Ciekawą sprawą z zakresu wydawania podatkowych interpretacji indywidualnych zajmował się niedawno NSA. Chodziło o podatnika, który zadał we wniosku o wydanie interpretacji pytanie, na które nie chciał odpowiedzieć mimo wezwania KIS. Organ postanowił więc pozostawić wniosek bez rozpatrzenia, wydając odpowiednie postanowienie.

Postanowienie to uchylił WSA w Krakowie, a Dyrektor KIS skierował do NSA skargę kasacyjną, którą NSA oddalił.

A zaczęło się od tego, że pewien podatnik skierował do KIS wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, w której zapytał między innymi, czy podejmowana przez stronę działalność polegająca na tworzeniu programów komputerowych stanowi działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 5a pkt 38-40 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedstawił wyczerpująco stan faktyczny, i po krótkim oczekiwaniu został wezwany do jego uzupełnienia. Uzupełnienie miało między innymi polegać na tym, że odpowie na pytanie, które sam postawił. Podatnik odpowiedział, że ma co prawda przypuszczenie, co do tego, czy to działalność B+R, ale pewności nie ma, zatem nie zna prawidłowej odpowiedzi i dlatego właśnie pyta.

Organ uznał, iż to wymijające stanowisko stanowi wystarczający powód, aby wniosek o wydanie interpretacji pozostawić bez rozpatrzenia - i wydał odpowiednie postanowienie. Dalej sprawa toczyła się tak, jak wyżej przedstawiono.

Uzasadnienie NSA, którego fragmenty publikujemy, mimo, iż dotyczy konkretnej sprawy, ma znaczenie ogólne - dotyczące nas wszystkich, którzy chcielibyśmy kiedyś o coś zapytać w trybie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

NSA uzasadniając orzeczenie stwierdził między innymi (skróty i wytłuszczenia red.):

(...)

3.3. Zgodnie z art. 14b § 3 O.p. składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Stosownie natomiast do art. 14h O.p. w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio m.in. przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 165a oraz art. 169 § 1- 2 i 4 O.p., a nadto przepisy rozdziału 6 działu IV tej ustawy.

Zgodnie z art. 169 § 1 O.p. jeżeli podanie nie spełnia wymogów określonych przepisami prawa, organ podatkowy wzywa wnoszącego podanie do usunięcia braków w terminie 7 dni, z pouczeniem, że niewypełnienie tego warunku spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Postępowanie w sprawach z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zasadniczo różni się od postępowania podatkowego. W szczególności organ interpretacyjny nie jest zobowiązany do podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego (art. 122 O.p. nie ma zastosowania), a wzywa wnioskodawcę do uszczegółowienia stanu faktycznego jedynie w sytuacji, gdy podany stan faktyczny uniemożliwia odpowiedź na pytanie zawarte we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (por. np. wyrok NSA z 9 stycznia 2019 r., sygn.. akt II FSK 3537/15, publ. CBOSA).

Wymóg wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego realizuje się poprzez podanie wszystkich jego elementów, istotnych z punktu widzenia możliwości oceny stanowiska wnioskodawcy. W trybie żądania uzupełnienia braków formalnych pisma, jakim jest wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, organ podatkowy może żądać jedynie uzupełnienia wniosku o takie elementy, bez których nie jest możliwa ocena, czy stanowisko przedstawione we wniosku i ocena prawna są prawidłowe czy też błędne. Elementy te organ podatkowy powinien precyzyjnie wskazać w wezwaniu, wyjaśniając dlaczego ich brak uniemożliwia wydanie interpretacji indywidualnej. Interpretacja indywidualna ma bowiem na celu uzyskanie stanowiska organu podatkowego w zakresie rozumienia przepisów prawa podatkowego na gruncie przedstawionego przez wnioskodawcę, a nie ustalanego przez organ podatkowy, stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Wymaga podkreślenia, że wyczerpująco przedstawiony stan faktyczny (zaistniały bądź przewidywany), to taki, na podstawie którego można w sposób pewny i nieuzasadniający żadnych przedmiotowych wątpliwości, udzielić informacji w zakresie możliwości zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie.