Amortyzacja prywatnego samochodu wprowadzonego do majątku firmy

Z uzasadnienia: Skoro brak jest wszystkich dokumentów potwierdzających wydatki na remont samochodu, których zgodnie ze stanowiskiem NSA podatnik nie musiał gromadzić, to nie ma możliwości ustalenia jego wartości początkowej w oparciu o taką dokumentację, a co nie pozwala na zastosowanie metody ustalania wartości początkowej opartej na zapisach art. 22g ust. 1 pkt. 1 i ust. 3 ustawy o PIT. Tym samym za wartość początkową środka trwałego należy przyjąć jego wysokość wynikającą z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia zużycia spornego samochodu.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Organiściak (spr.), Sędziowie WSA Bożena Miliczek-Ciszewska, Bożena Pindel, Protokolant Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych:

1) uchyla zaskarżoną decyzję,
2) orzeka, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku,
3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę 160 (sto sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] (Nr [...]) Dyrektor Izby Skarbowej w K., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej Ordynacja podatkowa lub O.p.) oraz przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej u.p.d.o.f.) utrzymał mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] (Nr [...]) w przedmiocie określenia A. S. (dalej zwany stroną lub podatnikiem) zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 rok w kwocie [...] zł.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ drugiej instancji podał, iż powodem określenia podatnikowi przedmiotowego zobowiązania w innej wysokości niż zaznana tj. od dochodów osiągniętych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej wobec wynikającego z zeznania PIT- 36L o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2008 podatku należnego w kwocie [...] zł., było stwierdzenie przez organ podatkowy w trakcie kontroli podatkowej w firmie A zawyżenia przez A. S. amortyzacji samochodu osobowego Volkswagen Passat o kwotę [...] zł.

Od wyżej wymienionej decyzji podatnik złożył odwołanie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz umorzenie postępowania, zarzucając naruszenie art. 120 Ordynacji podatkowej oraz art. 22 g ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także błędne ustalenie stanu faktycznego.

W dalszej części uzasadnienia organ odwoławczy wskazał, że po rozpatrzeniu odwołania nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia. Następnie wyjaśnił, iż w toku postępowania podatkowego ustalono następujący stan faktyczny. W dniu 9 maja 2005 r. A. S. zakupił samochód osobowy matki Volkswagen Passat od J. K. zamieszkałego w Niemczech za cenę [...] euro. W dniu 4 lipca 2005 r. wprowadził przedmiotowy samochód do ewidencji środków trwałych. Wartość samochodu została ustalona na podstawie oświadczenia podatnika w wysokości [...] zł. Odpisów dokonywał od sierpnia 2005 r. do stycznia 2008 r. w kwocie [...] zł. miesięcznie. Następnie organ odwoławczy zacytował treść art. 22a ust. 1 pkt.2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2005 r., dotyczący amortyzacji środków trwałych oraz wskazał, że sposoby ustalenia wartości początkowej środków trwałych reguluje art. 22g ust. 1-18 ww. ustawy. Dokonując wykładni zapisów tego artykułu organ wskazał, że nie może być wątpliwości, iż zarówno ich treść jak i usytuowanie wskazują, że prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Przepis ten, określa obowiązujące podatników metody ustalania wartości początkowej środków trwałych w zależności od sposobu w jaki podatnik wszedł w ich posiadanie. Podstawowym jest przyjęcie - przy nabyciu środka trwałego w drodze kupna - ceny nabycia. Następnie podniesiono, iż przepis, zastosowania k?órego domaga się podatnik tj. art. 22g ust. 8 ww. ustawy, przewiduje tylko jeden przypadek ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu o wycenę dokonaną przez podatnika - wtedy gdy nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu. Przepis ten - w ocenie organu - nie może mieć jednak zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż nabycie środka trwałego nastąpiło w dniu 9 maja 2005 r. i w tej dacie podatnikowi znana była wartość środka trwałego, czego dowodem jest umowa zakupu samochodu osobowego Volkswagen Passat.

Kontynuując Dyrektor Izby Skarbowej podał, że gdyby nawet przyjąć za podatnikiem, że dokonał ulepszenia środka trwałego, k?óre zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy powiększa wartość środków trwałych, stanowiąc podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, to należałoby uznać, iż podatnik nie zadbał o ich udokumentowanie. Brak natomiast stosownych dokumentów potwierdzających naprawę środka trwałego przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych, skutkuje niemożnością powiększenia wartości początkowej środka trwałego o poniesione wydatki. Zaniechanie potwierdzenia odpowiednim dokumentem wydatków na nabyty środek trwały, nie uzasadnia również określenia jego wartości początkowej na podstawie wyceny podatnika. Organ odwoławczy akcentował, że nawet gdyby przyjąć, iż pierwotnym założeniem podatnika był zakup samochodu tylko i wyłącznie dla celów prywatnych, to stwierdzić należy, że niezrozumiały pozostaje fakt braku jakichkolwiek dokumentów potwierdzających wydatki za zakup części czy naprawę samochodu, chociażby w celu złożenia ewentualnych reklamacji, czy też skorzystania z gwarancji tym bardziej, że jak twierdzi podatnik wydatki były znaczne, bowiem przekraczały wielokrotnie wartość zakupionego samochodu. Organ dodawał, że przedłożone przez podatnika dokumenty jak opinia rzeczoznawcy, kalkulacja naprawy oraz polisa ubezpieczeniowa nie świadczą bezpośrednio o rzeczywistym poniesieniu wydatków na przedmiotowy samochód osobowy, a w konsekwencji nie określają również ich wysokości. Nie można bowiem, zdaniem organu utożsamiać wartości poczynionych nakładów z wielkością o jaką wzrosła wartość środka trwałego, która zależy również od czynników niezależnych od jego właściciela np. od kształtowania się cen samochodów na wolnym rynku. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organu odwoławczego podniesiono ponadto, że w przedmiotowej sprawie nie ma również zastosowania powołany w odwołaniu art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w myśl, którego jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8 przez biegłego powołanego przez podatnika, bowiem - zdaniem organu - podatnik nie wytworzył składnika majątkowego lecz nabył go w drodze kupna. Na koniec wskazano, iż w związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej uznał w pełni za zasadne stanowisko organu pierwszej instancji, że z uwagi na brak dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków na remont samochodu, za wartość początkową środka trwałego należało przyjąć wartość dokumentu zakupu samochodu tj. kwotę [...] Euro, przeliczoną za złote według kursu z dnia zakupu, a co skutkowało tym, że wartość początkowa środka trwałego powinna wynosić [...] zł., zaś miesięczna kwota amortyzacji [...] zł. W konsekwencji organ wywodził, że podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodu w 2008 roku o kwotę [...] zł.

Od powyższej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] 2010 r., A. S. (dalej zwany skarżącym) wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, w k?órej zawnioskował o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów art. 120, 180 § 1, 181, 187 § 1, 191, 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej oraz art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także błędne i dowolne ustalenie stanu faktycznego. W uzasadnieniu podał, że jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego samochód został zakupiony na potrzeby własne i po remoncie używany był do prywatnych celów. Dopiero w późniejszym terminie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. W związku z tym, że samochód zakupiony został do prywatnych celów, zakupy części niezbędnych do naprawy nie były dokumentowane, nie były również dokumentowane wydatki na naprawę. Powyższe - zdaniem skarżącego - wynika również z dokumentu VAT 24. Dalej podano, że zgodnie z treścią art. 120 Ordynacji podatkowej, organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa, jednakże w tym przypadku przepisy prawa materialnego w sposób rażący naruszono. W opinii strony skarżącej, jest logicznym, że zakupiony uszkodzony samochód musiał być naprawiony, a skoro dokonano naprawy to poniesiono w tym celu koszty. Organ jednakże pominął oczywiste fakty i przyjął jako wartość początkową samochodu ceną zakupu wbrew logice, faktom i przepisom prawa materialnego. Następnie stwierdzono, że w postępowaniu przed organem pierwszej instancji, skarżący przedłożył opinię certyfikowanego rzeczoznawcy techniki samochodowej i ruchu drogowego, z k?órej to opinii jasno wynika, iż wartość rynkowa środka trwałego na dzień wprowadzenia do ewidencji środków trwałych wynosiła [...] zł. oraz kosztorys naprawy samochodu również sporządzony przez rzeczoznawcę, z k?órego wynika, że nakłady poniesione na naprawę samochodu wyniosły [...] zł. W dalszej części skargi wyrażono pogląd, iż organy winny odnieść się do przedłożonych dowodów zgodnie z art. 210 § 1 pkt 6 oraz art. 180 i 181 Ordynacji podatkowej oraz że z zaskarżonej decyzji jasno wynika, iż naruszono także art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji również art. 120 tej ustawy oraz art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie. Wskazał, iż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, natomiast skarga nie zawiera żadnych zarzutów, które podważałyby jej prawidłowość. Wskazano ponadto, że w skardze podniesiono zarzuty, które są niemal tożsame z tymi jakie były przedmiotem wniesionego odwołania, dlatego też organ odwoławczy przytoczył ponownie argumenty, które były podstawą rozstrzygnięcia w postępowaniu odwoławczym. Dodatkowo odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów art. 180 § 1, art. 181, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej zauważył, że wbrew zarzutom skargi w zaskarżonej decyzji odniesiono się do przedłożonych przez podatnika dowodów w tym między innymi do opinii rzeczoznawczy oraz kalkulacji napraw. W związku z powyższym, zarzut naruszenia ww. przepisów uznano za całkowicie bezzasadny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyrokiem z dnia 8 lutego...