Zmiana definicji używanego środka trwałego

Począwszy od 1 stycznia 2021 r. za używane środki trwałe można uznać wyłącznie takie środki trwałe, które przed ich nabyciem (pierwszym wprowadzeniem do ewidencji) przez podatnika były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik - przez wskazany w przepisach okres.

Zmiana w definicji używanego środka trwałego spowodowała, że od tego roku nie jest możliwe stosowanie wyższych stawek amortyzacyjnych (określonych indywidualnie) w przypadku niektórych środków trwałych, a mianowicie tych które nie były wcześniej używane przez podmiot inny niż podatnik.  

Zgodnie z art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako ustawa o PDOP oraz odpowiednio art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako ustawa PDOF), podatnik ma prawo do określenia stawek amortyzacyjnych na indywidualnie ustalonym poziomie w określonych w tym przepisie sytuacjach – jednak tylko w odniesieniu do środków trwałych używanych lub ulepszonych, które dodatkowo zostały wprowadzone do ewidencji podatnika po raz pierwszy.

Należy przypomnieć, że indywidualna stawka – w odniesieniu do określonych rodzajów środków trwałych – ustalana jest przez podatnika. Ustawodawca określa jednak minimalny czas amortyzacji danego środka trwałego, a co za tym idzie również maksymalną roczną stawkę amortyzacji.

W brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2020 r. art. 16j ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 1 ustawy o PDOP, odpowiednio art. 22j ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 1 ustawy o PDOF stanowiły, że środki t...