Dodatkowe świadczenia finansującego, a rozliczenie umowy leasingu operacyjnego

Istota podatkowej umowy leasingu sprowadza się do tego, iż na warunkach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako ustawa o PDOP) finansujący (leasingodawca) oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków drugiej stronie, zwanej korzystającym (leasingobiorca), podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo użytkowania wieczystego gruntów, przy czym źródłem takiego stosunku może być nazwana w kodeksie cywilnym umowa leasingu lub każda inna umowa, spełniające powyższe warunki.

Ustawa o PODP, wyróżnia przy tym umowę leasingu finansowego oraz operacyjnego. I tak, zgodnie z art. 17b ustawy o PDOP, po spełnieniu warunków określonych w przywołanym przepisie – opłaty leasingowe ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszty uzyskania przychodów korzystającego (leasing operacyjny). Do sumy opłat, o których mowa powyżej, należy zaliczyć przede wszystkim raty kapitałowe oraz odsetkowe, wartość określoną w umowie leasingu operacyjnego, jako cenę wykupu przedmiotu leasingu po zakończeniu trwania umowy, a także opłatę wstępną.

W praktyce natomiast zdarzają się sytuacje, w których podatnicy zawierają umowy leasingu operacyjnego, połączone z obowiązkiem świadczenia usług przez finansującego na rzecz korzystającego.

Przykład:

X zawarł podatkową umowę leasingu operacyjnego z Y – przedsiębiorstwem górniczym, na podstawie której zob...