Może się zdarzyć, że po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za poprzedni rok jednostka gospodarcza nagle wykryje błędy, jakie zostały popełnione przy sporządzaniu sprawozdań finansowych za lata ubiegłe. Błędy mogą powstać na skutek pomyłek arytmetycznych, nieprawidłowej interpretacji przepisów, nadużyć lub błędnej dekretacji. Efektem ich pojawienia się jest uznanie sprawozdania za nierzetelne.

Typowym błędem może być nieprawidłowa wycena środka trwałego w latach poprzednich czy też nieścisłości wykazane w wyniku przeprowadzonej kontroli podatkowej za lata ubiegłe.

W ustawie o rachunkowości w brzmieniu obowiązującym obecnie pojęcie „błąd podstawowy” zastąpione jest słowem „błąd”.

Ewidencja błędu

Zgodnie z art. 54 ust. 3 ustawy o rachunkowości, jeżeli w danym roku podatkowym lub przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za ten rok obrotowy jednostka stwierdziła popełnienie w poprzednich latach obrotowych błędu, w następstwie którego nie można uznać sprawozdania finansowego za rok lub lata poprzednie za spełniające wymagania określone w art. 4 ust. 1, to kwotę korekty spowodowanej usunięciem tego błędu odnosi się na kapitał (fundusz) własny i wykazuje jako zysk (stratę) z lat ubiegłych.

Przypomnijmy, że wskazany tu art. 4 ust. 1 ustawy o rachunkowości mówi o tym, że konieczne jest stosowanie przyjętych zasad (polityki) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy.

Przykład:

W grudniu 2010 r. w wyniku przeprowadzonej kontroli podatkowej w Alfa Sp. z o.o. za rok 2008 w protokole pokont...