NSA: Zawieszenie terminu przedawnienia w przypadku określania straty podatkowej

Teza: Wniesienie skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą określenia wysokości straty poniesionej przez podatnika skutkuje na podstawie art. 70 § 6 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) zawieszeniem biegu terminu przedawnienia do określenia tejże straty.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA del. Wojciech Stachurski, Protokolant Joanna Legieć, po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "E." S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 2481/17 w sprawie ze skargi "E." S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 6 czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "E." S.A. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2481/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę "E." S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 6 czerwca 2017 r. w przedmiocie określenia wysokości straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2007 r.

1.2. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. decyzją z dnia 26 kwietnia 2017 r. określił Spółce stratę w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2007 w wysokości 7.527.439,63 zł w miejsce straty wykazanej przez skarżącą w wysokości 26.432.159,20 zł. W toku pierwotnie przeprowadzonego postępowania podatkowego, dokonując oceny rzetelności deklarowanych przez Spółkę przychodów i kosztów uzyskania przychodów organ I instancji stwierdził, iż Spółka zawyżyła:

- przychody podatkowe łącznie o kwotę 3.556.124,24 zł zaewidencjonowaną na koncie 764300 w wysokości 731.899,59 zł i 2.824.224,65 zł z tytułu "Postanowienie Sądu z dnia 21.05.2007 r.", dotyczące zobowiązań wobec firmy PPU R. sp. z o.o. w upadłości;

- koszty uzyskania przychodów łącznie o kwotę 22.460.843,81 zł, przez zaliczenie do nich niżej wymienionych wydatków:

a) kosztów w kwocie 5.897.660,20 zł zaewidencjonowanych z tytułu "Postanowienie Sądu z dnia 21.05.2007 r." dotyczących należności od firmy PPU R. sp. z o.o. w upadłości,

b) kosztów dotyczących spłaty pożyczki do Zespołu P. S.A. (dalej zwana: "Z.") i kosztów aktualizacji kwoty pożyczki z 19 października 2005r. od Z. na łączną kwotę 16.563.183,61 zł, tj.:

- kosztów w kwocie 15.412.783,61 zł dotyczących spłaty pożyczki do Z.,

- kosztów aktualizacji kwoty pożyczki z 19 października 2005 r. od Z. na kwotę 1.150.400 zł.

Powyższe, w ocenie organu I instancji skutkowało ustaleniem straty za rok w nieprawidłowej (zawyżonej) kwocie. Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją z 20 września 2012 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy wskazał, że jak wynika z dokonanych w sprawie ustaleń Spółka w marcu 2003 r. zgłosiła do masy upadłościowej PPU R. Sp. z o.o. swoją wierzytelność w wysokości 2.756.524,58 zł obejmującą: zobowiązania ww. spółki, wymagalne na dzień 5 lutego 2003 r. na kwotę 5.897.660,20 zł oraz zobowiązania "E." S.A. na dzień 5 lutego 2003 r. na kwotę 3.141.135,62 zł. Organ uznał, że strona nie wykazała, że kwota 15.412.783,61 zł. stanowi wynagrodzenie z tytułu poręczenia dokonanego przez P. S.A. w związku z zaciągniętą przez Spółkę pożyczką od Z. S.A. Wskazano, że łączna kwota 5.897.660,20 zł z tytułu rozrachunków z P. R. sp. z o.o. w upadłości nie stanowiła kosztów uzyskania przychodów Spółki w badanym okresie, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

1.3. Od powyższej decyzji Spółka wniosła skargę do WSA w Warszawie, który wyrokiem z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 3219/12 uchylił zaskarżoną decyzję organu II instancji. WSA uznał, że stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w zakresie niespełnienia ustawowych przesłanek w zakresie zaliczenia przez Spółkę kwoty 5.897.660, 20 zł do kosztów uzyskania przychodów w podatku u.p.d.o.p. w 2007r. zostało wyrażone bez przeprowadzania właściwej analizy dowodowej w prowadzonym postępowaniu. Za słuszny uznano także zarzut skargi, że decyzja została wydana z naruszeniem art. 187 oraz art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej zwana: "Ordynacja podatkowa") poprzez błędne ustalenia co do stanu faktycznego sprawy. WSA zwrócił uwagę, że jeśli organ miałby wątpliwości co do uznania wiarygodności przedłożonego dokumentu, to powinien na podstawie art. 194a § 4 Ordynacji podatkowej zażądać przedłożenia oryginału dokumentu.

1.4. Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2016 r. sygn. akt II FSK 3138/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargą kasacyjną Spółki wniesioną od powyższego orzeczenia. W wyroku tym NSA wskazał, że skarga kasacyjna nie mogła zostać uwzględniona, gdyż zakwestionowano w niej jedynie argumentację przytoczoną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. NSA zauważył, że zasadnicza sporna kwestia dotyczy zasadności ujęcia przez Spółkę w kosztach uzyskania przychodów sumy 15.412.783,61 zł. Wartość ta stanowi różnicę między kwotą pożyczki zaciągniętej przez skarżącą od Z. w łącznej wysokości (należność główna oraz odsetki) 63.789.348 zł., którą za skarżącą Spółkę spłaciła P. S.A. (poręczyciel), a kwotą 79.202.132 zł., tj. wartością przeniesionej na P. S.A. wierzytelności Spółki wobec E. N. S.A. Zdaniem NSA, ocena skutków omawianej operacji prowadzi do konkluzji, że w zamian za wierzytelność o wartości 79.202.132 zł skarżąca uwolniła się od długu w wysokości 63.789.348 zł.

Istotne znaczenie miała odpowiedź na pytanie, jak podatkowo kwalifikować różnicę, a Sąd I instancji nie odpowiedział na to pytanie, nakazując organowi uzupełnienie rozważań o ocenę skutków podatkowych rozliczeń pomiędzy spółkami "zarówno w przypadku uznania odpłatnego bądź też nieodpłatnego charakteru tych świadczeń". W ocenie NSA wnioski takie były wadliwe.

Rozstrzygniecie tego problemu wymagało przede wszystkim odniesienia się do istoty podatku dochodowego, ponieważ koszt uzyskania przychodów stanowi element konstrukcji tej daniny. Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest co do zasady dochód (art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - Dz. U. z 1992 r. Nr 21, poz. 86 ze zm., dalej zwana: "u.p.d.o.p."). Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że pojęcie "dochodu" w rozumieniu art. 7 ust. 1 u.p.d.o.p., wobec braku legalnej definicji, można postrzegać w kategoriach potocznego znaczenia tego słowa (dochód, jako finansowa miara uzyskanych korzyści), co nie koliduje z jego ekonomicznym rozumieniem (dochód, jako wartość dodana). W konsekwencji, również kategorie kosztów podatkowych oraz przychodu podatkowego - w przypadku braku innego rozwiązania legislacyjnego - należy odpowiednio wiązać z powstaniem ekonomicznego ciężaru albo uzyskaniem ekonomicznego przysporzenia. W rezultacie NSA uznał, że sporna kwota 15.412.783,61 zł stanowiła w istocie dla Spółki ekonomiczny ciężar, ponieważ wyzbyła się ona należności o wartości 79.202.132 zł., w celu uwolnienia się od długu wynoszącego 63.789.348 zł.

Wobec tego w uzasadnieniu tego wyroku wskazano, że jeżeli cała kwota przysługujących Spółce od E. N. należności w wysokości 79.202.132 zł. została zarachowana w przychodach podatkowych, to mieszczącą się w tej kwocie sumę 15.412.783,61 (ciężar ekonomiczny rzeczywiście poniesiony) należy rozpatrywać w kategoriach przesłanek z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a nie w kategoriach nieodpłatnego świadczenia. Następnie odnosząc się do zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów nieściągniętych wierzytelności wobec PPU R. Sp z o.o. w upadłości, zgłoszonych uprzednio do masy upadłości tej spółki, a które nie zostały zaspokojone w toku postępowania upadłościowego, NSA powołując art. 16 ust. 1 pkt 25 u.p.d.o.p. wskazał, że okoliczność zakończenia postępowania upadłościowego, co potwierdza komunikat zamieszczony na oficjalnej stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości, stanowi o istnieniu przesłanki, o której mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c) u.p.d.o.p., a jeżeli organ miał wątpliwości, co do wiarygodności przedłożonego przez Spółkę wydruku strony, to mógł samodzielnie zweryfikować prawdziwość dokumentu.

1.5. Decyzją z dnia 29 lipca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po ponownym rozpatrzeniu odwołania, uchylił decyzję organu I instancji w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia 26 kwietnia 2017 r. określił skarżącej stratę w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2007 w wysokości 7.527.439,63 zł. Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Odnosząc się do zarzutu przedawnienia organ powołał się na uchwałę NSA z 29 września 2014 r., II FPS 4/13 (publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl; dalej zwana: "CBOSA") i wskazał, że skoro skarżąca nabyła prawo do odliczenia straty podatkowej w kolejnych pięciu latach podatkowych, w przypadku straty za 2007 r. do końca 2012 r., a termin przedawnienia zobowiązania podatkowego za ostatni, tj. 2012 rok upływa z końcem 2018 roku, to do końca tego roku możliwe jest wydanie decyzji określającej stratę podatkową za 2007 r.

Wskazano ponadto, że zgodnie z art. 70 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego zostaje zawieszony z dniem wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania. W dalszej kolejności organ uznał, że Spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów nieściągalne jej zdaniem wierzytelności wobec PPU R. w kwocie 5.897.660,20 zł. Zdaniem organu, z włączonych do akt sprawy dokumentów ze sprawy o sygnaturze [...] Sądu Okręgowego w W. wynikało, że przedmiotem sporu były wszystkie należności i zobowiązania wykazane przez skarżącą. Ugoda zawarta w dniu 12 lipca 2007 r., która zakończyła spór pomiędzy stronami z tytułu wszelkich wzajemnych roszczeń obejmowała również wierzytelności i zobowiązania, co do których Spółka uważała, że powinny zostać zaliczone do przychodów i kosztów uzyskania przychodów. W ocenie organu Spółka, nie mając wobec PPU R. żadnych zobowiązań ani wierzytelności, bezpodstawnie zaliczyła kwotę 3.556.124,24 zł dotyczącą wcześniejszych zobowiązań wobec firmy PPU R. Sp. z o.o. do przychodów, a kwotę 5.897.660,20 zł dotyczącą należności od firmy PPU R. Sp. z o.o. do kosztów uzyskania przychodów. Następnie odnosząc się do ustaleń dotyczących zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty 15.412.783,61 zł dotyczącej spłaty pożyczki do Z. organ odwoławczy uznał, że skoro cała kwota przysługującej Spółce od E. N. S.A. należności w wysokości 79.202.132 zł nie została zarachowana w przychodach podatkowych, to mieszcząca się w niej kwota 15.412.783,61 zł nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w myśl postanowień art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Organ odwoławczy nie dopatrzył się również podnoszonych w odwołaniu naruszeń przepisów postępowania.

2.1. W skardze do WSA w Warszawie Spółka zarzucił naruszenie:

1) w zakresie zawyżenia przez Spółkę przychodów w podatku CIT łącznie o kwotę 3.556.124,24 zł i kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT o kwotę 5.897.660,20 zł z tytułu rozrachunków z R.:

- art. 153, art. 170 i art. 171 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej zwana: "p.p.s.a.") poprzez nieuwzględnienie w decyzji oceny prawnej wyrażonej w wiążącym w sprawie organy orzeczeniu sądu, tj. w wyroku NSA z dnia 29 stycznia 2016 r. (sygn. akt II FSK 3138/13).

- przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 2a, art. 120, art. 121 § 1 i § 2, art. 122, art. 187 § 1, § 2 i § 3, art. 188 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej - poprzez naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych;

2) w zakresie zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty 15.412.783,61 zł z tytułu kosztów dotyczących spłaty pożyczki do Z.:

- art. 153, art. 170 oraz art. 171 p.p.s.a., poprzez nieuwzględnienie w decyzji organu odwoławczego oceny prawnej wyrażonej w wiążącym w sprawie organy orzeczeniu sądu, tj. w wyroku NSA z dnia 29 stycznia 2016 r. (sygn. akt II FSK 3138/13), zdaniem skarżącej, wskazana kwestia była już przedmiotem wiążącego orzeczenia sądu i organ winien wskazaną kwestię ocenić zgodnie z wydanym wiążącym orzeczeniem sądu, tj. uznać, że Spółka prawidłowo zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów kwotę 15.412.783,61 zł

oraz w razie nieuwzględnienia w całości tego zarzutu:

- art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., poprzez jego niezastosowanie będące konsekwencją błędnej wykładni i zakwestionowanie kwoty 15.412.783,61 zł jako wydatku stanowiącego koszt uzyskania przychodu ze względu na fakt, że cała kwota 79.202.132,00 zł nie została zarachowana w przychodach, w związku z czym mieszcząca się w niej kwota 15.412.132 zł nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w myśl postanowień art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., podczas gdy przepis art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., co do zasady, nie kreuje obowiązku uprzedniego zaliczenia przez podatnika poniesionego kosztu jako przychodu;

- art. 2a Ordynacji podatkowej poprzez jego niezastosowanie w analizowanej sprawie i rozstrzygnięcie wątpliwości dotyczących stanu faktycznego na niekorzyść Spółki, poprzez wskazanie, że w części kwoty 15.412.783,61 zł nie mieści się w kwocie 10.139.440 zł zarachowanej jako przychód podatkowy Spółki.

2.2. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

2.3. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał w pierwszej kolejności, że organ prawidłowo ocenił, iż w sprawie nie doszło do przedawnienia, jednak wadliwie to uzasadnił. Sąd podkreślił, że zgodnie z uchwałą NSA z dnia 6 listopada 2017 r., sygn. akt II FPS 3/17, nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania podatkowego i orzekanie o wysokości straty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok podatkowy, w którym została ona poniesiona, w sytuacji gdy upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego za ten rok.

Wywiedziono, że zobowiązanie podatkowe za 2007 r. przedawniało się z końcem 2013 r., przy czym w przedmiotowej sprawie przed tą datą doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia, zgodnie z art. 70 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej tj. z dniem wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego, uległ zawieszeniu na okres od dnia 17 października 2012 r. (wniesienie skargi) do dnia 31 marca 2016 r. Termin przedawnienia zobowiązania zaczął biec dalej i upływał 14 czerwca 2017 r.

Tym samym w dacie wydawania decyzji w przedmiocie określenia straty za 2007 r., termin przedawnienia zobowiązania za ten rok nie upłynął.

WSA podkreślił, że na podstawie art. 153 p.p.s.a. jest związany orzeczeniami Wojewódzkiego Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok z 26 marca 2013 r., III SA/Wa 3219/12) oraz Naczelnego Sąd Administracyjny (wyrok z 29 stycznia 2016 r., II FSK 3138/13). W ocenie Sądu I instancji organy podatkowe prawidłowo odczytały zakres związania wynikającego z wydanych w sprawie. Sąd za prawidłowe uznał ustalenia organów podatkowych w kwestii zawyżenia przez skarżącą przychodów o kwotę 3.556.124,24 zł i kosztów uzyskania przychodów o kwotę 5.897.660,20 zł z tytułu rozrachunków z PPU R. (różnicę między tymi kwotami skarżąca kwalifikowała jako nieściągalną wierzytelność). Wskazano, że ani w wyroku WSA w Warszawie ani w wyroku NSA nie ma wiążącej oceny prawnej co do samej kwestii istnienia wierzytelności, a biorąc pod uwagę argumentację zawartą w tych orzeczeniach Sąd I instancji uznał, że organy podatkowe ponownie rozpoznając sprawę obowiązane były w pierwszej kolejności ustalić, czy sporna wierzytelność istniała oraz czy była uprzednio zarachowana jako przychód należny.

Ustalając kwestie istnienia wierzytelności organy musiały uwzględnić także, że istnienia wierzytelności i faktu bycia przez skarżącą wierzycielem nie wyklucza samo postanowienie sędziego komisarza Sądu Rejonowego G. z 21 maja 2007 r., sygn. akt [...] odmawiające przekazania syndykowi zgłoszenia wierzytelności Spółki w stosunku do masy upadłości w kwocie 1.787.404.07 zł.

Powyższa ocena została zawarta w orzeczeniu Sądu I instancji z 26 marca 2013 r. Ocenę tę Sąd podzielił, jednak szereg innych okoliczności i dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie przemawiała za tym, że skarżąca nie posiadła wierzytelności w stosunku do PPH R. Sp. z o.o.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w decyzji z dnia 29 lipca 2016 r. uchylając decyzję organu I instancji i przekazując sprawę temu organowi do ponownego rozpoznania zasadnie nakazał temu organowi ustalić: wzajemne zobowiązania i należności obu spółek, ustalić czy ugoda z 12 lipca 2007r., która kończyła spór miedzy stronami z tytułu wzajemnych roszczeń obejmowała również wierzytelności i zobowiązania, co do których skarżąca uważała, że powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, czy ugoda dotyczyła wszystkich wzajemnych roszczeń, czy tylko tych które były przedmiotem procesu.

Sąd podzielił ustalenia organów dokonane w toku ponownie przeprowadzonego postępowania. W oparciu o dodatkowo zebrany materiał dowodowy były podstawy do uznania, że po stronie skarżącej nie było wierzytelności w kwocie 2.341.535,96 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy należnością w kwocie 5.897.660,20 zł, a zobowiązaniem w kwocie 3.556.124,24 zł, którą można byłoby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z akt sprawy w toku postępowania upadłościowego prowadzonego w stosunku do R., postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2006 r. (sygn. akt [...]) Sąd Rejonowy G. w G. oddalił sprzeciw skarżącej od listy wierzytelności ustalonej postanowieniem z dnia 31 października 2005 r., w której Sędzia Komisarz między innymi w całości odmówił uznania wierzytelności w kwocie 2.756.524,58 zł. Pismem z dnia 21 lutego 2006 r. skierowanym do Sądu Rejonowego G. w G. VI Wydział Gospodarczy, skarżąca wystąpiła z wnioskiem o uzupełnienie zgłoszonej wierzytelności w kwocie 2.756.524,58 zł, objętej sprzeciwem co do odmowy uznania przez Sędziego Komisarza, dodatkowo o uznanie wierzytelności w kwocie 1.787.404.07 zł. Postanowieniem z 21 maja 2007 r. Sędzia Komisarz odmówił nadania biegu, tj. przekazania Syndykowi zgłoszenia wierzytelności w kwocie 1.787.404.07 zł. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż związane jest to z faktem aktualnego stanu postępowania upadłościowego PPU R. Sp. z o. o., w którym nawet przy uznaniu przedmiotowej wierzytelności i zakwalifikowania jej do kategorii VI nigdy nie doszłoby w tym postępowaniu do zaspokojenia tej wierzytelności ze względu na brak funduszy masy upadłości.

Wskazano także, że w toku postępowania upadłościowego to Syndyk masy upadłości wystąpił z pozwem o zapłatę przeciwko skarżącej, wskazując, że łącznie zobowiązania pozwanego wynosiły 6.801.141,01 zł, a wierzytelność 4.391.904,94 zł. Przy uwzględnieniu przyjętej w umowie o współpracy zasady kompensat wzajemnych wierzytelności, do zapłaty przez pozwanego (skarżącą) na rzecz powoda pozostaje kwota 2.409.236.07 zł. Z treści ugody zawartej w dniu 12 lipca 2007 r. wynika, że pozwany (skarżąca) zobowiązała się zapłacić E. Sp. z o. o., która wstąpiła w miejsce powoda – Syndyka masy upadłości PPU R. Sp. z o.o. kwotę 2.400.000 zł. Tym samym, w ocenie Sądu, po zawarciu ugody, skarżąca nie posiadała już wierzytelności ani zobowiązań w stosunku do R. Wobec tego Spółka, nie mając w 2007 r. wobec PPU R. żadnych zobowiązań ani wierzytelności, bezpodstawnie zaliczyła kwotę 3.556.124,24 zł dotyczącą wcześniejszych zobowiązań wobec firmy PPU R. Sp. z o.o. do przychodów, a kwotę 5.897.660,20 zł dotyczącą należności od firmy PPU R. Sp. z o.o. do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto skarżąca nie przedstawiła żadnego dowodu, iż kwoty te zostały dla celów podatkowych zadeklarowane jako przychody należne.

Sąd nie uwzględnił argumentacji skarżącej, zgodnie z którą, nie była ona obowiązana do przechowywania dokumentów powstałych przed 2007 r. oraz zarzutu dotyczącego odmowy przeprowadzenia dowodu w postaci przesłuchania w charakterze świadka Z. K. Odnosząc się do zarzutu, że niezrozumiałym jest zakwestionowanie przychodów Spółki w wysokości 3.556.124,24 zł oraz kosztów w wysokości 5.897.660,20 zł, skoro organy kwestionują jedynie istnienie nieściągalnej wierzytelności w kocie 2.341.535,96 zł. Sąd wyjaśnił, że sama Spółka ujęła w kosztach p...