Transport drogowy na obszarze Unii Europejskiej uregulowany został konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), sporządzoną w Genewie 19 maja 1956 r. Polska ratyfikowała ją w roku 1962 (Dz.U. z 1962 r., nr 49, poz. 238, sprost. Dz.U. z 1995 r., nr 69, poz. 352).

Nasuwać się może pytanie, jakie są różnice pomiędzy konwencją CMR a konwencją TIR, skoro ich przedmiot jest taki sam, a mianowicie transport drogowy. Konwencja CMR jest aktem prawnym umożliwiającym wykonywanie międzynarodowego transportu samochodowego, natomiast Konwencja TIR jest porozumieniem celnym dotyczącym takiego transportu.

Konwencja CMR może być stosowana do przewozów wykonywanych samochodami, pojazdami członowymi, przyczepami i naczepami. Możliwe jest skorzystanie z jej zasad w przypadku przewozów wykonywanych częściowo drogą wodną, powietrzną bądź szlakami kolejowymi, o ile następuje on bez przeładunku towarów. O tym, czy konwencja znajdzie w danej sytuacji zastosowanie, decyduje treść zobowiązania, a nie rodzaj czynności podejmowanych w ramach realizacji przewozu.

Podmioty uprawnione do prowadzenia działalności w zakresie międzynarodowego transportu drogowego określane są w postanowieniach prawodawstwa wewnętrznego państw członkowskich Unii Europejskiej. W Polsce jest to ustawa z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1907, z późn. zm.) definiująca międzynarodowy transport drogowy jako przekraczający granice Polski, a więc obejmujący także transport wewnątrzwspólnotowy.

Unia Europejska objęta jest porozumieniem o unii celnej, które zobowiązuje państwa do niej należące do niestosowania ceł w handlu pomiędzy sobą.

Miejsce ceł zastąpiły regulacje wspólnotowego prawa podatkowego mającego za cel harmonizację unormowań podatkowych funkcjonujących w poszczególnych państwach członkowskich UE. Aktualnie jest to dyrektywa 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 374/1).

Generalna zasada opodatkowania świadczenia usług transportu towarów na rzecz podatników unijnych opiera się na tzw. odwrotnym obciążeniu (reverse chargé). W jej myśl to na nabywcy usługi, który jest przedsiębiorcą spoczywa ciężar zapłaty podatku.

Miejsce świadczenia usługi

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) za miejsce świadczenia usługi, a co za tym idzi...