Pracownicy nie odbywali podroży służbowych skoro świadczyli pracę w miejscu uzgodnionym z pracodawcą przy zawieraniu umowy o pracę jako miejsce stałego wykonywania obowiązków pracowniczych polegających na wykonywaniu różnego rodzaju prac budowlanych. Praca mogła być uznana za świadczoną w podróży służbowej, jeżeli wskazane w poleceniu wyjazdu miejsce świadczenia pracy, choćby przez wskazanie obszaru, nie zostało określone w umowie o pracę oraz gdyby praca taka miała być wykonywana w związku z przejściowymi potrzebami pracodawcy - orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku.

W toku kontroli podatkowej ustalono, że przedsiębiorca m.in. w ciężar kosztów uzyskania przychodów rozliczył podróże służbowe, podczas gdy w oparciu o zebrane dokumenty w postaci listy płac, wyciągów bankowych i przesłuchań świadków stwierdzono, że wydatki z tytułu podróży służbowych, na których składały się diety, ryczałty za noclegi i zwrot kosztów przejazdu stanowiły wynagrodzenie, bowiem pracownicy nie odbywali podróży służbowych, a wykonywali zadania określone w umowie o pracę w miejscu wskazanym w umowie.

Jak wskazał przedsiębiorca, żaden z obowiązujących przepisów nie ogranicza wypłacania diety za podróż służbową wobec pracowników budowlanych zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Również w odniesieniu do tej grupy pracowników mobilnych nie można założyć, iż wyłącznie podróże mające na celu czynności incydentalne spełniają wymogi podróży służbowych. Praca wykonywana przez pracowników budowlanych ma taki sam charakter jak praca kierowców i należą oni do grupy zawodowej tzw. pracowników mobilnych. Zmieniająca się gospodarka wolnorynkowa wymaga w dzisiejszych czasach tzw. mobilności zawodowej, tj. umiejętności dostosowania się pracownika do wymogów rynku pracy. Pracownicy nie powinni z tego tytułu ponosić negatywnych konsekwencji, wręcz przeciwnie, ustawodawca i organy stosujące prawo powinni wspierać taką grupę pracowników.

Zdaniem przedsiębiorcy, praca kierowcy jak i pracownika budowlanego, jest wykonywana poza stałym miejscem zamieszkania i polega na jej wykonywaniu każdorazowo i ciągle w nowych miejscach. Polega na przemieszczaniu się zgodnie z poleceniem wyjazdu służbowego wydawanym przez pracodawcę. Taki pracownik nie ma stałego miejsca pracy w rozumieniu przepisów. Zarówno kierowcy i jak i pracownicy budowlani, ze względu na podobieństwo, a wręcz tożsamość charakteru wykonywanej pracy powinni mieć jednakowe prawo do świadczeń kompensacyjnych związanych z pracą, której charakter wymaga nieustannej zmiany miejsca jej wykonania. Pomimo braku regulacji odnoszących się bezpośrednio do pracowników budowlanych, a także braku wyraźnego zakazu stosowania uregulowań prawnych w zakresie podróży służbowej konieczne jest ich stosowanie w stosunku do wszystkich pracowników mobilnych, w tym pracowników budowlanych.

Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który przyznał rację fiskusowi.

WSA przypomniał, że stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.), wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zas...