PKPiR. Dokumentowanie kosztów uzyskania przychodu

Z uzasadnienia: Nie ma bowiem znaczenia z punktu widzenia przywołanych uregulowań podatkowych to, czy podatnik w sposób zawiniony (na przykład na skutek braku dbałości o własne interesy gospodarcze, bądź w sposób zamierzony), czy też niezawiniony (ze względu na brak dokumentów źródłowych), dokonywał rozliczenia kosztów uzyskania przychodów na podstawie faktur nierzetelnych. Istotny jest jedynie fakt, że faktury te nie odzwierciedlają faktycznych transakcji i nie mogą stanowić dowodu w postępowaniu podatkowym.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia WSA (del.) Marek Olejnik, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 18 października 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 stycznia 2014 r. sygn. akt I SA/Łd 832/13 w sprawie ze skargi S. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. O. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi kwotę 7200 (słownie: siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 28 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 832/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę S.O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z 30 kwietnia 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r.

Stan sprawy sąd administracyjny pierwszej instancji przedstawił następująco:
Decyzją z 30 listopada 2012 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w T. określił Skarżącej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 rok w kwocie 1.484.523 zł oraz wysokość odsetek od nieuregulowanych w terminie płatności zaliczek na podatek dochodowy w kwocie 124.443 zł. Organ ustalił, że skarżąca prowadziła w 2008 r. działalność gospodarczą pod firmą A., której przedmiotem była sprzedaż hurtowa paliw i produktów pochodnych oraz sprzedaż hurtowa złomu, a także hurtowa i detaliczna odzieży i obuwia. Organ podatkowy stwierdził w toku przeprowadzonej kontroli podatkowej, że Skarżąca zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 3.711.280,- zł poprzez ujęcie w kosztach wydatków na zakup oleju napędowego i złomu udokumentowanych fakturami wystawionymi przez: B. Spółka z o.o., C. Spółka Jawna, D. Spółka z o.o. Organ podatkowy pierwszej instancji ustalił, że faktury wystawione przez wskazane powyżej podmioty potwierdzają czynności, które faktycznie nie zostały dokonane, w konsekwencji brak jest podstaw do uznania ich za dokumentujące zakup towarów handlowych. Dokonane ustalenia stanowiły podstawę do uznania podatkowej księgi przychodów i rozchodów za nierzetelną. Dochód Skarżącej organ podatkowy pierwszej instancji określił na podstawie art. 23 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015, poz. 613 ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa).

Po rozpatrzeniu odwołania Skarżącej Dyrektor Izby Skarbowej w L. - decyzją z 30 kwietnia 2013 r. - utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie organu podatkowego pierwszej instancji, podzielając zawarte w nim ustalenia prawne i faktyczne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi Skarżąca zarzuciła rażące naruszenie art. 3 ust. 1, art. 9 ust. 1 i ust. 2, art. 10 ust. 1 pkt. 3, art. 22 ust. 1, art. 26 ust. 1 pkt. 2 i pkt. 6a, art. 27 ust. 1, art. 27b, art. 27f, art. 44 ust. 1, ust. 3, ust. 6, art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz.U z 2012, poz. 361 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.), art. 23 § 1 pkt 2 i § 2 Ordynacji podatkowej poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez ich niewłaściwe zastosowanie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016, poz. 718 ze zm., dalej: P.p.s.a.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że spór w sprawie sprowadza się do kwestii zasadności ujęcia po stronie kosztów, wydatków wynikających z faktur, które to faktury - zdaniem organów podatkowych - nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Sąd administracyjny pierwszej instancji podkreślił, że faktury nie odzwierciedlające rzeczywistego przebiegu operacji gospodarczych, nie posiadają cech dowodu księgowego, a co za tym idzie - nie stanowią podstawy zapisów w księgach podatkowych. W konsekwencji nie stanowią one dowodu na poniesienie wydatku, który podatnik można ująć po stronie kosztów uzyskania przychodu. W analizowanej sprawie podstawą zaksięgowania po stronie kosztów spornych wydatków były faktury VAT wystawione przez B. Spółka z o.o., C. Spółka Jawna oraz D. Spółka z o.o. Sąd zaaprobował ustalenia organów podatkowych, zgodnie z którymi faktury VAT wystawione przez ww. podmioty nie dokumentowały rzeczywistych transakcji gospodarczych. Organ prawidłowo uznał, że uzasadnionym było odstąpienie od oszacowania podstawy opodatkowania (w tym dochodu do opodatkowania) i określenie jej (w tym również określenie dochodu do opodatkowania) na podstawie art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej, w oparciu o przedłożoną dokumentacje z pominięciem ww. wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu - w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Skarżąca zarzuciła na podstawie art. 174 pkt 1) P.p.s.a naruszenie prawa materialnego, tj.:

1. art. 24b ust 1 u.p.d.o.p. i art. 23 § 1 pkt 1) i pkt 2) w zw. z art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej polegające na ich błędnej wykładni, tj.;
   1. uznaniu, że nie mają one zastosowania w przyp...