Składki ZUS: Karta przedpłacona dla pracownika to nie posiłek

Z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wyłączona jest wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnionych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 300 złotych. Przez „posiłek” należy rozumieć zarówno gotowe posiłki jak i przetworzone produkty żywnościowe nadające się do bezpośredniego spożycia. Nie podlega zatem wyłączeniu z podstawy wymiaru składek wartość bonów, talonów czy innych znaków towarowych umożliwiających zakup wszelkich towarów, zarówno spożywczych nieprzetworzonych, innych, np. przemysłowych, chemicznych, itd. bądź usług realizowanych w sklepach, sieciach handlowych, punktach usługowych.

Spółka z o.o. chciałby wydawać swoim pracownikom karty przedpłacone na zakup posiłków lub produktów spożywczych, niezależnie od rodzaju wykonywanej pracy (karty przedpłacone nie będą realizacją obowiązku wydawania posiłków profilaktycznych). Wartość każdej karty przedpłaconej wynosiłaby 300 złotych miesięcznie. Zatem spółka wpłacałaby na kartę imienną pracownika (typu Visa) kwotę do 300 zł, a pracownik miałby możliwość wydatkowania środków na zakup albo gotowych już posiłków, albo produktów spożywczych na posiłek. Spółka zawarłaby umowę z firmą, która dostarcza i obsługuje wydane karty żywieniowe (karty pre-approved).

Ponadto, w ww. celu spółka przygotowałaby odpowiednie zmiany w regulaminie wynagradzania. Karty przedpłacone będą mogły być realizowane tylko w Polsce. Karty służą do zakupu produktów spożywczych oraz gotowych posiłków w punktach akceptujących karty płatnicze. Kartami nie wolno dokonywać płatności za alkohol i wyroby tytoniowe. Kartami nie będzie można dokonywać wypłaty gotówki z bankomatu.

W związku z powyższym spytała zapytała, we wniosku o interpretację indywidualną, czy działania związane z wydaniem pracownikom kart przedpłaconych korzystać będą ze zwolnienia, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, które stanowi, iż podstawy wymiaru składek nie stanowią przychody w postaci wartości finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu - do wysokości nieprzekraczającej kwoty 300 złotych. Jej zdaniem - tak.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie zgodził się ze spółką. W wydanej interpretacji wskazał:

Zagadnienia dotyczące ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne regulowane są za pośrednictwem przepisów ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Stosownie do treści art. 18 ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 4 pkt 9 ww. ustawy oraz § 1 wskazanego rozporządzenia, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Za przychody ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszystkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona.

Przychodem pracownika są również wszelkiego rodzaju świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika i wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl § 2 ust. 1 pkt 11 wyżej cytowanego rozporządzenia, z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wyłączona jest wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnionych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 300 złotych.

Przez „posiłek”, o którym mowa wyżej, należy rozumieć zarówno gotowe posiłki jak i przetworzone produkty żywnościowe nadające się do bezpośredniego spożycia. Nie podlega zatem wyłączeniu z podstawy wymiaru składek wartość bonów, talonów czy innych znaków towarowych umożliwiających zakup wszelkich towarów, zarówno spożywczych nieprzetworzonych, innych, np. przemysłowych, chemicznych, itd. bądź usług realizowanych w sklepach, sieciach handlowych, punktach usługowych. Dotyczy to w szczególności wartości środków znajdujących się na kartach płatniczych typu pre-paid, doładowanych środkami pieniężnymi i przekazanych pracownikom z możliwością wykorzystania do zapłaty za różne towary i usługi oferowane przez zarówno placówki gastronomiczne, sklepy jak i punkty usługowe.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 września 2015 r. sygn. akt I UK 205/15, zaznaczył, że - (...) w rozporządzeniu z dnia 18 grudnia 1998 r. ustawodawca nie zawarł definicji legalnej pojęcia „posiłek”, ale brak takiej definicji ustawowej nie uprawnia do przyjęcia, że „posiłek” jest tożsamy z „produktem spożywczym”. „Produktem spożywczym” jest, jak zaznacza Sąd, z całą pewnością makaron, kasza, mąka, drożdże, które nie nadają się do bezpośredniego spożycia, a więc nie każdy produkt spożywczy może być potraktowany jako posiłek. Stąd istotne jest, aby bony udostępniane pracownikom na podstawie § 2 pkt 11 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. uprawniały pracowników do otrzymania posiłku w postaci gotowej, przetworzonej, a nie do nabywania produktów spożywczych służących do jego przygotowania.

W wyżej przytoczonym wyroku Sąd Najwyższy stwierdza, iż do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe należy zaliczyć wartość bonów żywieniowych, które uprawniają do nabywania produktów spożywczych, bowiem na podstawie § 2 pkt 11 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 r. zwolnione z oskładkowania są wyłącznie wartości bonów uprawniających do spożycia posiłku, który nadaje się do tego celu w miejscu i czasie pracy zainteresowanego pracodawcy (w stołówkach, barach, punktach gastronomicznych).

W ocenie spółki, wydanie pracownikom kart przedpłaconych, o wartości do 300 zł, na zakup produktów spożywczych lub gotowych posiłków, niezależnie od wykonywanej przez pracowników pracy, gdy pracodawca wprowadzi odpowiednie regulacje na podstawie przepisów prawa pracy, będzie podlegało zwolnieniu wynikającym z § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

ZUS stanowiska spółki nie podzielił. Jak zauważył, że karta przedpłacona jest kartą płatniczą doładowaną środkami pieniężnymi i przekazaną pracownikom z możliwością wykorzystania do zapłaty za różne towary i usługi oferowane przez zarówno placówki gastronomiczne, sklepy jak i punkty usługowe, natomiast z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne na podstawie § 2 ust. 1 pkt 11 wyłączona jest wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnionych pracownikom do spożycia. Jak wskazano już, przez „posiłek”, o którym mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć zarówno gotowe posiłki jak i przetworzone produkty żywnościowe nadające się do bezpośredniego spożycia.

(Interpretacja indywidualna z 8 grudnia 2022 r., sygn. WPI/200000/43/1205/2022 (decyzja nr 1205/2022) - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie)

Redakcja podatki.biz

(Background photo created by valeria_aksakova - www.freepik.com)