Opodatkowanie poddaszy użytkowych podatkiem od nieruchomości

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 z późn zm.), opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają m. in. budynki lub ich części. Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi powierzchnia użytkowa.

Za powierzchnię użytkową budynku lub jego części uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice sutereny i poddasza użytkowe. Artykuł 4 ust. 2 ustawy mówi, iż powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się. Wątpliwości interpretacyjne, co podnosi się również w literaturze przedmiotu, budzi sformułowanie „wysokość kondygnacji w świetle”.

Pojęcie wysokości kondygnacji w świetle

Na ten temat wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z 6 maja 2004 r. (sygn. akt I Sa/Bd 63/04), w którym stwierdził, iż przez „wysokość kondygnacji w świetle” należy rozumieć odległość między podłożem a najniższym trwałym elementem konstrukcyjnym stropu. Zdaniem sądu, dla celów podatkowych istotne znaczenie ma nie tyle wysokość kondygnacji jako takiej, lecz wysokość kondygnacji w "świetle". Prawo podatkowe jest autonomiczne w stosunku do innych gałęzi prawa i w związku z tym nazwy przyjęte przez to prawo z innych dziedzin prawa nie oznaczają najczęściej tych samych pojęć. Skoro ustawodawca w treści cytowanego wyżej przepisu art. 4 ust. 2 użył zwrotu "wysokość kondygnacji w świetle" a nie zwrotu "wysokość kondygnacji" to dla wyjaśnieni...