Od 1 stycznia 2011 r. zgodnie z treścią art. 43 pkt 26 – 29 ustawy o VAT usługami z zakresu edukacji zwolnionymi od podatku są usługi świadczone przez jednostki, objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania, jak i uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym.

Istotą zwolnień z opodatkowania VAT pewnej kategorii usług, w tym usług edukacyjnych, jest objęcie tym zwolnieniem usług świadczonych w interesie publicznym. Do czasu zmiany przepisów (czyli do końca 2010 roku) zwolnieniem objęte były usługi edukacyjne określone w grupowaniu 80 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU). Dokonując porównania brzmienia nieobowiązującego zapisu ustawy o VAT, który określając zakres zwolnienia usług edukacyjnych odnosił się do klasyfikacji statystycznej, z brzmieniem prawa wspólnotowego (Dyrektywa 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Tekst pierwotny: Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1) zwracano uwagę przede wszystkim na fakt, że zwolnieniem objęto usługi w zakresie edukacji bez żadnego wyłączenia tych, które są świadczone przez podmioty realizujące cele komercyjne, a nie publiczne. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 132 ust. 1 lit. i) oraz j) Dyrektywy 112 od podatku zwalnia się kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie. Zwolnieniem objęto również nauczanie prywatne przez nauczycieli, obejmujące kształcenie powszechne lub wyższe.

Niezgodność polskich przepisów ustawy o VAT z przepisami wspólnotowymi ...