Opłata reprograficzna, czyli tzw. podatek od piractwa

Ustawodawca wart.20 ust.1 ustawy oprawie autorskim iprawach pokrewnych ustanawia regulacje dotyczące opłaty reprograficznej. Wmyśl tego przepisu producenci iimporterzy urządzeń, które służą donagrywania utworów lub tworzenia ich kopii, atakże czystych nośników, naktórych utwory mogą być nagrywane lub kopiowane (np.płytCD, drukarek), są zobowiązani douiszczania organizacjom zbiorowego zarządzania (np.ZAIKS) opłat wwysokości nieprzekraczającej 3% kwoty należnej ztytułu sprzedaży tych urządzeń inośników.

Warto wiedzieć, że opłata reprograficzna, czasami w dużym uproszczeniu i nieprawidłowo nazywana „podatkiem od piractwa”, ma stanowić rekompensatę dla twórców z tytułu obowiązywania w Polsce tzw. użytku prywatnego. Innymi słowy, opłata ta pokrywać ma uszczerbek w dochodach twórców wynikający z tego, że mamy prawo np. skopiować zakupioną płytę.

Przedstawiony wyżej system jest stosowany w wielu krajach. Jego zgodność z prawem UE potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Zgodnie z wyrokiem z 11 lipca 2013 r., sygn. akt C-521/11:

(...) System finansowania godziwej rekompensaty polegający na stosowaniu w sposób niezróżnicowany opłaty za kopię na użytek prywatny przy okazji wprowadzenia do obrotu w kraju, odpłatnie i do celów handlowych, nośników zapisu, które nadają się do zwielokrotniania utworów, czemu towarzyszy prawo do zwrotu uiszczonej opłaty, o ile prawo to jest skuteczne i nie czyni nadmiernie utrudnionym zwrotu uiszczonej opłaty, może okazać się zgodny z art. 5 ust. 2 lit. b dyrektywy 2001/29, jeżeli trudności praktyczne dotyczące zidentyfikowania użytkowników prywatnych oraz zobowiązania ich do wynag...