W przypadku należności z tytułu mandatów następuje przerwanie biegu terminu przedawnienia egzekwowanej należności, w następstwie zastosowania środka egzekucyjnego, o którym zobowiązany został powiadomiony.

Teza

Art. 40d ust. 3 ustawy o drogach publicznych jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, co jednak nie wyklucza stosowania do należności wymienionych w art. 40d ust. 3 ustawy o drogach publicznych pozostałych przepisów działu III Ordynacji podatkowej, w tym przepisów o zawieszeniu i przerwaniu biegu terminu przedawnienia tych należności.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 7 marca 2018 r. sygn. akt I SA/Ol 95/18 w sprawie ze skargi Prezydenta Miasta G. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie z dnia 30 listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla w całości postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie z dnia 30 listopada 2017 r. nr [...], 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie na rzecz Prezydenta Miasta G. kwotę 1 020 (słownie: jeden tysiąc dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Prezydenta Miasta G. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego.

Stan sprawy Sąd przedstawił w sposób następujący:

Prezydent Miasta G. celem przeprowadzenia egzekucji administracyjnej przekazał Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w B. wystawiony w dniu 26.01.2014 r. tytuł wykonawczy, obejmujący należność pieniężną z tytułu opłaty dodatkowej za nieuiszczenie opłaty za parkowanie samochodu w strefie płatnego parkowania w dniu 21.07.2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. postanowieniem z dnia 3.10.2017 r. umorzył postępowanie egzekucyjne na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 i § 3 ustawy z dnia 17.06.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r., poz. 1201, dalej: u.p.e.a.) ze względu na przedawnienie egzekwowanego obowiązku. W zażaleniu na to postanowienie podniesiono, że egzekwowany obowiązek nie uległ przedawnieniu, bowiem bieg terminu przedawnienia został przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie postanowieniem z dnia 30.11.2017 r. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego, stwierdzając, że na mocy art. 40d ust. 3 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, dalej: u.d.p.) egzekwowany obowiązek przedawnił się z upływem 5 lat od końca roku, w którym opłata powinna być uiszczona, gdyż u.d.g. nie odsyła do przepisów ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, dalej: O.p.) i art. 70 § 4 O.p., na podstawie którego mogłoby dojść do przerwania biegu terminu przedawnienia egzekwowanego obowiązku, nie ma w sprawie zastosowania; powołał się na wyrażający takie stanowisko wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15.12.2016 r. (I SA/Gl 644/16).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skarżący zarzucił naruszenie art. 67 w związku z art. 60 pkt 7 ustawy z dnia 27.08.2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, dalej: u.f.p.) przez jego pominięcie i w konsekwencji niezasadne niezastosowanie art. 70 § 4 O.p., naruszenie art. 40d ust. 3 u.d.p. przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że należności z tytułu opłaty za parkowanie przedawniają się z upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin ich płatności i nie ma do nich zastosowania art. 70 § 4 O.p. oraz naruszenie art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a. przez umorzenie postępowania egzekucyjnego z uwagi na wygaśnięcie zobowiązania.

Uzasadniając oddalenie skargi na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30.08.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, dalej: P.p.s.a.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wskazał, że kwestia przedawnienia opłat i kar pieniężnych przewidzianych w u.d.p. została odrębnie i całościowo uregulowana w u.d.p., toteż przy braku odesłania do przepisów O.p. brak podstaw do zastosowania instytucji przerwania biegu terminu przedawnienia, o której stanowi art. 70 § 4 O.p. Powołując się na przytoczony wcześniej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach stwierdził, że nie można znaleźć uzasadnionych podstaw do uznania, że przeczy temu zaliczenie tych należności w art. 60 pkt 7 u.f.p. do niepodatkowych należności budżetowych, do których mają zastosowanie przepisy O.p. Jakkolwiek stosownie do art. 67 u.f.p. przepisy działu III O.p. stosuje się do spraw nieuregulowanych w u.f.p., a ustawa ta nie zawiera regulacji przedawnienia należności, uregulowanie takie zawiera u.d.p. i należy je traktować jako przepisy szczególne wobec przepisów O.p.; pogląd taki wyrażono również w piśmiennictwie. Postępowanie egzekucyjne w sprawie zasadnie więc umorzono na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a., gdyż do przerwania biegu terminu przedawnienia egzekwowanej należności nie doszło, a egzekwowany obowiązek na mocy art. 13f u.d.p. przedawnił się z upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym opłata powinna zostać uiszczona.

W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej skarżący wniósł o jego uchylenie i rozpoznanie skargi zgodnie z jej żądaniem, ewentualnie o przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.