Aby skorzystać z unormowania art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT koniecznym jest wyraźne wyodrębnienie części wynagrodzenia należnej między innymi za rozporządzanie autorskimi prawami majątkowymi do utworu. Wielkość tego honorarium musi być jasno określona w dokumentach regulujących treść stosunku pracy. Nie można przy tym zaakceptować jako zasady procentowego udziału w wypłaconym wynagrodzeniu jako sposobu określenia wysokości wynagrodzenia należnego z tytułu przeniesienia praw autorskich do poszczególnych projektów - orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

Naczelnik Urzędu Skarbowego określił podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2016 r. W toku przeprowadzonego postępowania podatkowego organ ustalił, że w odniesieniu do podatnika brak jest podstaw do zastosowania kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%. W umowie o pracę pracodawca nie wyodrębniał bowiem wynagrodzenia za przeniesienie na niego praw autorskich do utworów powstałych w ramach zawiązanego z pracownikiem stosunku pracy i nie był w stanie precyzyjnie wykazać wysokości wynagrodzenia należnego z tytułu przeniesienia praw autorskich do poszczególnych utworów, wypłaconego podatnikowi z tego tytułu. Ani w umowie o pracę, ani w żadnym innym dokumencie obowiązującym u pracodawcy nie wyszczególniono, w jakiej wysokości wynagrodzenie (honorarium) dotyczy czynności pracowniczych podatnika jako twórcy.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, po rozpoznaniu odwołania podatnika, utrzymał w mocy powyższą decyzję. Zdaniem Dyrektora, w przypadku podatnika nie można w sposób jednoznaczny i rzeczywisty ustalić wartości pracy twórczej i z tego powodu niemożliwym jest, aby do przychodów osiąganych przez podatnika jako pracy twórczej zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.). Dyrektor podkreślił, że przez wyodrębnienie tego honorarium z łącznej wartości wynagrodzenia nie można uznać sytuacji, w której pracodawca określi je jako procent ogólnego czasu pracy pracownika, co w niniejszej sprawie stanowi 84,1 % regulaminowego czasu pracy.

Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a następnie do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

WSA uznał, że skarga podatnika zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ treść zaskarżonej decyzji budzi poważne wątpliwości, co do tego jaki stan...