Orzecznictwo: Sądowy finał aukcyjnego handlu

Z uzasadnienia: Zatem organy prawidłowo wskazały, że nie mogły zastosować przy szacowaniu podstawy opodatkowania metody porównawczej wewnętrznej, bowiem skarżący nie prowadził działalności gospodarczej w poprzednich okresach, jak również metody porównawczej zewnętrznej, gdyż warunki prowadzenia przez niego działalności różniły się znacznie od tych podatników, którzy zarejestrowali działalność i w związku z tym ponosili udokumentowane koszty, w tym na nabycie towarów handlowych. Do zastosowania metody remanentowej wymagane były zaś dokumenty na podstawie, których można określić majątek przedsiębiorstwa na początek i koniec okresu, a takich dowodów skarżący w ogóle nie posiadał.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Łozowska Sędziowie Sędzia WSA Anna Wójcik Sędzia WSA Marta Wojciechowska (spr.) Protokolant st. sekr. sądowy Iwona Dąbrowska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2009 r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 31 lipca 2008 r., nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżoną decyzję w części dotyczącej określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2004 roku, 2. określa, że zaskarżona decyzja w części uchylonej nie może być wykonana, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu na rzecz skarżącego kwotę 400,00zł (złotych słownie: czterysta 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Opolu decyzją [...] z dnia 26 marca 2007r. określił T. K. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2004r. w wysokości: styczeń - 281 zł, luty - 1.031 zł., marzec - 1.609 zł, kwiecień - 1.569 zł, maj - 1.788 zł, czerwiec - 782 zł, lipiec - 490 zł, sierpień - 499 zł, wrzesień - 569 zł, październik - 599 zł, listopad - 622 zł oraz grudzień-1.325 zł.

Decyzja została wydana w następstwie przeprowadzonego postępowania kontrolnego w zakresie kontroli rzetelności deklarowanej podstawy opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2004 r. Z ustaleń kontroli wynikało, iż T. K. prowadził niezarejestrowaną działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży wysyłkowej (głównie drobnego sprzętu AGD i elektroniki) za pośrednictwem aukcji internetowej Allegro. Na podstawie danych uzyskanych od właściciela portalu aukcyjnego Allegro.pl firmy-A Sp. z o.o. z siedzibą w P. oraz historii posiadanego przez T.K. rachunku bankowego (prowadzonego przez mBank - Bankowość Detaliczna BRE Banku) ustalono, że wartość sprzedaży dokonanej przez podatnika za pośrednictwem tego portalu wyniosła 61.918, 30 zł.

Przesłuchany w dniach 18 października 2006 r. oraz 13 listopada 2006 r. T.K. zeznał, że w 2004 r. zajmował się wysyłkową sprzedażą detaliczną, głównie drobnego sprzętu AGD i elektroniki. Nie zatrudniał pracowników. Oferta sprzedaży zamieszczana była na portalu Allegro. Sprzedaż towarów następowała wysyłkowo po zakończeniu aukcji za pośrednictwem poczty, a płatności dokonywano na rachunek bankowy lub gotówką przy odbiorze, tj. za pobraniem na poczcie - w takim przypadku zapłata była dokonywana przez pocztę na rachunek bankowy. Oferowany do sprzedaży towar nabywany był na Stadionie X-lecia w Warszawie. Nadto podatnik zeznał, iż nie posiada dowodów zakupu towaru, nie znał firm ani kontrahentów, od których kupował towar. Nie zarejestrował również działalności gospodarczej związanej z handlem za pośrednictwem aukcji internetowej Allegro w Urzędzie Miasta, w Urzędzie Skarbowym i Urzędzie Statystycznym

Organ I instancji ustalił także, iż podatnik nie składał deklaracji podatkowych VAT-7 i nie płacił należnego podatku. Nie prowadził również ewidencji pozwalającej ustalić moment utraty zwolnienia podmiotowego w podatku VAT z tytułu prowadzonej działalności handlowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o VAT z 1993r., art. 109 ust. 1 oraz ewidencji dla celów podatku VAT, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT z 2004 r.

Organ zwrócił uwagę, że w zakresie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług w roku 2004 obowiązywały dwa reżimy prawne dotyczące tego podatku, a datą oddzielającą zakres obowiązywania tych reżimów była data 1 maja 2004r. Wówczas weszła w życie ustawa z dnia 11 marca 2004r. o podatku i od towarów i usług (Dz.U.Nr 54, poz. 535 z późn.zm.) /zwana dalej ustawą VAT z 2004 r/, zastępując ustawę z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U.Nr 11, poz. 50 z późn.zm.) /zwaną dalej ustawą o VAT z 1993r./. Dlatego też określając zobowiązanie w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące roku 2004 koniecznym było posłużenie się regulacjami obu tych ustaw. W niniejszej sprawie zastosowanie znalazły regulacje zawarte w art.15 ust.1, art.6 ust.1 pkt 8, ust.8b pkt 10 ustawy VAT z 1993r. oraz art. 19 ust.11, ust.13 pkt 6 i art. 29 ust.1 ustawy VAT z 2004r.

W dalszej części uzasadnienia organ I instancji wyjaśnił, iż podatnik rozpoczynający działalność gospodarczą mógł korzystać ze zwolnienia podmiotowego z podatku VAT do momentu przekroczenia określonego limitu sprzedaży, co według wyliczeń organu nastąpiło w dniu 24 sierpnia 2004 r. Jak wskazał organ I instancji podatnik prowadził działalność gospodarczą od dnia 18 stycznia 2004r., a zatem okres prowadzenia sprzedaży wyniósł 348 dni. Kwotą uprawniającą podatników, na podstawie art. 113 ust.1 ustawy VAT z 2004r., do korzystania ze zwolnienia podmiotowego w tym podatku w roku 2004 była kwota 45.700zł. Według wyliczeń organu podatnik przekroczył ją w dniu 24 sierpnia 2004r. i z momentem utraty zwolnienia był zobowiązany do składania deklaracji podatkowych i płacenia należnego podatku. Jak podkreślił organ I instancji, warunkiem skorzystania z tego zwolnienia było jednak prowadzenie ewidencji, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o VAT z 1993r. i art. 109 ust. 1 ustawy o VAT z 2004 r. Zgodnie z tymi przepisami podatnicy są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym. Skoro T.K., mimo rozpoczęcia wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług w ciągu roku podatkowego nie prowadził ewidencji sprzedaży za dany dzień, to w konsekwencji nie mógł korzystać ze zwolnienia podmiotowego zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy o VAT z 1993r., a następnie z art. 113 ust. 9 ustawy o VAT z 2004 r. Na mocy wymienionych przepisów, w przypadku stwierdzenia, że podatnik nie prowadzi wskazanej ewidencji, lub prowadzi ją nierzetelnie, organ podatkowy określa wartość niezaewidencjonowanej sprzedaży w drodze oszacowania i ustala podatek przy zastosowaniu stawki 22 % - bez prawa obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Z dokumentów zebranych w sprawie wynikało ponadto, że podatnik za 2004 r. nie posiadał żadnych dowodów potwierdzających fakt zakupu towarów handlowych

Z uwagi na brak ksiąg podatkowych i ewidencji dla celów podatku VAT, do określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania za poszczególne miesiące 2004 r., organ przyjął otrzymane płatności za sprzedane towary ujęte jako wpływy na rachunek bankowy podatnika. Zastosował przy tym metodę określoną w art. 23 § 4 Op. i wyjaśnił powody niemożności zastosowania innych metod szacowania przewidzianych w art. 23 § 3 Op. Podatek należny obliczono tzw. metodą w stu, przy zastosowaniu stawki w wysokości 22%, obowiązującej przy sprzedaży sprzętu AGD. Za moment powstania obowiązku podatkowego organ I instancji przyjął moment, w którym podatnik otrzymał zapłatę za sprzedany towar, tj. dzień, w którym kwoty należne z tytułu sprzedaży (dostawy) wpłynęły na rachunek bankowy podatnika.

Od powyższej decyzji T.K. wniósł odwołanie, zarzucając naruszenie przepisów proceduralnych tj. art. 23, art. 181 § 1 i art. 187 w zw. z art. 191 Ordynacji podatkowej oraz przepisów materialnych: art. 2 ust.1 pkt 1 i ust. 4, art. 6 ust. 1 pkt 8, art. 10 ust.1, art. 14 ust. 6 i 7, art. 19, art. 26 ust.1, art. 27 ust. 1 i 4 ustawy o VAT z 1993r. oraz art. 5 ust. 1 i 8, art. 10 ust.1, art. 13 ust. 10, art. 15 ust. 1, art. 19 ust. 11, art. 29 ust. 1, art. 86, art. 99 ust.1 art. 103 ust.1, art. 109 ust. 1-3, art. 113 ust. 1,9 i 10 ustawy o VAT z 2004r., poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Zarzuty podniesione w odwołaniu koncentrowały się głównie wokół kwestii nieuwzględnienia przez organ I instancji faktu, iż znaczną część sprzedanych rzeczy stanowiły prywatne i używane artykuły domowe podatnika pochodzące z jego gospodarstwa domowego. Zarzuty dotyczyły także zastosowanej przez organ metody szacowania, gdyż według podatnika możliwe było zastosowanie metod szacowania określonych w art. 23 § 3 Op. Nadto podatnik wskazał na bezpodstawną odmowę przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości oraz odmowę przesłuchania osób, które nabyły towary. Dodatkowo zarzucił nierzetelną, jego zdaniem, ocenę przeprowadzonych przez organ dowodów z przesłuchań świadków. Podnosząc te zarzuty T.K. domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji. Nadto pismem z dnia 5 września 2007r. uzupełnił odwołanie podnosząc dodatkowy zarzut naruszenia art. 109 ust. 5 i 6 ustawy o VAT z 2004r. poprzez nałożenie na niego sankcji, podczas gdy Trybunał Konstytucyjny uznał te przepisy za niezgodne z art. 2 Konstytucji RP.

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu, po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 31 lipca 2008r. nr [...], uchylił zaskarżoną decyzję w całości, ustalając zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do 28 września 2004r. oraz określając zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od 29 września do grudnia 2004r., w wysokości niższej o łączną kwotę 1.039 zł. W efekcie Dyrektor ustalił wysokość zobowiązania za miesiąc styczeń w wysokości 184 zł, luty - 782 zł, marzec - 1.595 zł, kwiecień - 1.529 zł, maj - 1.674 zł, czerwiec - 758 zł, lipiec - 490 zł, sierpień - 397 zł, 1-28 wrzesień - 455 zł oraz określił wysokość tego zobowiązania za okres 29-30 września 2004 r. w wysokości 73 zł, za październik -531 zł, za listopad -613 zł, grudzień - 1.044 zł.

Jak wskazał Dyrektor, zebrany materiał dowodowy potwierdził, że wymieniony był podatnikiem w rozumieniu starej i nowej ustawy VAT i powołał się w tej kwestii na treść art. 5 ust 1 i 2 ustawy o VAT z 1993 r., a także art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT z 2004 r. Dyrektor podzielił stanowisko organu I instancji, iż T.K. dokonując czynności sprzedaży towarów zakupionych w celach handlowych stał się podatnikiem podatku od towarów i usług. Wskazał przy tym, iż ilość dokonanych transakcji, ciągłość (powtarzalność) podejmowanych czynności, ich zorganizowany i trwały charakter świadczyły o prowadzeniu przez T.K. działalności gospodarczej, która polegała na sprzedaży w celach zarobkowych towarów za pośrednictwem aukcji internetowej. Nadto w ocenie Dyrektora, w sytuacji, gdy podatnik nie prowadził ksiąg podatkowych, nie prowadził ewidencji dla celów podatku VAT i brak było dowodów nabycia i sprzedaży towarów handlowych oraz innych danych niezbędnych do określenia podstawy opodatkowania, zasadne było określenie podstawy opodatkowania w drodze szacowania, w sposób określony w art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej. Jednocześnie Dyrektor podkreślił, że z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności gospodarczej oraz brak zgłoszenia faktu jej prowadzenia w odpowiednich instytucjach, zasadnym było odstąpienie od metod szacowania wymienionych w przepisie art. 23 § 3 O.p. i zastosowanie metody indywidualnej (art. 23 § 4 ustawy). Eliminując inne metody szacowania Dyrektor wskazał ponadto, że metoda porównawcza wewnętrzna nie mogła w tym przypadku znaleźć zastosowania, bowiem podatnik nie prowadził działalności gospodarczej w poprzednich okresach. Niemożliwe było także zastosowanie metody porównawczej zewnętrznej, gdyż warunki prowadzonej przez podatnika działalności od działalności zarejestrowanej różnią się. Z kolei niemożność ustalenia wartości majątku przedsiębiorstwa na początku badanego okresu i na końcu, nie pozwalała na zastosowanie metody remanentowej szacunkowej, jak i kosztowej. W tej ostatniej niezbędne jest ustalenie kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwo i udziału dochodu w obrocie. Natomiast metoda produkcyjna ma zastosowanie do firm produkcyjnych, a nie do handlu.

Zdaniem Dyrektora organ I instancji stosując metodę wskazaną w art. 23 § 4 O.p. prawidłowo przyjął do określenia wielkości obrotów sprzedaży w poszczególnych okresach rozliczeniowych, wartość transakcji wynikającą ze sprzedaży towarów za pośrednictwem Allegro, za które zapłata wpłynęła na konto bankowe. Dyrektor podkreślił przy tym, iż brak jakiejkolwiek dokumentacji związanej ze sprzedażą i charakter działalności podatnika nie uzasadniał dokonania oszacowania w inny sposób. Dlatego też sięgnięcie do danych z rachunku bankowego i porównanie dat i kwot, jakie wpłynęły z tytułu zapłaty za sprzedany towar z wydrukami ofert podatnika zamieszczanych na portalu Allegro (ze względu na brak innych danych), uzasadniało wybór tej metody. Ponadto wybór zastosowanej metody pozwolił, zdaniem Dyrektora, na ustalenie podstawy opodatkowania w sposób jak najbardziej zbliżony do rzeczywistości, chociaż jak wskazywano brak jest pewności, czy wszystkie uzyskane przychody zostały przekazane na rachunek bankowy podatnika.

W dalszej części uzasadnienia Dyrektor odwołując się do regulacji zawartych w art.15 ust. 1 oraz 6 ust. 8 lit.b pkt 10 ustawy o VAT z 1993r. oraz art. 29 ust. 1 i 19 ust. 3 pkt 6 ustawy VAT z 2004r. wskazał, że podstawą opodatkowania jest obrót, a obowiązek podatkowy w przypadku sprzedaży wysyłkowej, powstaje dopiero z chwilą otrzymania zapłaty.

Następnie Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że zarówno na gruncie art. 14 ust 6 ustawy z 1993 r., jak i art. 113 ust. 9 ustawy o VAT z 2004 r., podatnik rozpoczynający wykonywanie czynności opodatkowanych w trakcie roku podatkowego był zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy w proporcji do okresu prowadzonej sprzedaży kwoty 10.000 euro. Natomiast w myśl art. 113 ust. 10 ustawy z roku 2004, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej sprzedaży, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę 10 000 euro, zwolnienie traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Rozpoczynając w styczniu 2004 r. wykonywanie czynności opodatkowanych podatnik podlegał zwolnieniu od podatku od towarów i usług do momentu przekroczenia wskazanego limitu, co w ocenie organu odwoławczego nastąpiło w niniejszej sprawie w dniu 28 września 2004 r., a nie jak stwierdził organ I instancji w dniu 24 sierpnia 2004 r. i było wynikiem zmiany wysokości obrotów w poszczególnych miesiącach 2004r. spowodowanej uwzględnieniem wyjaśnień podatnika, iż część towarów pochodziła z jego gospodarstwa domowego. Przekroczenie limitu obrotu sprzedaży uprawniającego do zwolnienia podmiotowego powodowało, że podatnik stawał się podatnikiem podatku VAT obowiązanym do składania deklaracji i wpłacania podatku oraz prowadzenia ewidencji dla potrzeb tego podatku. Stosownie natomiast do treści art. 27 ust 1 ustawy o VAT z 1993 r., a następnie art. 109 ust. 1 ustawy z 2004 r. T.K., będąc podatnikiem zwolnionym od VAT, był obowiązany prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak, niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym. Uchybienie tym obowiązkom, co niewątpliwie wynika z ustaleń kontroli, skutkowało utratą prawa do zastosowania tego zwolnienia. W konsekwencji powstał obowiązek zapłaty podatku za okres, w którym właściwa ewidencja winna być prowadzona, tj. za okres od stycznia 2004 r. do dnia 28 września 2004 r.

Organ odwoławczy nie podzielił również zarzutów odwołania dotyczących naruszenia przepisów proceduralnych, gdyż stan faktyczny sprawy został ustalony w sposób pełny, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Odnośnie zarzucanego naruszenia art. 187 Op. poprzez odrzucenie dowodów wnioskowanych przez stronę, organ stwierdził, iż wobec zgromadzonego materiału dowodowego, w tym nadesłanych przez stronę zestawień, okoliczności, które miałyby dowieść wnioskowane dowody są okolicznościami nie mającymi znaczenia dla określenia zobowiązania podatkowego w podatku VAT za poszczególne miesiące 2004r. Nie ma bowiem wpływu na określenie zobowiązania w podatku VAT ustalenie wartości nabywanych rzeczy (cen zakupu odsprzedawanych towarów) na podstawie przesłuchań świadków czy opinii biegłego, w sytuacji kiedy brak jest źródłowych dokumentów potwierdzających rzeczywisty koszt zakupu, a kwoty za jakie skarżący sprzedał towary wynikają z innych dowodów.

Dyrektor wyjaśnił również, iż na cenę towaru przesyłanego za pośrednictwem poczty składają się także pobrane koszty przesyłki, zaś kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy, składającego się na podstawę opodatkowania, stąd ustalenie kosztów nie ma wpływu na podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług, a zatem bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 187 § 3 Op.

W toku postępowania odwoławczego, Dyrektor podzielił częściowo twierdzenia podatnika dotyczące sprzedaży niektórych przedmiotów pochodzących z jego własnego gospodarstwa domowego. Podatnik na wezwanie organu przedłożył - przy piśmie z dnia 19 grudnia 2007r. -wykaz transakcji, które dotyczyły sprzedaży rzeczy stanowiących jego własność osobistą wraz ze szczegółowymi opisami tych aukcji przesłanymi przez A Sp. z o.o. w P..

Uwzględniając ten dowód Dyrektor dokonał weryfikacji decyzji organu I instancji i wyłączył z podstawy opodatkowania 39 pozycji towarów, które zgodnie z pismem podatnika z dnia 19 grudnia 2007 r. uznano za towary pochodzące z gospodarstwa domowego podatnika. Organ wyjaśnił, że sprzedaż towarów pochodzących z majątku prywatnego podatnika, czyli majątku niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy czym organ nie uwzględnił, wskazanego w piśmie z dnia 19 grudnia 2007 r. monitora Sony o wartości 450zł stwierdzając, że zestawienie sporządzone przez organ pierwszej instancji nie zawierało takiej transakcji. Nie uwzględnił również wskazanych w wykazie odzieży - nowych spodni, które jak wynika z opisu zamieszczonego na aukcji Allegro sprzedawano jako "spodnie nowe, oryginalne z kompletem metek" w pełnej rozmiarówce. Organ odwoławczy dokonał ponadto korekty podliczenia transakcji za miesiąc grudzień 2004r.

W konsekwencji tych ustaleń, organ odwoławczy stwierdził, iż wartość niezaewidencjonowanej sprzedaży w drodze oszacowania wynosiła 56.209,60 zł. Jednocześnie organ wskazał, że wobec T. K. nie orzekano sankcji na podstawie art. 109 ust.5 i 6 ustawy o podatku VAT z 2004r.

Nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem, T.K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania, lub jej uchylenia wraz z decyzją organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 §1 pkt 2 p.p.s.a w zw. z art. 247 §1 pkt. 3 O.p. oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Wnosząc o powyższe skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie

art. 180 §1 w zw. z art. 121 §1 O.p. poprzez pominięcie dowodu z zeznań nabywców rzeczy sprzedawanych przez skarżącego, które to dowody są decydujące dla rozstrzygnięcia sprawy,

art. 187 §1, art. 188 w zw. z art. 191 O.p. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego oraz pominięcie dowodów wskazanych w uzasadnieniu skargi, w tym również posłużenie się nieznaną ustawie legalną teorią dowodową,

art. 120, art. 121, art. 122, art. 181, art. 187 §1 i art. 191 O.p. poprzez ich błędną interpretację oraz niewłaściwe zastosowanie poprzez uznanie na mocy postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 2 kwietnia 2008r, że dowody z zeznań świadków i opinii biegłych są jedynie uzupełnieniem dowodów źródłowych oraz mają drugorzędne znaczenie, a zdaniem skarżącego decyzja z tej przyczyny jest nieważna. Nadto dowolne uznanie, które z towarów objętych rozstrzygnięciem pochodzą z gospodarstwa domowego skarżącego i jego rodziny, a które podlegają opodatkowaniu i dowolne zamienne stosowanie przez organy skarbowe ustawy o VAT z 1993r. i ustawy o VAT z 2004r.,

art. 210 §4 O.p. poprzez podanie, że działalność prowadzona przez skarżącego miała charakter ciągły i zorganizowany, podczas gdy wypełnienie tych klauzul generalnych wymaga starannego i kompletnego rozważenia, którego brak w zaskarżonej decyzji,

art. 23 §1-5 O.p. poprzez uznanie, że zachodzi możliwość zastosowania §4 tego przepisu w sytuacji, gdy nie było przeszkód faktycznych i prawnych do zastosowania art. 23 § 3 pkt. 2, 5 i 6 O.p.,

art. 191, art. 120, art. 122 O.p. poprzez uznanie, że wyprzedawanie artykułów gospodarstwa domowego, ubrań itp. nagromadzonych przez lata, a także rzeczy nabytych na bazarach, jest przejawem prowadzenia zarobkowej działalności gospodarczej,

art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o VAT z 1993r. poprzez przyjęcie, że skarżący jest czynnym podatnikiem podatku VAT, gdyż wykonywał czynności sprzedaży w sposób częstotliwy,

art. 27 ust 2 ustawy o VAT z 2004 r. poprzez wadliwe dokonanie oszacowania ,

art. 109 ust. 2, 4 i 8 pkt 2 w zw. z art. 29 ust. 1 i art. 27 ust. 2 ustawy VAT poprzez przyjęcie, że skarżący jest podatnikiem tego podatku i powinien był prowadzić ewidencję.

Uzasadniając skargę T.K. wskazał, że przeprowadzone przez organy postępowanie dowodowe nie doprowadziło do zgromadzenia kompletnego materiału dowodowego, a materiał dowodowy został oceniony przez pryzmat legalnej teorii dowodów, tj. poprzez nadanie większego waloru dowodom źródłowym, niż dowodom z zeznań świadków oraz opinii. Zdaniem strony takie wartościowanie dowodów jest nieuprawnione i stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w oparciu o przepis art. 145 §1 pkt 2 p.p.s.a w zw. z art. 247 §1 pkt. 3 O.p.

Skarżący zwrócił uwagę, że czym innym jest zarobkowanie, a czym innym wyprzedawanie sprzętów wyposażenia domu, odzieży itp. Według skarżącego z faktu braku aktywności zawodowej, organ wyprowadza wniosek o sprzedaży towarów w poszukiwaniu zysku i pomija fakt, że skarżący utrzymywał się z przychodów z najmu mieszkań. Zdaniem strony absurdalne jest uznanie, że skoro transakcj...