Podatek od prywatnych nieruchomości niewykorzystywanych w działalności gospodarczej

Z uzasadnienia: Budynki i grunty stanowiące własność osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą nie zawsze powinny być opodatkowane stawkami podwyższonymi. Dotyczy to sytuacji, gdy nieruchomości te nie są wykorzystywane do działalności gospodarczej, a przez to nie wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Zatem, nieruchomości będące w posiadaniu osoby fizycznej, które nie wchodzą w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, tj. nie są i potencjalnie nie mogą być przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych przez prowadzącego przedsiębiorstwo, powinny być opodatkowane według stawki podstawowej.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędziowie NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, WSA del. Lidia Ciechomska-Florek, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 września 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 574/10 w sprawie ze skargi S. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 15 marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r. oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 574/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uwzględnił skargę S.S., (dalej: „Strona” lub „Skarżący”) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S., z dnia 15 marca 2010 r., w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r.

Decyzją z dnia 23 grudnia 2009 r., Burmistrz Miasta C., ustalił S.S. i K.S., współwłaścicielom nieruchomości znajdującej się przy ul. T. w C., wymiar podatku od nieruchomości za 2009 rok w kwocie 46.779 zł. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ podatkowy wskazał, że S.S., jest przedsiębiorcą, a przedmiotową nieruchomość stanowią grunty przemysłowe, na których posadowione są budynki jedynie częściowo zajmowane pod prowadzoną działalność gospodarczą, będące w pozostałej części w złym stanie technicznym, co do których Starosta C., wydał decyzję zezwalającą na ich rozbiórkę.

Od tej decyzji odwołał się S.S., wnosząc o jej uchylenie i prawidłowe określenie wysokości zobowiązania podatkowego. Podniósł, że przedmiot opodatkowania nie jest i nigdy nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, a ponadto nigdy nie znajdował się w posiadaniu przedsiębiorcy. Wskazał, że nie prowadzi przedsiębiorstwa, bo nie posiada Regonu, jest jedynie zarejestrowany w ewidencji działalności gospodarczej, bo w formie spółki cywilnej prowadzi stacje diagnostyczne. Nadto wskazał, że przedmiotową nieruchomość nabył z majątku prywatnego (zakup nieruchomości nie stanowił kosztu), że nie stanowi ona części składowej przedsiębiorstwa i nie została ona włączona w poczet środków trwałych tego przedsiębiorstwa (nie było odpisów amortyzacyjnych). W konsekwencji, nie może być mowy o "posiadaniu" nieruchomości przez przedsiębiorcę w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r., o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.- dalej: „u.p.o.l.”). Swoje stanowisko oparł o orzecznictwo i doktrynę. Podatnik wskazał ponadto, że część przedmiotowej nieruchomości została wynajęta podmiotowi gospodarczemu jeszcze przez poprzedniego właściciela i umowa ta musi być przez podatnika kontynuowana.

Rozpatrując przedmiotową sprawę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., przywołując treść art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., stwierdziło, iż ustaleniu wymaga przede wszystkim okoliczność czy odwołujący jest przedsiębiorcą, w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r., o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095).

Organ odwoławczy stwierdził, że nie ma wątpliwości co do faktu, że S.S., jest przedsiębiorcą, a dla wymiaru podatku nie ma znaczenia okoliczność podniesiona przez odwołującego, że część nieruchomości została wynajęta jeszcze przez poprzedniego właściciela. Ponadto podkreślono, że z literalnego brzmienia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. wynika, że już samo posiadanie przez przedsiębiorcę gruntów, budynków i budowli powoduje, że są one związane, z prowadzeniem działalności gospodarczej, co znalazło potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz NSA.

S.S., wniósł skargę na powyższą decyzję, zarzucając decyzji wadliwe ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego poprzez niewłaściwe zastosowanie stawki podatku od nieruchomości, naruszenie przepisu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., art. 32 Konstytucji RP oraz podstawowych zasad postępowania podatkowego.

W uzasadnieniu S.S. wskazał, że istota sporu zaistniałego pomiędzy Skarżącym, a organami podatkowymi sprowadza się do interpretacji art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., zawierającego legalną definicję pojęcia nieruchomości zajętej pod działalność gospodarczą. S.S., zwrócił uwagę na wątpliwość, czy wspólnik spółki cywilnej, prowadzący w tej formie działalność gospodarczą jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, skoro ustawa o swobodzie działalności gospodarczej jedynie uznaje go za przedsiębiorcę i czy jego działania poza spółką w żaden sposób niepowiązane z działalnością spółki winny być kwalifikowane jako działania przedsiębiorcy. Podnosił on również, iż nabył przedmiotową nieruchomość jako osoba fizyczna, nie stanowi ona części składowej przedsiębiorstwa, nie została nabyta ze środków przedsiębiorstwa (zakup nieruchomości nie stanowił kosztu), ani też nie została włączona w poczet środków trwałych prowadzonego w formie spółki cywilnej przedsiębiorstwa (brak odpisów amortyzacyjnych). Również po nabyciu nieruchomości Skarżący nie podjął żadnych działań faktycznych ani prawnych, z których wynikałaby, nawet w sposób pośredni, wola powiązania nabytej nieruchomości z prowadzoną działalnością.

W ocenie S.S., przedsiębiorca wtedy posiada rzecz (nieruchomość), gdy nią faktycznie włada z zamiarem wykorzystania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym zamiar ten przybiera znamiona zobiektywizowane (nieruchomość jest nabyta na potrzeby przedsiębiorstwa, zaliczona w koszty jego prowadzenia, zakwalifikowana jako środki trwałe itp.). W przypadku braku elementu animus rem sibi habendi nie można mówić o posiadaniu przez przedsiębiorcę. Skarżący podniósł dalej, że wykładnia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.o.p.o.l., pozwalająca na odróżnienie posiadania przez przedsiębiorcę od posiadania przez osobę fizyczną, która jest przedsiębiorcą, zaprezentowana w stanowisku Ministerstwa Finansów Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru z dnia 4 maja 2006 r., LK-833-32/MS/06/117 oraz orzeczeniu WSA w Gdańsku, pozwala na zapewnienie zgodności art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p...