Zwolnienie z CIT a decyzja o wsparciu na nowe inwestycje

Od 1 stycznia 2022 r. podatnik, który chce zwolnić określone dochody z podatku CIT, musi mieć pewność, że jego dochody są „osiągnięte z realizacji nowej inwestycji”, a nie - tak jak miało to miejsce do końca 2021 r. - że jego dochody są „uzyskane z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu”. W przypadku zatem gdy część dochodów nie pochodzi „z realizacji nowej inwestycji”, podatnik powinien pozostałą część dochodów wyodrębnić i opodatkować na zasadach ogólnych przewidzianych ustawą o CIT.

Interpelacja nr 37648 do ministra finansów w sprawie sposobu określania dochodu zwolnionego z opodatkowania na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Szanowna Pani Minister,

od dnia 1 stycznia 2022 r. na mocy ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”) wprowadzono zmianę w brzmieniu przepisu art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1800, z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”). Co do zasady podatnicy, którzy otrzymali tzw. decyzję o wsparciu, mogą zwalniać określone dochody z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”) na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Do 31 grudnia 2021 r. przepis ten miał następujące brzmienie:

„[Wolne od podatku są:]

34a) dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1752), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami”.

Od 1 stycznia 2022 r. art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT otrzymał brzmienie:

„[Wolne od podatku są:]

34a) dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, z działalności gospodarczej osiągnięte z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1752), i uzyskane na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami”.

Z uzasadnienia ustawy zmieniającej wynika, że [cyt.] „zmiana ta miała charakter uszczelniający i doprecyzowujący, w szczególności poprzez zniesienie wątpliwości interpretacyjnych w aspekcie doprecyzowania warunków zwolnienia dla przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą na podstawie decyzji o wsparciu”.

Odnosząc się do wskazanego powyżej uzasadnienia, należy wskazać, że przepis art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT zmodyfikowano, w szczególności poprzez dodanie zwrotu „osiągnięte z realizacji nowej inwestycji”, co w istocie, zamiast doprecyzować istniejące wątpliwości interpretacyjne, wprowadziło dla przedsiębiorców nowe warunki stosowania zwolnienia oraz istotne trudności z prawidłową interpretacją i zastosowaniem znowelizowanego przepisu.

Nowe brzmienie wskazanego przepisu oznacza, że od 1 stycznia 2022 r. podatnik, który chce zwolnić określone dochody z podatku CIT, musi mieć pewność, że jego dochody są „osiągnięte z realizacji nowej inwestycji”, a nie - tak jak miało to miejsce do końca 2021 r. - że jego dochody są „uzyskane z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu”. W przypadku zatem gdy część dochodów nie pochodzi „z realizacji nowej inwestycji”, podatnik powinien pozostałą część dochodów wyodrębnić i opodatkować na zasadach ogólnych przewidzianych ustawą o CIT.

Takie brzmienie przepisu prowadzi do praktycznych problemów po stronie przedsiębiorców, którzy zrealizowali inwestycje poprzez rozbudowę istniejących zakładów, oraz tych, którzy po zrealizowaniu ponoszą dalsze (kolejne) wydatki, które nie stanowią realizacji nowej inwestycji.

Przykładowo, jeżeli przedsiębiorca zrealizował „nową inwestycję”, a następnie prowadzi dalsze działania inwestycyjne, które nie mieszczą się w ramach realizacji wcześniejszej inwestycji (działania polegają na zwiększeniu liczby składników przedsiębiorstwa - środków trwałych, które nie zostały prz...