WSA. Kiedy strata z inwestycji w obcym środku trwałym może być kosztem?

Z uzasadnienia: Działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać m.in. na minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Jarosław Szaro Sędziowie WSA Małgorzata Niedobylska / spr./ WSA Grzegorz Panek Protokolant ref. staż. Joanna Kulasa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2017 r. sprawy ze skargi W. G. na interpretację indywidualną Ministra Rozwoju i Finansów z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych:

1. uchyla zaskarżoną interpretację,
2. zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz skarżącego W. G. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 16 września 2016 r. W. G. (dalej: wnioskodawca/skarżący) zwrócił się do Ministra Rozwoju i Finansów o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi od 1999 r. jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem są usługi w zakresie ubezpieczeń. Od 2014 r. wnioskodawca rozszerzył działalność gospodarczą o usługi służące poprawie kondycji fizycznej (fitness club). Wnioskodawca wynajął lokal użytkowy w którym prowadzone były oba rodzaje działalności. W celu przystosowania lokalu do działalności związanej z fitness clubem wykonane zostały niezbędne prace adaptacyjne, po zakończeniu których lokal w wynajmowanym budynku wprowadzony został do ewidencji środków trwałych i zakwalifikowany jako inwestycja w obcym środku trwałym. Wnioskodawca dokonywał miesięcznych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z obowiązującymi przepisami. Z powodu braku odpowiedniej liczby klientów i dużych nakładów inwestycyjnych działalność nie przynosiła oczekiwanych zysków, a koszty bieżące nie miały pokrycia w dochodach. W obliczu strat jakie generowała ta część działalności, wnioskodawca podjął decyzję o zakończeniu jej dalszego prowadzenia i w 2016 r. dokonał wykreślenia działalności związanej z fitness clubem. Umowa najmu została rozwiązana, a biuro działalności ubezpieczeniowej zostało przeniesione do innej miejscowości, w której działalność jest kontynuowana. Wnioskodawca nie otrzymał rekompensaty od właściciela budynku za poniesione nakłady inwestycyjne. Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym.

W związku z opisanym wyżej stanem faktycznym wnioskodawca sformułował pytanie:

Czy wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym?

Wnioskodawca stanął na stanowisku, że prawidłowo zaliczył niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodów. Jego zdaniem, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.

o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.- dalej: u.p.d.o.f.), podatnikowi przysługuje prawo do dokonania odpisów kosztów uzyskania przychodów, w tym także odpisów amortyzacyjnych, amortyzacji bowiem podlegają również, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Wnioskodawca kierując się zasadą racjonalności i ekonomiczności zdecydował o zaprzestaniu prowadzenia działalności w zakresie fitness clubu, co spowodowało wykreślenie środka trwałego z ewidencji środków trwałych. Według niego, przepis art. 23 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., nie ma w tym przypadku zastosowania. Na poparcie swego stanowiska wnioskodawca przywołał uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12.

Minister Rozwoju i Finansów - reprezentowany przez Dyrektora Izby Skarbowej w [...] - w interpretacji z dnia [...] listopada 2016 r., nr [...], uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Zdaniem organu interpretacyjnego, wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym, gdyż przyczyną straty powstałej w wyniku zaprzestania użytkowania nie w pełni umorzonego środka trwałego była zmiana rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej w dwóch zakresach, tj. działalności ubezpieczeniowej i fitness clubu na jedną działalność - ubezpieczeniową. Organ interpretacyjny wyjaśnił, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., strata ta nie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej. Według organu interpretacyjnego, z ww. przepisu wynika, że istotną - z punktu widzenia rozliczenia straty - jest przyczyna likwidacji składnika majątku, w następstwie której ta strata powstała. Tylko bowiem w przypadku likwidacji spowodowanej utratą przydatności gospodarczej danego składnika na skutek zmiany rodzaju działalności, strata poniesiona - w wyniku tej likwidacji - nie stanowi kosztu podatkowego. Organ interpretacyjny wskazał, że zmiana rodzaju działalności obejmuje przypadek taki, gdy podatnik zmienia branżę działalności, co powoduje, że dotychczasowe składniki majątkowe stają się bezużyteczne dla celów wykorzystywania ich na potrzeby nowego rodzaju działalności gospodarczej.

Organ interpretacyjny uznał, że w niniejszej sprawie rozwiązanie umowy najmu i strata w inwestycji w obcym środku trwałym była skutkiem zmiany rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Zaprzestanie wykorzystywania ulepszonej nieruchomości wynikało bowiem wyłącznie z faktu, że wnioskodawca zaprzestał prowadzenia działalności fitness clubu.

Zdaniem organu, mimo, iż wnioskodawca wskazał, że likwidacja działalności związanej z fitness clubem podyktowana była względami gospodarczymi i była ekonomicznie uzasadniona, nie zmienia to faktu, że nastąpiła zmiana rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, likwidacja środka trwałego była zatem wynikiem świadomej decyzji podatnika i skutkiem ponoszonego przez niego ryzyka gospodarczego.

Na powyższą interpretację W. G. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonej interpretacji zarzucono naruszenie:

1. art. 10 ust. 1 pkt 3 i art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., przez ich niewłaściwe zastosowanie;
2. art. 23 ust. 1 pkt. 6 u.p.d.o.f., przez błędną jego wykładnię, poleg...