Postanowienie o umorzeniu egzekucji nie dokumentuje nieściągalności wierzytelności

Warunkiem koniecznym dla udokumentowania nieściągalności wierzytelności, a w konsekwencji dla możliwości zaliczenia takiej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, jest m.in. to, aby treść postanowienia nie pozostawiała wątpliwości co do braku majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Tylko postanowienie, z którego jednoznacznie wynika brak majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności może zostać uznane za postanowienie o nieściągalności.

Tak uznał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 19 lipca 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.91.2017.1.MM.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 maja 2017 r. (data wpływu 25 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca może uznać postanowienie o umorzeniu egzekucji za postanowienie o nieściągalności, o którym mowa art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca może uznać postanowienie o umorzeniu egzekucji za postanowienie o nieściągalności, o którym mowa art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadził egzekucję wierzytelności w kwocie 20.461,99 zł (dalej: „Wierzytelność”) wynikającej z faktur sprzedaży przeciwko spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”). Postanowieniem z 21 stycznia 2015 r. komornik zawiesił postępowanie egzekucyjne wobec ustalenia, że Spółka nie posiada zdolności procesowej ani organów zarządzających. Faktycznie w odpisie z Krajowego Rejestru Sądowego (dalej: „KRS”) brak jest wskazania osób wchodzących w skład zarządu - organu uprawnionego do reprezentacji Spółki. Mając na względzie brak jakiegokolwiek majątku Spółki, Wnioskodawca nie zdecydował się na złożenie wniosku o ustanowienie kuratora dla osoby prawnej, gdyż taki wniosek przy braku perspektywy zaspokojenia generowałby jedynie koszty postępowania. Postanowieniem z 30 marca 2016 r. komornik stwierdził umorzenie egzekucji z mocy samego prawa wskazując, że w ciągu roku od dnia zawieszenia postępowania wierzyciel (Wnioskodawca) nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania egzekucyjnego (art. 823 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego; t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1822 ze zm.; dalej: „KPC”). W toku egzekucji, przed jej zawieszeniem, nie ujawniono majątku Spółki, a pod adresem wskazanym w KRS nie jest prowadzona działalność Spółki. Nadto, jak wynika z wpisów w dziale 4 KRS, Spółka posiada liczne bezskutecznie egzekwowane zaległości podatkowe na kwotę przeszło 100.000 zł. 

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca może uznać postanowienie o umorzeniu egzekucji za postanowienie o nieściągalności, o którym mowa art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca może uznać postanowienie o umorzeniu egzekucji za postanowienie o nieściągalności, o którym mowa art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.; dalej: „updop”), a tym samym Wierzytelność za wierzytelność, której nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 1 updop, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25 uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Co prawda umorzenie egzekucji nastąpiło z przyczyn formalnych, tj. z uwagi na upływ rocznego terminu do dokonania czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia egzekucji, należy jednak wskazać, że kodeks postępowania cywilnego, ani też ustawa podatkowa nie definiuje „postanowienia o nieściągalności”. W ocenie Wnioskodawcy, uznać należy za postanowienie o nieściągalności także opisane postanowienie komornika z 30 marca 2016 r. stwierdzające umorzenie postępowania egzekucyjnego z mocy prawa, gdyż Wnioskodawca ma pewne prawo przyjąć, że w ustalonym stanie faktycznym (brak organu zarządzającego oraz wskazane w KRS wpisy dotyczące zaległości podatkowych i bezskuteczność ich egzekucji) Wierzytelność jest nieściągalna. Tym samym Wnioskodawca może opisane wyżej postanowienie z 30 marca 2016 r. wydane przez komornika traktować, jako postanowienie o nieściągalności w rozumieniu przywołanego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osó...