Gruby wstaje lewą nogą

To był zły dzień. Od rana Grubemu nie szło. Spóźnił się do pracy, bo Luśka postanowiła akurat rano zmienić kolor włosów, koniecznie w łazience. W pracy szef warczał jak głodny wilk z Puszczy Białowieskiej. Na dodatek, jakby było mało U Śledzia pierwszy raz od dwudziestu lat zabrakło puszczańskiego. Pani Krysia przepraszająco rozkładała ręce. Chcąc, nie chcąc siedział Gruby naprzeciwko Siwego i pili jakieś przemysłowe popłuczyny, krzywiąc się teatralnie przy każdym łyku. Zadzwoniła komórka Grubego.

- Dzień dobry Karolina Święcipęch z banku Twoje Money – głos był miły, ale Gruby miał dziś na ten temat inne zdanie.
- I co z tego? – warknął do słuchawki.
- Dzwonię do pana…. – nie zraziła się pani Karolina.
- Słyszę, że pani dzwoni. Zupełnie niepotrzebnie.
- Ale pan pozwoli, że… - pani Karolina nie dawała się zbić z pantałyku – Jest pan naszym klie…
- Jestem i zaczynam tego żałować! Gdybym wiedział, że będziecie nękali mnie telefonami po południu, kiedy mogę wreszcie pobyć z rodziną, złapać oddech, odpocząć, ominąłbym was wielkim łukiem – Siwy gapił się na Grubego z niedowierzaniem, bo w tak paskudnym humorze dawno przyjaciela nie widział.
- Ale, dlaczego pan… - słychać było, że uśmiech pani Karoliny powoli zastyga na prawdopodobnie ładnym obliczu.
- Żadne dlaczego, żadne dlaczego, mam po prostu po uszy tego waszego nachalnego telemarketingu, niepotrzebnych garnków, cholernych koców z wielbłąda i wycieczek na Jasną Górę? – wrzasnął Gruby.
- Ale…
- Gruby, daj spokój - szepnął Siwy.
- Ale, ale. Skąd pani ma w ogóle mój numer telefonu? – Gruby machnął ręką na Siwego.
- Jeżeli pan pozwo…
- Nie pozwolę szanowna p...