Zawieszenie terminu przedawnienia zobowiązania. Wyrok NSA

Tezy: Nie wystarczy dla osiągnięcia skutku zawieszenia z art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej dokonać przedstawienia podatnikowi zarzutu w sprawie o podejrzenie popełniania jakiegokolwiek przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, lecz zarzut ten powinien dotyczyć tego zobowiązania podatkowego, którego bieg z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, ma zostać zawieszony.

SENTENCJA
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Protokolant Magdalena Gródecka, po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 138/12 w sprawie ze skargi G. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na rzecz G. P. kwotę 2650 (słownie: dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE
1.1. Wyrokiem z dnia 11 października 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, o sygn. akt III SA/Wa 138/12, oddalił skargę G. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 10 listopada 2011 r. w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r.

1.2. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. decyzją z 6 grudnia 2010 r. określił Skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. Organ stwierdził, że w księgach rachunkowych Skarżącego zewidencjonowano po stronie przychodów m.in. sprzedaż towarów poligraficznych do "L." A. P. oraz po stronie kosztów uzyskania przychodów zakupy m.in. od firm "L." i "T." W. J. Organ wyjaśnił, że w myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm., dalej zwana : "u.p.d.o.f.") kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty, poniesione w celu osiągnięcia przychodów. W ocenie organu I instancji, faktury kosztowe nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu operacji gospodarczych, a wynikających z tych faktur czynności faktycznie nie wykonano. Od powyższego rozstrzygnięcia wywiedzione zostało odwołanie, w którym zarzucono naruszenie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej zwana : "Ordynacja podatkowa").

1.3. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją z dnia 10 listopada 2011 r. uchylił decyzję organu I instancji i określił zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2004. W uzasadnieniu organ odwoławczy powołał się na art. 70 § 1 i § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej i wskazał, że w stosunku do Skarżącego wszczęto dochodzenie w sprawie o przestępstwa skarbowe polegające m.in. na : podaniu nieprawdy w złożonych od 20 lutego 2003 r. do 24 stycznia 2005 r. deklaracjach VAT-7 za okresy rozliczeniowe od stycznia 2003 do grudnia 2004, dotyczących firmy "P." G. P. poprzez zawyżenie podatku naliczonego do odliczenia, tj. o popełnienie czynu z art. 56 § 2 ustawy z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 111 poz. 765 z późn. zm., dalej zwana : "k.k.s.") w związku z art. 6 § 2 k.k.s. Podaniu nieprawdy w złożonym 18 kwietnia 2005 r. w Urzędzie Skarbowym w W. zeznaniu o wysokości uzyskanego dochodu /poniesionej straty/ przez Skarżącego, podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych za okres 1 stycznia 2004 r. - 31 grudnia 2004 r. poprzez zaniżenie podstawy opodatkowania o kwotę 120.618 zł, tj. o popełnienie czynu z art. 56 § 2 k.k.s. Ponadto organ odwoławczy wskazał, że włączył do akt postępowania kserokopię postanowienia Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z 12 stycznia 2011 r. w sprawie zmiany postanowienia o przedstawieniu zarzutów Skarżącemu z 17 grudnia 2009 r. Zdaniem organu z powyższego wynika, że zobowiązanie podatkowe za 2004 r. nie uległo przedawnieniu, ponieważ bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w myśl art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej został zawieszony 29 października 2009 r., z uwagi na wszczęcie w tym dniu ww. postępowań w sprawie o przestępstwa skarbowe.

2.1. W skardze do WSA w Warszawie Skarżący wniósł o uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów Ordynacji podatkowej, w szczególności art. 120, art. 121 § 1, art. 180 w zw. z art. 187, art. 210 § 1 pkt 6 w związku z art. 191 Ordynacji podatkowej. W konsekwencji naruszenia przepisów postępowania organy podatkowe naruszyły także zdaniem Skarżącego art. 22 ust 1 u.p.d.o.f.

2.2. W uzasadnieniu Skarżący podniósł, że postępowanie podatkowe prowadzono w sposób godzący w zasadę zaufania, a także ograniczający możliwość wzięcia w nim czynnego udziału. Postępowanie było nakierowane na udowodnienie uprzednio przyjętych założeń.

2.3. W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie.

2.4. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd I instancji zwrócił uwagę, iż z urzędu dokonał badania, czy zobowiązanie podatkowe nie przedawniło się. Wskazał, że do akt sprawy włączono kserokopię postanowienia Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z 12 stycznia 2011 r. w sprawie zmiany postanowienia o przedstawieniu zarzutów Skarżącemu z 17 grudnia 2009 r. Wynikło z tego, że zobowiązanie podatkowe za 2004 r. nie uległo przedawnieniu, ponieważ bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w myśl art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej został zawieszony 29 października 2009 r., z uwagi na wszczęcie w tym dniu ww. postępowań w sprawie o przestępstwa skarbowe. Odnosząc się do zarzutów błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie faktur, wystawianych przez A. P., Sąd I instancji stwierdził, że dowodem potwierdzającym niewykonanie przez "L." czynności objętych wystawionymi fakturami na kwotę netto 120.618 zł jest prawomocny od 5 sierpnia 2010 r. wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe - IV Wydział Karny z 28 lipca 2010 r., którym uznano A. P. za winnego zarzucanego mu czynu i zezwolono na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności karnej. Zgodnie z treścią art. 11 p.p.s.a., wyrok ten ma wiążącą moc dowodową w zakresie zawartych w nim ustaleń faktycznych, które mogą mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie sądowoadministracyjnej.

3.1. Od powyższego orzeczenia Skarżący wywiódł skargę kasacyjną, w której na podstawie art. 176 w związku z art. 185 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwana dalej : "p.p.s.a.") wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. :
- art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez jego błędną wykładnie polegającą na uznaniu, że w sprawie bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego uległ zawieszeniu z dniem 29 października 2009 r.,
- art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nieuznanie, że zobowiązanie podatkowe Skarżącego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2004 nie przedawniło się z dniem 31 grudnia 2010 r.,

Ponadto, na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zarzucono naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. :
- art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak wskazania podstawy prawnej uzasadniającej pominięcie dowodu z przesłuchania świadka M. M., jak również powierzchowne rozpoznanie zarzutów skargi, skutkujące ogólnikowym uzasadnieniem wyroku, pozbawiają...