Użytkowanie wieczyste w Kodeksie cywilnym

Użytkowanie wieczyste jest instytucją prawa rzeczowego. Odnosi się do nieruchomości gruntowych. Użytkowanie wieczyste nie jest kwalifikowane ani jako prawo własności, ani też jako ograniczone prawo rzeczowe. Jest prawem o pośrednim charakterze uregulowanym w tytule II księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Treścią użytkowania wieczystego jest oddanie w użytkowanie nieruchomości gruntowej, będącej własnością Skarbu Państwa, województwa, powiatu bądź gminy lub związku tych jednostek na rzecz osoby fizycznej lub prawnej na okres 99 lat. W wyjątkowych sytuacjach możliwe jest oddanie gruntu na okres krótszy, nie mniej jednak niż na 40 lat. Przedmiotem użytkowania wieczystego są najczęściej grunty położone w granicach administracyjnych miast.

Powstanie prawa użytkowania wieczystego
Prawo użytkowania wieczystego powstaje w oparciu o umowę zawartą w formie aktu notarialnego oraz poprzez odpowiedni wpis tego prawa do właściwej księgi wieczystej. Umowa ustanawiająca prawo nie przenosi własności gruntu. Obowiązkiem użytkownika wieczystego jest uiszczanie corocznych opłat na rzecz właściciela gruntu. Do praw użytkownika należy zaliczyć możliwość korzystania z gruntu z wyłączeniem innych osób, swobodnego rozporządzania prawem, jego sprzedaży, obciążania, darowania, rozporządzania w testamencie. Użytkownik wieczysty nie nabywa prawa własności gruntu, ma natomiast pełne ...