Wymiana elewacji budynku: Bezpośredni koszt czy podwyższenie wartość środka trwałego?

Przedsiębiorca wraz z małżonką są właścicielami budynku, który jest użytkowany wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej i jest środkiem trwałym wprowadzonym do ewidencji środków trwałych. W budynku tym przedsiębiorca chce wymienić starą elewację na nową. Jak zakwalifikować wydatki poniesione na wymianę elewacji ww. budynku - bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu, czy jako podwyższenie wartości środka trwałego?

Celem przeprowadzanych prac jest naprawienie elewacji, ponieważ stara odpada od ścian. Nowa elewacja będzie ocieplona, ale wartość użytkowa nie ulegnie zmianie. Wartość remontu przekroczy 10 000 zł. Faktury za przeprowadzony remont będą wystawione na przedsiębiorca.

Remont jest wynikiem wymogu Sanepidu, ponieważ w pomieszczeniach kuchennych znajdował się grzyb i należało usunąć przyczynę jego występowania w budynku, który jest przedwojenny. By usunąć grzyb należało zbić tynki, zrobić podcinkę od dołu budynku oraz położyć nowy tynk według obecnie panujących wymogów, przywracając tym samym pierwotny stan użytkowy budynku.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi że: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na: