NSA: Liczy się data wydania decyzji lub postanowienia

Tezy: Nie data złożenia żądania organowi podatkowemu w sprawie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, o których mowa w art. 67a ordynacji podatkowej, decyduje o kwalifikacji prawnej podejmowanego rozstrzygnięcia, lecz data wydania danego rozstrzygnięcia (decyzji lub postanowienia). Za datę wydania rozstrzygnięcia, należy przyjąć moment jego fizycznego wyekspediowania.

SENTENCJA
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia WSA del. Maciej Kurasz, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "T. [...] sp.j." z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 1772/13 w sprawie ze skargi "T. [...] sp.j." z siedzibą w K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 23 lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy odroczenia płatności zaległości podatkowej z tytułu podatku od towarów i usług za styczeń 2013 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "T. [...] sp.j." z siedzibą w K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1772/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej: "WSA") oddalił skargę T. [...] sp. jawna w K. (dalej: "Skarżąca", bądź "Spółka") na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu (dalej: "Dyrektor IS") z dnia 23 lipca 2013 r. w przedmiocie odroczenia terminu płatności zaległości podatkowych. Podstawą prawną powyższego orzeczenia był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: "p.p.s.a.").

Z uzasadnienia wyroku WSA wynika, że w dniu 22 lutego 2013 r. Skarżąca złożyła do organu podatkowego pierwszej instancji wniosek o odroczenie terminu płatności podatku od towarów i usług za styczeń 2013 r. w kwocie 50.000 zł do dnia 29 marca 2013 r. wskazując, że całość ciążącego na niej zobowiązania w podatku VAT za styczeń 2013 r., który wykazała w deklaracji VAT-7, wynosi 55.201 zł, z czego do chwili złożenia wniosku uiściła 5.201 zł. Argumentowała, że w związku z kryzysem i trudnościami z płynnością finansową firm, nie otrzymała zapłaty za świadczone usługi w pełnej wysokości. Uzasadniając ważny interes podatnika, zwróciła uwagę, że chce w terminie regulować należności podatkowe, jednak będzie to możliwe, gdy uzyska należne środki za wykonane usługi. Zdaniem Skarżącej, odroczenie terminu płatności, zgodnie z decyzją Rady Unii, nie stanowi pomocy publicznej i nie mogą mieć do niej zastosowania przepisy, które ten rodzaj pomocy regulują. Decyzja w tym przedmiocie nie wymaga też zatwierdzenia przez Komisję Europejską, gdyż tego rodzaju ulga w ramach optymalizacji nie jest pomocą publiczną.

W odpowiedzi na wezwania organu podatkowego pierwszej instancji Skarżąca nie dostarczyła dokumentów o jakie została wezwana. Wskazała, że nie ubiega się o pomoc publiczną, lecz o umożliwienie jej spłaty podatku przez odroczenie terminu płatności i w tym zakresie oczekuje rozstrzygnięcia organu podatkowego. Skarżąca wyjaśniła, że odroczenie terminu płatności zobowiązań podatkowych w żaden sposób nie może być traktowane jako preferencje organu podatkowego do przedsiębiorcy, lecz dbanie o interes państwa poprzez wpływ do budżetu państwa należności podatkowych i interes przedsiębiorcy poprzez umożliwienie mu prowadzenia działalności i uzyskiwania źródeł przychodu, które stanowi podstawę opodatkowania dającą wpływ do budżetu państwa.

Po rozpoznaniu wniosku Skarżącej Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. (dalej: "Naczelnik US") decyzją z dnia 19 kwietnia 2013 r. odmówił odroczenia terminu zapłaty zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za styczeń 2013 r. W uzasadnieniu organ podatkowy po dokonaniu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego stwierdził, że Skarżąca nie spełniła warunków jej otrzymania. Nie dostarczyła żądanych przez organ dokumentów, a ze znajdujących się w aktach sprawy organ wywiódł wniosek, że Skarżąca już od dłuższego czasu ma problemy z regulowanie zobowiązań podatkowych. Ostatni wniosek w sprawie udzielenia ulgi Skarżąca wniosła w lipcu 2012 r. Mając na uwadze powyższe, organ podatkowy pierwszej instancji stwierdził, że nie ma podstaw do rozpatrywania wniosku Skarżącej o udzielenie ulgi w ramach optymalizacji ściągania podatków. Organ podatkowy pierwszej instancji nie stwierdził również wystąpienia w sprawie przesłanki ważnego interesu podatnika, czy interesu publicznego. Dodał, że na dzień wydania niniejszej decyzji Skarżąca nie posiada już zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za miesiąc styczeń 2013 r. z uwagi na zapłatę podatku.

Po rozpatrzeniu odwołania Skarżącej Dyrektor IS decyzją z dnia 23 lipca 2013 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że optymalizacja może być udzielona przedsiębiorcy, który ma przejściowe trudności w spłacie zobowiązań podatkowych. Organ odwoławczy dokonał analizy sytuacji finansowej Skarżącej i stwierdził, że na podstawie danych finansowych i zebranego materiału dowodowego nie można jej uznać za przedsiębiorstwo zagrożone, o jakim mowa w Wytycznych Wspólnotowych. Zwrócił też uwagę, że w latach 2010 – 2012 Skarżąca trzykrotnie ubiegała się udzielenie ulgi podatkowej. Winna więc stanowić incydentalną pomoc w stabilizowaniu sytuacji finansowej. Oznacza to, zdaniem organu odwoławczego, że nie można do niej zaliczyć sytuacji, w której przedsiębiorca wielokrotnie wnioskował o ulgę w spłacie zobowiązań, zwłaszcza gdy jego sytuacja finansowa nie jest stabilna. Ponadto organ odwoławczy dokonał analizy okoliczności sprawy w kontekście wystąpienia przesłanek z art. 67a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm., dalej: "o.p."), tj. ważnego interesu podatnika i interesu publicznego. Wskazał, iż jakkolwiek brak zapłaty przez kontrahenta należności mógł mieć istotny wpływ na sytuację finansową Skarżącej i możliwość regulowania przez nią zobowiązań, to jednak nie przedstawiła ona dowodów potwierdzających, że podejmowała działania zmierzające do wyegzekwowania tych kwot.

W skardze do WSA, Skarżąca zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie:
- art. 32 w związku z jej art. 8 ust. 2 Konstytucji RP, przez nie zastosowanie tych przepisów i nierówne traktowanie przedsiębiorców poprzez udzielanie wsparcia przedsiębiorcom, w których Skarb Państwa posiada udziały, a odmawianie wsparcia pozostałym przedsiębiorcom, przez co czują się dyskryminowani w procesie stosowania prawa, wobec czego naruszone zostało prawo do równej ochrony działalności gospodarczej;
- art. 168 § 2, art. 207 § 2, art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 o.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów i nie rozstrzygnięcie sprawy co do istoty zgodnie z żądaniem strony o odroczenie terminu płatności podatku od towarów i usług;
- art. 67a § 1 pkt 2 o.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie, gdyż przepis ten umożliwia organowi podatkowemu odroczenie terminu płatności podatku, natomiast gdy organ odmawia odroczenia zapłaty zaległości podatkowej, powinien zastosować prz...