Skutki w PIT sprzedaży mieszkania wykorzystywanego w działalności

Małżonkowie sprzedali mieszkanie, które było ich wspólną własnością. Mieszkanie to było wykorzystywane w działalności gospodarczej żony (środek trwały). Czy zapłacone odsetki od kredytu mieszkaniowego zaciągniętego w celu zakupu lokalu mogą być kosztem przy jego sprzedaży? Czy małżonkowie powinni ująć w deklaracji PIT-39 odpisy amortyzacyjne nieruchomości naliczane w ciężar jednoosobowej działalności gospodarczej żony?

Z wnioskiem o interpretację zwróciło się małżeństwo (współwłasność majątkowa). Żona prowadzi działalność gospodarczą w zakresie krótkoterminowego najmu mieszkań, nie prowadzi działalności w zakresie handlu nieruchomościami. W 2017 r. małżonkowie kupili (kredyt) od osoby fizycznej mieszkanie - lokal stanowiący odrębną nieruchomość. Celem nabycia nieruchomości było czerpanie dochodów z wynajmu w ramach jednoosobowej działalności żony i nie zmieniło się to do momentu jego sprzedaży. Obecnie oprócz ww. nieruchomości małżonkowie posiadają dom jednorodzinny, który zaspokaja potrzeby mieszkaniowe żony. Mąż ponadto jest właścicielem nieruchomości, którą otrzymał w darowiźnie w 2013 r. i realizuje w niej swojej cele mieszkaniowe.

Żona prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, do której w 2017 r. przyjmuje ww. mieszkanie jako środek trwały i jest ono amortyzowane, a koszty są ujmowane w ciężar prowadzonej działalności. W 2021 r. wycofała to mieszkanie z majątku firmy. W 2022 r. małżonkowie zdecydowali się na sprzedaż tego mieszkania, w związku z czym, sporządzona zostaje umowa przedwstępna sprzedaży mieszkania. Z uzyskanych ze sprzedaży mieszkania pieniędzy małżonkowie spłacają pozostałą do spłaty wartość kapitałową kredytu mieszkaniowego, a zatem wydatkują część pieniędzy na cele mieszkaniowe.

Małżonkowie złożyli deklaracje PIT-39 wraz z czynnym żalem po terminie (we wrześniu 2023 r.), wyliczając wysokość zobowiązania podatkowego w następujący sposób:

• w pozycji 20. (Przychód) deklaracji PIT-39, każdy z małżonków wykazuje połowę ceny sprzedaży z aktu notarialnego poświadczającego sprzedaż mieszkania;
• w pozycji 21. (Koszty uzyskania przychodów) deklaracji PIT-39, każdy z małżonków wykazuje połowę kosztów uzyskania przychodów, na których zarachowanie składają się:
  • powiększona o wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych na podstawie art. 22 ust. 6f Ustawy o PDOF, suma kosztu nabycia nieruchomości wynikającego z aktu notarialnego, taks notarialnych i podatków pobranych przez notariusza przy wstępnej umowie sprzedaży, jak i umowie sprzedaży,
  • zapłacone odsetki od kredytu mieszkaniowego zaciągniętego w celu sfinansowania zakupu nieruchomości,
  • koszt pośrednika przy sprzedaży mieszkania - wartość brutto zapłaconej przez Zainteresowanego faktury VAT za sporządzenie przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości;
• w pozycji 25. deklaracji PIT-39, każdy z małżonków deklaruje, że w przeciągu trzech lat przeznaczy środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości na wydatki mieszkaniowe, a zatem wykazuje pełną kwotę dochodu jako dochód zwolniony na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 Ustawy o PDOF.

W związku z powyższym małżonkowie zapytali:

1. czy poprawnie uznali zapłacone odsetki od kredytu mieszkaniowego zaciągniętego w celu zakupu nieruchomości za koszt uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości,
2. czy pomimo uchybienia terminu złożenia deklaracji PIT-39, mieli prawo do skorzystania z ulgi mieszkaniowej na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 Ustawy o PDOF,
3. czy powinni ująć w pozycji 22. (Suma odpisów amortyzacyjnych) deklaracji PIT-39, odpisy amortyzacyjne nieruchomości naliczane w ciężar jednoosobowej działalności gospodarczej żony,
4. czy poprawnie zarachowali wysokość kosztu uzyskania przychodu.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej interpretacji stwierdził:

Źródła przychodów

Przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku, do których odnosi się art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności, i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

W niniejszej sprawie istotnym jest zatem, czy zbywana nieruchomość jest nieruchomością mieszkalną, czy też niemieszkalną. Z opisu sprawy wynika, że w 2017 r. małżonkowie zakupili we współwłasności lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość.

W świetle powyższego, przychód uzyskany ze sprzedaży w 2022 r. wykorzystywanego w działalności gospodarczej lokalu mieszkalnego, zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi przychodu ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej. Skutki podatkowe tej czynności należy więc ocenić w kontekście przesłanek z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

W przypadku sprzedaży nieruchomości i praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i forma prawna ich nabycia. Z treści wniosku wynika, że zakupiony w 2017 r. lokal mieszkalny małżonkowie sprzedali w 2022 r.

Zatem wskazać należy, że odpłatne zbycie w 2022 r. przedmiotowego lokalu mieszkalnego, nabytego przez małżonków do wspólności majątkowej małżeńskiej w 2017 r., stanowi źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nastąpiło przed upływem pięcioletniego terminu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ze sprzedaży nieruchomości

Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, koszty pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe, o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że do kosztów odpłatnego zbycia małżonkowie mogą zaliczyć koszt pośrednika przy sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Koszty uzyskania przychodów

Ustalenie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia odbywa się natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatnie, czy nieodpłatnie.

W myśl art. 22 ust. 6c ww. ustawy koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Ustawodawca wiąże więc przychody z odpłatnego zbycia nieruchomości z kosztami, które podatnik poniósł, aby te nieruchomości „weszły” do jego majątku (koszty nabycia/koszty wytworzenia) oraz z nakładami na te nieruchomości, które podatnik poniósł jako posiadacz nieruchomości, przez co zwiększył ich wartość. Ustawodawca wymaga przy tym odpowiedniego udokumentowania tych wydatków.

Koszt nabycia, co do zasady określa umowa notarialna sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości. Kosztem nabycia bez wątpienia, będzie zatem cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży, niezależnie od tego, czy zakup nieruchomości jest sfinansowany kredytem bankowym, pożyczką czy też środki na jej zakup pochodzą z oszczędności nabywcy.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy oraz opis sprawy należy więc stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego bez wątpienia jest kwota jaką małżonkowie zapłacili za ten lokal mieszkalny.

Z kolei zaciągnięcie kredytu jest sposobem na pozyskanie środków pieniężnych na sfinansowanie kosztów związanych z nabyciem nieruchomości. Natomiast odsetki od takiego kredytu są kosztem pozyskania tego finansowania, a nie kosztem warunkującym (powodującym) nabycie nieruchomości/udziału w nieruchomości lub wzrost jej wartości.

Zatem, odsetki od kredytu stanowią wydatki związane z pozyskaniem środków pieniężnych, nie są natomiast wydatkami poniesionymi na samo nabycie lokalu mieszkalnego. W konsekwencji więc nie można ich utożsamiać z kosztami uzyskania przychodu, co uniemożliwia zakwalifikowanie tych wydatków jako kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do kosztów uzyskania przychodu małżonkowie mogą natomiast zaliczyć podatek od czynności cywilnoprawnych oraz opłaty pobrane przez notariusza (taksy notarialne i podatek od towarów i usług), które zostały poniesione przy zakupie przedmiotowego lokalu mieszkalnego - poniesione zarówno przy wstępnej umowie sprzedaży, jak i przy ostatecznej umowie sprzedaży.

Waloryzacja kosztów uzyskania przychodów

Rozpatrując możliwość waloryzacji ww. poniesionych kosztów, należy wskazać, że w myśl art. 22 ust. 6f ww. ustawy, koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów ogłaszany jest w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” - do 15 października każdego roku (za pierwsze trzy kwartały w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego).

Dokonując literalnej wykładni normy prawnej określonej w art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że przepis ten posługuje się zwrotem „koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c”, z powyższego zwrotu wynika jednoznacznie, że podstawą podwyższenia w niniejszej sprawie może być jedynie koszt nabycia. Podstawę waloryzacji w niniejszej sprawie stanowi zatem wynikająca z umowy sprzedaży cena, jaką małżonkowie zapłacili nabywając lokal mieszkalny powiększona jedynie o koszty sporządzenia aktu notarialnego, tj. koszty notarialne wymienione w tym akcie (poniesione zarówno przy wstępnej umowie sprzedaży, jak i przy ostatecznej umowie sprzedaży).

Ponadto z art. 22 ust. 6f ww. ustawy wynika, że podwyższenia dokonuje się począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie. Podwyższenia nie dokonuje się o wskaźnik ogłoszony w roku nabycia oraz w roku zbycia.

Oznacza to, że zasadność podwyższenia kosztów nabycia lokalu mieszkalnego w przedmiotowej sprawę należy rozpatrywać tylko w odniesieniu do lat 2018-2021.

Zgodnie z komunikatami Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego:

• z dnia 15 października 2018 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2018 r. (M. P. z 2018 r., poz. 989), ogłasza się, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2018 r. w stosunku do I-III kwartału 2017 r. wyniósł 101,7 (wzrost cen o 1,7 %);
• z dnia 15 października 2019 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2019 r. (M. P. z 2019 r., poz. 1010), ogłasza się, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2019 r. w stosunku do I-III kwartału 2018 r. wyniósł 102,1 (wzrost cen o 2,1 %);
• z dnia 15 października 2020 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2020 r. (M. P. z 2020 r., poz. 943), ogłasza się, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2020 r. w stosunku do I-III kwartału 2019 r. wyniósł 103,6 (wzrost cen o 3,6 %);
• z dnia 15 października 2021 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów 2021 r. (M. P. z 2021 r., poz. 943), ogłasza się, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2021 r. w stosunku do I-III kwartału 2020 r. wyniósł 104,2 (wzrost cen o 4,2%).

Wobec powyższego wskazać należy, że małżonkowie mogą dokonać podwyższenia kosztów nabycia zgodnie z ww. przepisem art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2018-2021.

Odpisy amortyzacyjne

Jak wynika z literalnego brzmienia art. 30e ust. 1 ww. ustawy, podstawę opodatkowania należy powiększyć o dokonywane odpisy amortyzacyjne od zbywanych nieruchomości lub praw, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, jeżeli podatnik faktycznie ich dokonywał.

Konstrukcja przepisu art. 30e ust. 1 ww. ustawy uniemożliwia podatnikom dwukrotne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu tych samych wydatków - raz jako odpisów amortyzacyjnych zaliczanych w koszty uzyskania przychodów np. z tytułu najmu, a drugi raz z tytułu sprzedaży.

Sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia określony w art. 30e ust. 2 ww. ustawy, wprost nakazuje powiększyć różnicę pomiędzy przychodem a kosztami jego uzyskania o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od zbywanej nieruchomości lub praw, co oznacza, że obliczony dochód należy powiększyć o dokonane odpisy amortyzacyjne, ponieważ amortyzacja nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia.

Przede wszystkim trzeba podkreślić, że kwestia ta dotyczy tylko tych podatników, którzy czerpali dochody z najmu nieruchomości (niezależnie od tego, czy był on zawarty w ramach działalności gospodarczej, czy też był to tzw. najem prywatny), czy wykorzystywali nieruchomość w prowadzonej działalności gospodarczej i w związku z tym ujmowali w kosztach uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne. Istotą tego przepisu, nakazującego powiększenie dochodu o odpisy amortyzacyjne, jest to, aby podatnik nie uzyskał podwójnej korzyści: raz ujmując w kosztach odpłatnego zbycia całą wartość nieruchomości, a wcześniej ujmując odpisy amortyzacyjne w kosztach uzyskania przychodów.

Wobec powyższego wskazać należy, że w związku z tym, iż żona dokonywała odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego lokalu mieszkalnego, które to odpisy amortyzacyjne zaliczała już w ciężar kosztów uzyskania przychodu w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, to rozliczając sprzedaż ww. lokalu mieszkalnego powinna powiększyć podstawę opodatkowania o dokonywane wcześniej odpisy amortyzacyjne.

Opodatkowanie dochodu

Jak wynika z przywołanych wcześniej przepisów, podstawą obliczenia podatku jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości określonym zgodnie z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak obliczony dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 30e ust. 4 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Z kolei, jak stanowi art. 30e ust. 5 ww. ustawy dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.

W myśl natomiast art. 30e ust. 7 ww. ustawy w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie.

Stosownie do art. 45 ust. 1a pkt 3 ww. ustawy w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

Zwolnienie przedmiotowe

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy stanowi, że wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Wydatkowanie przychodu uzyskanego przez małżonków z ww. odpłatnego zbycia przedmiotowego lokalu mieszkalnego, w okresie nie później niż trzech lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, na wydatki wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1-2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie uprawniało do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe zwolnienie od podatku obejmować będzie taką część dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego przedmiotowego lokalu mieszkalnego, jaka proporcjonalnie odpowiadać będzie udziałowi poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia.

Niezłożenie przez małżonków zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w 2022 r., w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (PIT-39), w którym nastąpiło zbycie nieruchomości, stosownie do art. 45 ust. 1 w związku z ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie powoduje utraty prawa do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy; może skutkować natomiast konsekwencjami karno-skarbowymi.

Korekta zeznania

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym - poprawnym już - wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Podatnik może skutecznie skorygować wysokość zobowiązania podatkowego o ile zobowiązanie to nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, podatnik ma zatem prawo skorygować deklaracje za okres pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Interpretacja indywidualna z 13 lutego 2024 r., sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.737.2023.2.SR - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - pełna treść interpretacji

Redakcja podatki.biz

(Image by Freepik.com)