Ustawa o wspieraniu nowych inwestycji - pierwsze głosy przedsiębiorców

W wypadku zwolnienia od podatku dochodowego z tytułu kosztów inwestycji, przedsiębiorca zobowiązany będzie do utrzymania nowej inwestycji w regionie, w którym udzielono wsparcia, przez okres nie krótszy niż 3 albo 5 lat od dnia zakończenia nowej inwestycji, nawet jeśli okres wykracza poza okres obowiązywania zwolnienia podatkowego.

Interpelacja nr 30208 do ministra przedsiębiorczości i technologii w sprawie obniżenia nakładów inwestycyjnych uprawniających do skorzystania z Polskiej Strefy Inwestycji

Szanowna Pani Minister!

Ustawa z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (dalej: ustawa) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 sierpnia 2018 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej niektórym przedsiębiorcom na realizację nowych inwestycji (dalej: rozporządzenie), stanowiące podstawę do uzyskania tzw. decyzji o wsparciu, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy (dalej: decyzja), obowiązują od września 2018 r. Obserwujemy wydawanie pierwszych decyzji o wsparciu, co pokazuje, że nowy system wsparcia inwestycji w formie zwolnienia z podatku dochodowego, tzw. Polska Strefa Inwestycji, zaczął działać.

Według opinii licznych przedsiębiorców i specjalistów najtrudniejszym do spełnienia wymogiem jest tzw. kryterium ilościowe - minimalna wartość kosztów kwalifikowanych, których poniesienie jest jednym z działań koniecznych do skorzystania ze zwolnienia. Może to być trudne zwłaszcza w przypadku tzw. dużych przedsiębiorców (innych niż mikro-, mali i średni, dalej zbiorczo jako MŚP), dla których, zgodnie z rozporządzeniem, ta kwota wynosi od 10 do nawet 100 milionów złotych.

Pojęcie „duży przedsiębiorca” jest bardzo pojemne i obejmuje zarówno niepowiązane z nikim podmioty, które ledwo co przekroczyły zatrudnienie na poziomie 250 osób (dla których inwestycja o wartości 40-60 mln złotych może nawet przekraczać wartość posiadanych aktywów), jak i międzynarodowe korporacje, dla których poniesienie nakładów w wysokości nawet 100 mln złotych nie jest problematyczne. Powoduje to powstanie swoistej „luki” w systemie wsparcia inwestycji, który staje się niedostępny dla podmiotów „za dużych, by być średnim” przedsiębiorcą w rozumieniu rozporządzenia, a w praktyce zbyt małym, by ponosić koszty sięgające dziesiątek, a nawet stu milionów złotych.

Dla tego typu podmiotów są dwie potencjalne możliwości ułatwienia skorzystania z preferencji. Pierwsza z nich to wydłużenie okresu zakończenia inwestycji, a więc okresu, w jakim wydatki mogą stanowić tzw. koszty kwalifikowane, na możliwie długi czas – nawet na cały okres ważności decyzji o wsparciu. Oznaczałoby to możliwość rozłożenia w czasie wydatków na:

1. 10 lat - w przypadku nowej inwestycji zlokalizowanej w regionie o maksymalnej intensywności pomocy publicznej wynoszącej nie więcej niż 25%;
2. 12 lat - w przypadku nowej inwestycji zlokalizowanej w regionie o maksymalnej intensywności pomocy publicznej wynoszącej 35%;
3. 15 lat - w przypadku nowej inwestycji zlokalizowanej w regionie o maksymalnej intensywności pomocy publicznej wynoszącej 50%.

Jednakże pojawiło się stanowisko, zgodnie z którym wydanie decyzji o wsparciu, określającej termin zakończenia realizacji nowej inwestycji równy okresowi ważności decyzji o wsparciu, jest niedopuszczalne. W szczególności spotyka się opinię, zgodnie z którą tzw. okres utrzymania inwestycji (w przypadku przedsiębiorców innych niż MŚP wynoszący 5 lat) również musi się w całości zawierać w okresie ważności decyzji o wsparciu. Jest to interpretacja pozbawiona dobrego uzasadnienia z uwagi na to, że okres utrzymania inwestycji wynika wprost z przepisów rozporządzenia (a nie jest określany decyzją o wsparciu, co uzasadniałoby konieczność zawarcia go w okresie ważności tej decyzji), oraz efektywnie ograniczająca dopuszczalny termin zakończenia inwestycji nawet o połowę (z 15 do 10, 12 – do 7, a z10 do zaledwie 5 lat). Taka wykładnia byłaby trudna do zaakceptowania.

Drugą z możliwości obniżenia wartości minimalnych nak...