Dojazd samochodem na zabiegi. Jak ustalić wysokość wydatków

Przepisy ustawy o PIT nie wskazują sposobu ustalenia wysokości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej według tzw. „kilometrówki”. Jednak okazanie na żądanie organu podatkowego dowodów niezbędnych do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy, dowodu potwierdzającego zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, nie uprawnia automatycznie do odliczenia kwoty w wysokości 2280 zł - wyjaśnił Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej.

Z wniosek o interpretację przepisów podatkowych zwróciła się podatniczka, która w zeznaniu podatkowym PIT-37 dokonała odliczenia z tytułu używania samochodu osobowego stanowiącego współwłasność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł. Jednak urząd skarbowy, w ramach czynności sprawdzających, zakwestionował ww. odliczenie, gdyż uznał, że do ustalenia wysokości ulgi należy przyjąć tzw. „kilometrówkę”, tzn. wyrażoną w kilometrach trasę z miejsca zamieszkania do miejsca leczenia pomnożyć przez stawkę za kilometr przebiegu a wynik uznać za wysokość limitowanej kwoty podlegającej odliczeniu.

Podatniczka chciała wiedzieć, w jakiej wysokości powinna była odliczyć kwotę ulgi rehabilitacyjnej: odliczyć ogólną wartość ulgi w kwocie 2280 zł czy przeliczyć ulgę do wysokości „kilometrówki”. W jej opinii, skoro posiada dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych to miała prawo odliczenia kwoty 2280 zł.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy nie zgodził się ze stanowiskiem podatniczki. Zdaniem organu, w sytuacji, gdy kwota rzeczywistych wydatków wyliczonych po zweryfikowaniu przez organ jest niższa od kwoty 2280 zł nie ma ona możliwości dokonania odliczenia od dochodu w tej kwocie.

Warunki skorzystania z ulgi

W uzasadnieniu DIS przypomniał, że zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 stanowi, iż wydatkami, o których mowa powyżej są wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

W myśl art. 26 ust. 7d powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczeni...