Wydatki na suplementy diety nie mogą być kosztem firmy

Wydatki na ochronę zdrowia należą do wydatków o charakterze osobistym, które związane są z funkcjonowaniem danej jednostki w życiu społecznym, a ich poniesienie uwarunkowane jest innymi względami, aniżeli uzyskiwanie przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wydatki takie są powszechnie ponoszone przez obywateli, bez względu na ich wiek, stan zdrowia i miejsce zatrudnienia. W konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą. Tak uznał Dyrektor KIS w październikowej interpretacji.

Z wnioskiem o interpretację zwrócił się przedsiębiorca, który prowadzi działalność gospodarczą jako trener fitness i trener personalny. Działalność ta polega na prowadzeniu treningów sportowych kilka razy w tygodniu. Zajęcia z racji intensywności, wiążą się ze wzmożonym wydatkiem energetycznym kilkaset kalorii oraz zwiększoną podażą na składniki mineralne i witaminy, które przedsiębiorca uzupełnia w postaci suplementów diety i odżywek przeznaczonych dla sportowców.

W związku z powyższym przedsiębiorca chciał wiedzieć, czy wydatki na zakup suplementów diety i odżywek dla sportowców, w celu wykonywania usług fitness, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W jego opinii - tak.

Innego zdania był Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, który uznał, że skoro brak jest związku pomiędzy wydatkami poniesionymi na zakup suplementów diety i odżywek dla sportowców, a prowadzoną działalnością gospodarczą, nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów.

W wydanej interpretacji organ wskazał:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę w cyt. art. 22 ust. 1 ww. ustawy ma charakter ogólny, natomiast unormowania odnoszące się do kosztów są rozlegle i charakteryzują się znacznym stopniem komplikacji.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16.10.2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku mu...