Z uzasadnienia: „Nie chodzi bowiem tylko o fakt posiadania przez organ podatkowy przelewów, zestawienia i deklaracji podatkowej w ogóle, ale o fakt wykorzystania zawartych w niej danych w tym konkretnym postępowaniu podatkowym dotyczącym określenia spółce zobowiązania podatkowego za 1999 r.”.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2006 r., sygn. akt I SA/Gl 1224/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę P. O. W. H. E. S.A. w B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 24 maja 2006 r., nr (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy swoją własną decyzję z dnia 27 marca 2006 r. odmawiającą — w trybie wznowienia postępowania podatkowego — uchylenia ostatecznej decyzji organu podatkowego drugiej instancji z dnia 29 marca 2004 r., utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. z dnia 31 grudnia 2003 r., określającą spółce zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. w kwocie 209.710 zł oraz odsetki za zwłokę od zaliczek na ww. podatek w kwocie 98.941,10 zł. Organ wskazał, że postanowieniem z dnia 24 stycznia 2006 r. zostało wszczęte na wniosek spółki, postępowanie w sprawie wznowienia postępowania podatkowego w oparciu o przesłankę określoną w treści art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz.U. nr 8, poz. 60 z 2005 r. ze zm.) — zwanej dalej Ord. pod., jednak powołane przez stronę dokumenty, mające potwierdzić fakt zapłacenia części odsetek za korzystanie z udzielonych pożyczek zostały zbadane i ocenione przez organy podatkowe w czasie prowadzenia postępowania podatkowego. Poza tym, przedłożone przez spółkę dokumenty — duplikaty przelewów — mające udokumentować okoliczność zapłaty za 1999 r. odsetki od pożyczek, nie spełniają wymogu rzetelności koniecznego dla źródłowego dowodu księgowego. Ponadto prawidłowość rozstrzygnięcia w sprawie określenia spółce zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych została potwierdzona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 lutego 2005 r. sygn. akt I SA/GI 646/04. Wskazał także na bezzasadność twierdzenia pełnomocnika o nie odniesieniu się do kwestii nieznajomości dwóch dowodów tj. PIT-8A za wrzesień 2000 r. oraz dowodów wpłaty na rzecz pożyczkodawcy odsetek podkreślając, że właśnie te dokumenty stanowiły przedmiot oceny organu z punktu istnienia przesłanki określonej w art. 240 § 1 pkt 5 Ord. pod.

W skardze na powyższą decyzję strona wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi odwoławczemu oraz o zasądzenie na rzecz spółki kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, zarzuciła naruszenie:

1) art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) — zwanej dalej updop, poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, albowiem zaniżenie w zeznaniu wstępnym CIT-8 przychodu o kwotę 443.098,67 zł nie było konsekwencją uzyskania dochodów podlegających opodatkowaniu; art. 240 § 1 pkt 5 Ord. pod., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji odmawiającej wznowienia postępowania podatkowego w zakresie podatku dochodowego, albowiem po stronie skarżącej istniało świadczenie wzajemne stanowiące ekwiwalent świadczenia otrzymanego, a zatem sposób naliczenia odsetek określonych w decyzji merytorycznej należy uznać za nie odpowiadający prawu; art. 121 Ord. pod., poprzez jego niezastosowanie, którego przejawem było naruszenie zasady zaufania obywateli do organów państwa.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu decyzji.

Sąd I instancji — oddalając skargę — wskazał, że wniosek o wznowienie postępowania dotyczył roku podatkowego 1999, a więc także dokument, czy okoliczność w oparciu o którą mogłoby dojść do weryfikacji ostatecznej decyzji winien dotyczyć tego właśnie roku podatkowego. Z akt administracyjnych wynika tymczasem, że skarżąca powołała się na dokumenty — przedkładając ich duplikaty — dotyczące roku podatkowego 2000, a konkretnie na przelewy z dnia 29 września 2000 r. i z dnia 31 października 2000 r. Na tychże duplikatach znalazły się odręczne adnotacje co do kwestii odsetek, przy czym na przelewie z dnia 29 września 2000 r. jej treść brzmiała „odsetki”, natomiast na przelewie z dnia 31 października 2000 r. „z tego odsetki 120.468,76 zł” Kosztem zaś uzyskania przychodu może być tylko wydatek faktycznie poniesiony, a więc w roku podatkowym 1999 r. skarżąca nie dokonała spłaty odsetek od udzielonej pożyczki, a skoro tak w tymże roku podatkowym uzyskała nieodpłatne świadczenie.

Sąd wskazał, że w ocenie spółki nową okolicznością, uzasadniającą zmianę decyzji wymiarowej, było istnienie po stronie skarżącej świadczenia wzajemnego, stanowiącego ekwiwalent świadczenia otrzymanego w postaci pożyczki, albowiem spółka uregulowała odsetki za korzystanie z niej. Podniósł, że strona powołała się na uregulowanie tychże odsetek w 2000 r. w związku z opóźnieniem w spłacie pożyczki. W ocenie Sądu, na wysokość zobowiązania w podatku dochodowym mają wpływ tylko zdarzenia gospodarcze i operacje finansowe, dokonane od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku podatkowego. Powołał się na art. 240 § 1 pkt 5 Ord. pod. i wskazał, że w niniejszej sprawie powołane przez stronę dowody albo były znane organowi w chwili wydawania decyzji np. PIT-8 A za okres od września do października 2000 r., albo też nie miały istotnego znaczenia dla sprawy np. zestawienie naliczonych prze...