Pozapłacowe motywowanie pracowników dla wielu menadżerów w dalszym ciągu jest „balladą o siedmiu zbójach”. Płacę i wymagam, jak się nie podoba, zawsze możesz odejść, na pana miejsce jest czterdziestu chętnych, to nie sanatorium – to tylko niektóre, w dalszym ciągu bardzo często stosowane „motywatory”. Zarówno pracodawcom, jak i pracownikom wydaje się, że wysoka pensja jest wystarczającym elementem stymulującym efektywność załogi. Błąd.

Dobre warunki w pracy, dobra atmosfera w grupie, przekonanie o sensie swojej pracy a dla ludzi kreatywnych możliwość rozwoju i realizacja pomysłów są ważniejsze niż dążenie do wysokiej pensji. I wielokrotnie tańsze, co na konkurencyjnym rynku ma ogromne znaczenie. W najlepiej zarządzanych firmach pracownicy nie boją się…popełniać błędów. W literaturze podawany jest przykład brytyjskiego menadżera w angielskim oddziale Toyoty, którego błędne (ale wynikające z jak najlepszej jego wiedzy) decyzje kosztowały firmę kilkaset tysięcy funtów. Kiedy sprzątał biurko przekonany, że wyleci z roboty, jego japońscy szefowie stwierdzili, że głupotą byłoby wyrzucać pracownika, za którego szkolenie właśnie zapłacili prawie milion funtów. Człowiek ten stał się po latach jednym z najlepszych menadżerów Toyoty. (Pisze o tym profesor Andrzej Blikle w swojej książce „Doktryna jakości”, do pobrania na stronie www.firmyrodzinne.pl). W tej samej książce podany jest przykład świetnie opłacanych informatyków, którzy realizowali na zamówienie rządu amerykańskiego pewien strategiczny projekt. Po kilku latach, bez słowa wyjaśnienia projekt został wrzucony do kosza a informatykom polecono pracę nad innym zadaniem. Spora część pracowników zwolniła się z i...