Ustawa o rachunkowości kwestie inwestycji w obcy środek trwały nazywa ulepszeniem tego składnika majątku.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z 29 września 1994r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.) – z zastrzeżeniem pkt 17 – do rzeczowych aktywów trwałych i zrównanych z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletnych, zdatnych do użytku i przeznaczonych na potrzeby jednostki, zalicza się w szczególności:

1. nieruchomości, w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale spółdzielcze, własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
2. maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
3. ulepszenia w obcych środkach trwałych,
4. inwentarz żywy.

To, co ustawa o rachunkowości określa mianem „ulepszenie w obcym środku trwałym”, w powszechnym nazewnictwie podatkowym przyjęło nazwę „inwestycja w obcym środku trwałym”.

Środki trwałe w budowie

Nakłady poniesione na ulepszenie w obcym środku trwałym ujmuje się w fazie ponoszenia powyższych kosztów na koncie Środki trwałe w budowie. Kolejna kwestia to prawidłowe określenie wartości takiej inwestycji. Ustawa wskazuje jedynie, że w toku prawidłowego ujęcia wartości środka trwałego w budowie należy uwzględnić cenę nabycia lub koszt wytworzenia środków...