E-commerce i podatki (10) Dropshipping i interfejs elektroniczny - Dostawa towarów lub usługa

Jak wynika z treści art. 28c ustawy VAT miejscem opodatkowania usługi świadczonej na rzecz osoby niemającej statusu podatnika jest kraj siedziby usługodawcy. Co jednak istotne reguła ta ma zastosowanie do przypadków, gdy czynnością opodatkowaną jest świadczenie usług.

W kontekście pakietu e-commerce VAT, który wszedł w życie z dniem 1 lipca 2021 r., nie zawsze kwestią oczywistą jest odróżnienie czy w danym przypadku dochodzi do świadczenia usługi czy też do dostawy towarów. Ma to szczególne znaczenie w zakresie dostaw realizowanych poprzez interfejs elektroniczny.

Sprzedaż na odległość towarów importowanych

Po pierwsze wskażmy jednak na podlegającą opodatkowaniu czynność definiowaną jako sprzedaż na odległość towarów importowanych (SOTI). Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22b ustawy VAT poprzez SOTI rozumie się  dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez dostawcę lub na jego rzecz, w tym wtedy, gdy dostawca uczestniczy pośrednio w transporcie lub wysyłce towarów, z terytorium państwa trzeciego do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego, który jest podmiotem niebędącym podatnikiem (B2C).

Interfejs elektroniczny

Jednocześnie wskażmy, że w modelu dropshippingu występują zawsze 3 podmioty: hurtownik, pośrednik oraz ostateczny konsument. W sytuacji gdy pośrednik ułatwia dostawę towaru poprzez stronę internetową, platformę handlową czy też inny podobny portal konieczne staje się sięgnięcie do szczególnych reguł opodatkowania właściwych dla interfejsów elektronicznych.

Otóż jak wynika z treści art. 7a ust. 1 ustawy VAT w przypadku, gdy podatnik ułatwia, poprzez użycie interfejsu elektronicznego, takiego jak platforma, platforma handlowa, portal lub podobne środki, zwanego dalej "interfejsem elektronicznym", sprzedaż na odległość towarów importowanych w przesyłkach o wartości rzeczywistej nieprzekraczającej wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 150 euro, uznaje się, że podatnik ten samodzielnie otrzymał towary i dokonał ich dostawy.

W art. 7a ust. 1 i 2 ustawy zaimplementowano swego rodzaju fikcję prawną, która w istocie prowadzi do przeniesienia odpowiedzialności za zobowiązanie VAT z tytułu określonych dostaw towarów na podatników prowadzących działalność gospodarczą związaną z posiadaniem, prowadzeniem czy zarządzaniem interfejsami elektronicznymi. Regulacje obejmują swoim zakresem operatorów interfejsów elektronicznych, którzy ułatwiają dokonywanie określonych dostaw towarów, niezależnie od tego czy posiadają oni siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium UE, czy na terytorium państwa trzeciego.

Fikcja prawna (wyłącznie na potrzeby podatku VAT), polega na przyjęciu, że podatnik ułatwiający za pomocą interfejsu elektronicznego wyżej wskazane dostawy towarów na rzecz konsumentów, dokonywane przez tzw. dostawców bazowych:

• samodzielnie otrzymał (nabył) te towary (fikcja prawna w postaci przyjęcia, że ma miejsce dostawa towarów B2B pomiędzy dostawcą bazowym a operatorem interfejsu elektronicznego) oraz
• dokonał dostawy tych towarów (fikcja prawna polegająca na przyjęciu, że dochodzi do dostawy towarów B2C pomiędzy operatorem interfejsu elektronicznego a ostatecznym nabywcą tych towarów, tj. konsumentem, który faktycznie nabywa te towary).

Zgodnie z art. 22 ust. 3a ustawy VAT w przypadku dostaw towarów, o których mowa w art. 7a ust. 1 i 2, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane dostawie towarów dokonanej przez podatnika, który ułatwia dostawę towarów.

...