Wpisanie budynku do ewidencji środków trwałych nie czyni go środkiem trwałym

Nie jest warunkiem uznania określonego budynku za środek trwały wpisanie go do ewidencji środków trwałych — orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

O co toczył się spór?

W postępowaniu kontrolnym organy podatkowe stwierdziły, że spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę ponad 830 tys. zł. Było to skutkiem zastosowania do budynków nieprawidłowej stawki amortyzacyjnej. Z ustaleń organów podatkowych wynikało, że 3 lipca 2000 r. Halina i Kazimierz Ż. wnieśli aport w postaci nieruchomości, zabudowanej czterema budynkami magazynowymi wraz z wydzielonymi częściami biurowymi, o łącznej wartości początkowej 11 121 000 zł. Kazimierz Ż. oświadczył, że hale te zakupił w 1990 r. i używał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w latach 1990-1995. Następnie hale zostały rozmontowane na 2 lata i użytkowane ponownie po zmontowaniu i modernizacji od 1997 r. do czerwca 2000 r., tj. do momentu wniesienia ich aportem do kontrolowanej spółki. Ponownego złożenia hal dokonano w nowym miejscu.

3 lipca 2000 r. spółka wprowadziła do ewidencji środków trwałych wniesione aportem hale magazynowe o łącznej wartości 11 121 000 zł. Zgodnie z tabelą amortyzacyjną, stosując indywidualną stawkę, dokonała odpisów amortyzacyjnych od tych hal, którą to kwotę zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów. Kazimierz Ż. oświadczył, że przyjęcie indywidualnej stawki amortyzacyjnej wynikało z wykorzystywania hal w działalności gospodarczej w okresie 9 lat przed wniesieniem ich aportem do spółki.

Zostało to zakwestionowane przez organy podatkowe, które stwierdziły, że brak było podstaw do zastosowania w stosunku do ww. budynków indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Stawki te dotyczą używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji. Środki trwałe uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. W omawianej sprawie organy podatkowe przyjęły natomiast, że nastąpiła budowa nowych obiektów magazynowych. Zdaniem organów podatkowych hale rozebrane w 1995 r. były obiektami tymczasowymi, niepołączonymi trwale z gruntem. Rozbiórka tego rodzaju obiektów nie wymagała bowiem pozwolenia na budowę. Natomiast hale postawione w nowym miejscu są budynkami, w świetle Prawa budowlanego, trwale związanymi z gruntem, posiadają fundamenty i dach. Hale wybudowane w latach 1997-1998 nie mogły więc być tymi samymi, które rozebrano w 1995 r. — stwierdziły organy podatkowe. Dodały także, że również kubatura hal istniejących w roku 1990 i nowo powstałych różni się zasadniczo.

W konsekwencji organy podatkowe uznały, że nie został spełniony warunek zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, określony w art. 16j ust. 3 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm., zwana dalej: ustawą). Spółka powinna zatem dokonywać odpisów amortyzacyjnych od omawianych hal według stawki podstawowej (art. 16i ust. 1 ustawy).

Nie godząc się z decyzją izby skarbowej, spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Stwierdziła w niej, że przeniesie...