożliwienie pracownikowi udziału w wyjeździe, aby można było mówić o nieodpłatnym świadczeniu, gdyż przychód powstanie dopiero wówczas, gdy dany pracownik faktycznie skorzysta z poszczególnych świadczeń oferowanych podczas...