WSA. Nie każdy strój służbowy można rozliczyć w kosztach

Z uzasadnienia: Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, nawet mającego charakter biznesowy, w postaci: garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtek zimowych), rękawiczek, czapek, kapeluszy; nawet jeżeli ten strój służy wykonywaniu obowiązków prawnika, codziennej pracy, występowania przed sądem i uczestniczenia w spotkaniach biznesowych, oraz nie ma charakteru zbyt wytwornego czy okazałego.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko (sprawozdawca), sędzia WSA Aneta Lemiesz, Protokolant referent stażysta Agata Próchniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi T. W. na interpretację indywidualną Minister Finansów z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych:

1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną,
2) zasądza od Ministra Finansów na rzecz T. W. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

Skarżący - T. W. wnioskiem z 6 grudnia 2012 r. zwrócił się do Ministra Finansów o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne oraz wydatków poniesionych na zakup stroju służbowego.

W powyższym wniosku Skarżący przedstawił następujące zdarzenie przyszłe:

Skarżący jest prawnikiem, prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą. Planuje podpisać z inną spółką prawniczą ("Kancelaria") umowę na świadczenie usług prawnych, na podstawie której będzie wykonywał określone w umowie czynności polegające na pracy biurowej, na spotkaniach z kontrahentami kancelarii lub przyszłymi kontrahentami, występowaniu przed sądami, organami i urzędami. Będzie świadczył czynności na rzecz Kancelarii i wystawiał z tego tytułu faktury. Skarżący przede wszystkim planuje rozwijać własną działalność gospodarczą poprzez poszukiwanie i zdobywanie własnych klientów w postaci osób prawnych lub osób fizycznych, na rzecz których będzie świadczył usługi prawnicze.

W ramach nawiązywania współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami (klientami, dostawcami towarów i usług, innymi partnerami biznesowymi) Skarżący będzie zapraszać przedstawicieli kontrahentów lub samych kontrahentów na spotkania bądź sam będzie zapraszany na takie spotkania przez kontrahentów. W zależności od okoliczności spotkania takie odbywać się będą w miejscu prowadzenia działalności przez Skarżącego, w siedzibach kontrahentów bądź na gruncie neutralnym, często w restauracjach. W trakcie spotkań omawiane będą różnego rodzaju sprawy biznesowe, np. możliwości lub zasady współpracy, propozycje i oferty, możliwe w przyszłości projekty i transakcje itp. Zapraszając kontrahenta na spotkanie do restauracji Skarżący będzie ponosił koszty posiłku (np. lunchu, obiadu, czy kolacji), co jest zwyczajowo przyjęte w naszym kręgu kulturowym. Regułą jest zamawianie posiłków z menu oferowanego przez restaurację. Spotkania nie będą miały charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego, czy okazałego, ich celem nie będzie okazanie przepychu czy imponowania kontrahentom wystawnością, lecz omówienie możliwości nawiązania współpracy, omówienia spraw biznesowych na neutralnym gruncie. Wydatki dotyczące spotkań z kontrahentami będą przez Skarżącego dokumentowane rachunkami lub fakturami VAT wystawionymi na Skarżącego oraz będą opisywane w sposób umożliwiający ustalenie kontrahenta (partnera biznesowego) i celu spotkania. Dodatkowo Skarżący zamierza zakwalifikować w koszty uzyskania przychodu zakupy stroju służbowego, mającego charakter biznesowy, w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów obuwia, płaszczy (kurtek zimowych), rękawiczek, czapek, kapeluszy. Biznesowy strój jest również zwyczajowo przyjęty w naszym kręgu kulturowym, w trakcie odbywania spotkań biznesowych, (np. przy lunchu, obiedzie, czy kolacji), na których omawiane są warunki i możliwości współpracy, a także jest zwyczajowo wręcz wymagany w ramach codziennej pracy prawnika. Ubiór Skarżącego nie będzie miał cech zbytniej wytworności czy okazałości; celem schludnego, biznesowego ubioru nie jest również imponowanie czy okazanie przepychu, lecz odpowiednie ubranie się do okazji, jaką jest spotkanie służbowe mające przynieść Skarżącemu dochód, wystąpienie przed sądem, organem, czy urzędem w ramach wykonywanych obowiązków służbowych i obowiązkowej reprezentacji klienta.

Wskazując na powyższe Skarżący zadał następujące pytania:

1) Czy stanowią koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach itp., o ile spotkania takie służą załatwianiu spraw służbowych i nie mają charakteru uroczystego, wytwornego, czy okazałego, lecz polegają na zapewnieniu jedynie standardowego poczęstunku, zwyczajowo przyjętego w takich okolicznościach?

2) Czy stanowią koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtek zimowych), rękawiczek, czapek, kapeluszy, o ile strój ten służy wykonywaniu obowiązków prawnika, codziennej pracy, występowania przed sądem i uczestniczenia w spotkaniach biznesowych, oraz nie ma charakteru zbyt wytwornego czy okazałego?

W ocenie Skarżącego na powyższe pytania należy odpowiedzieć twierdząco.

Uzasadniając swoje stanowisko w zakresie pytania nr 1 wnioskodawca podał, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm., dalej: "u.p.d.o.f.") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. Z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Podkreślił, że u.p.d.o.f., ani żadna inna ustawa nie definiuje pojęcia reprezentacji. Zgodnie z definicją słownikową "Słownik języka polskiego" Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992) reprezentacja oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Natomiast zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 września 2012 r. sygn. akt: II FSK 392/11 "Reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje. Nie będzie reprezentacją wydatek poczyniony w restauracji na koszt posiłku, zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego".

Zdaniem Skarżącego, biorąc pod uwagę ww. wyrok, uznać należy, że wydatki o charakterze reprezentacyjnym w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. muszą kreować wizerunek firmy w sposób ponadstandardowy, odbiegający od zwyczajowo przyjętego w określonego typu stosunkach gospodarczych. Dlatego też, uznać należy, że wydatki ponoszone w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach, o których mowa w przedmiotowym wniosku, należy uznać za koszty uzyskania przychodów.

Przedstawiając swoje stanowisko w zakresie pytania nr 2 Skarżący wskazał, że wydatki o charakterze reprezentacyjnym w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. muszą kreować wizerunek firmy w sposób ponadstandardowy, odbiegający od zwyczajowo przyjętego w określonego typu stosunkach gospodarczych; natomiast zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, ubiór Skarżącego nie będzie miał charakteru szczególnie wytwornego czy okazałego, nie będzie miał na celu zaimponowanie, lecz jedynie odpowiednie ubranie się do okazji, jaką jest spotkanie służbowe mające przynieść Skarżącemu dochód, wystąpienie przed sądem, organem czy urzędem w ramach wykonywanych obowiązków służbowych i obowiązkowej reprezentacji wobec klienta.

Zdaniem Skarżącego na związek pomiędzy wydatkami na ubiór biznesowy a kosztami uzyskania przychodów wskazuje szereg czynników. Zgodnie z zapisami w umowie o świadczenie usług prawniczych Skarżący zobowiązany jest wykonywać przedmiot umowy mając na uwadze interes Kancelarii oraz dokładać przy wykonywaniu przedmiotu kontraktu najwyższej staranności i sumienności wymaganej w powszechnie przyjętych standardach świadczenia usług prawniczych. Dla zapewnienia realizacji zawartych w umowie usług w zarówno na rzecz Kancelarii, jak i na w ramach samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej, w interesie Skarżącego jest staranne i godne reprezentowanie w relacjach interpersonalnych (np. w trakcie licznych spotkań biznesowych, czy reprezentacji przed sądem, urzędem, organem) co stwarza konieczność stosowania powszechnie przyjętego w standardach stylu ubierania się. Stąd dla potrzeb świadczenia usług prawniczych, jak i świadczenia usług prawniczych w ramach samodzielnej działalności gospodarczej, Skarżący musi nabywać ubrania takie jak garnitury, koszule, krawaty, buty, paski, spinki, płaszcze (kurtki zimowe), rękawiczki, czapki, kapelusze służące realizacji przedmiotowych usług.

Zakup stroju biznesowego nie tylko daje możliwość dodatkowego pozyskiwania klientów z zakresu oferowanych usług prawniczych w ramach samodzielnej działalności gospodarczej, ale i również wpływa na jakość usług świadczonych na rzecz Kancelarii na rzecz której Skarżący będzie świadczył usługi prawnicze. Profesjonalny wygląd Skarżącego, sprawi, iż otrzyma więcej zleceń od Kancelarii, a zarazem ułatwi to pozyskanie nowych klientów zarówno z korzyścią dla Kancelarii, jak i z korzyścią dla jednoosobowej działalności gospodarczej Skarżącego, którą planuje indywidualnie rozwijać. Będzie się to wiązało z większym zainteresowaniem klientów, oraz zakresem działalności, co spowoduje wzrostem ilości świadczonych usług oraz sprzedażą tych usług, przy czym jednocześnie zwiększy się poziom uzyskiwanego dochody firmy.

Wnioskodawca zaznaczył, że nie zgadza się ze stanowiskiem organów podatkowych, zgodnie z którym wydatki na ubiór są wyłączone z uznania koszt uzyskania przychodu, o ile ubiór taki nie jest na stale opatrzone np.: logiem firmy lub też, np. nie charakteryzuje się określonym kolorem, czy krojem. Zdaniem Skarżącego, tak samo jak trudno sobie wyobrazić prawnika odbywającego spotkanie z klientem, czy też reprezentującego klienta przed np. sądem w stroju innym, aniżeli ubiór o charakterze biznesowym (garnitur, koszula itd.), tak trudno sobie wyobrazić prawnika w stroju opatrzonym jakimkolwiek znakiem, czy też reklamą firmy/kancelarii na kłapie marynarki, czapce, kapeluszu czy też w innym miejscu na ubiorze.

Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z [...] marca 2013 r. uznał, że stanowisko Skarżącego w powyższym wniosku jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu interpretacji powołując się na treść art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. wskazał, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f., mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, albo służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Podkreślił, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. do...