Dla stwierdzenia przedawnienia konieczne jest ustalenie dwóch przesłanek. Pierwsza to upływ czasu pomiędzy dwiema datami: rozpoczęciem biegu przedawnienia i upływem tego terminu. Druga to przypisanie danego rodzaju roszczenia do odpowiedniego terminu przedawnienia – zgodnie z Kodeksem cywilnym bądź ma podstawie przepisów szczególnych.

Co do zasady podstawowy termin przedawnienia roszczeń przewidziany w Kodeksie cywilnym wynosi 10 lat¹ . Po upływie tego terminu dłużnik może skutecznie uchylić się od spełnienia świadczenia.

Drugi termin dotyczący roszczeń o świadczenia okresowe to 3 lata² . Świadczeniami okresowymi są na przykład: świadczenia wynikające z umów najmu, dzierżawy, dożywocia, świadczenia alimentacyjne, odsetki związane ze świadczeniem głównym, w tym za opóźnienie w zapłacie.

Jako roszczenie o świadczenie okresowe można traktować to, które charakteryzuje się następującymi cechami: przedmiotem świadczenia muszą być pieniądze lub rzeczy oznaczone rodzajowo, w ramach jednego i tego samego stosunku prawnego dłużnik jest zobowiązany spełnić wiele świadczeń jednorazowych, spełnienie tych świadczeń następuje w regularnych odstępach czasu, a świadczenia te nie składają się na pewną z góry określoną całość³ .

Do roszczeń o świadczenia okresowe nie można natomiast zaliczyć roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy, gdyż jest to roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za cały okres korzystania z rzeczy; nie jest identyczne z czynszem najmu lub dzierżawy⁴ .

Roszczenie co do odsetek przedawnia się po upływie 3 lat od terminu ich zapłaty, najpóźniej jednak z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego. O ile zatem roszczenie główne ulegnie przedawnieniu wcześniej, również wszystkie odsetki z nim związane ulegają przedawnieniu. Odmienna sytuacja dotyczy odsetek należnych niezależnie od świadczenia głównego, które zostało uprzednio spłacone. W takim przypadku od...