VAT od sprzedaży gruntu z cudzym budynkiem

Z uzasadnienia: W rozpoznawanej sprawie nie było sporne, że właścicielem gruntu byli małżonkowie i że własność tego gruntu nie została przeniesiona na spółkę. Spółka ta wybudowała jedynie na cudzym gruncie zespół 8 budynków mieszkalnych i przysługiwało jej wobec właściciela roszczenie o zwrot wartości poczynionych nakładów. Tym samym, dostawy gruntów wraz z posadowionymi na nich budynkami mogło dokonać wyłącznie małżeństwo jako właściciele gruntów. Oznacza to, że na podstawę opodatkowania z tytułu dokonanej sprzedaży składać się powinna wartość gruntu oraz wartość nakładów w postaci budynków, które łącznie powinny być uwidocznione na fakturze VAT.

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Romała (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędzia WSA Irena Wesołowska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Fabińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 listopada 2013 r. sprawy ze skargi T. A. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w z dnia 8 kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do kwietnia 2007 roku oddala skargę.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 8 kwietnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania T. A., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 24 października 2012 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do kwietnia 2007 r.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

W wyniku przeprowadzonej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego kontroli podatkowej dotyczącej prowadzonej przez T. A. działalności gospodarczej ww. organ podatkowy w dniu 29 października 2008 r. wydał decyzje, w których dokonał rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do lutego 2007 r. w sposób odmienny aniżeli podatnik w złożonych za te miesiące deklaracjach dla podatku od towarów i usług VAT-7.

W uzasadnieniu organ pierwszej instancji podał, że w 2007 r. T. A. prowadził działalność gospodarczą w zakresie robót ogólnobudowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, zarządzaniem nieruchomościami na zlecenie i wynajmu nieruchomości na własny rachunek. Podatnik był również wspólnikiem spółki cywilnej "A" T. A., P. A., P. A. z siedzibą w G. - dalej jako "A".

Naczelnik podał następnie, że w 2002 r. podatnik nabył wraz z żoną do majątku wspólnego dwie działki, które następnie podzielono na 8 działek. W dniu 10 maja 2005 r. właściwy organ wydał podatnikowi pozwolenie na budowę 8 budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej. Tego samego dnia pomiędzy podatnikiem i jego żoną z jednej strony, a "A" z drugiej strony, zawarta została umowa, na mocy której "A" otrzymała w użyczenie przedmiotowe działki, zobowiązując się wybudować na nich zespół 8 domów mieszkalnych.

Organ pierwszej instancji podał, że w okresie od stycznia do czerwca 2007 r. dokonano sprzedaży czterech zabudowanych działek. W aktach notarialnych dotyczących tych transakcji określono osobno wartość brutto nakładów "A" oraz wartość brutto działki, składających się na łączną cenę brutto. Z aktów notarialnych wynikało ponadto, że właścicielami działek będących przedmiotem sprzedaży są podatnik wraz z małżonką; podatnik działając w imieniu własnym, w imieniu i na rzecz żony oraz w imieniu synów, będących obok podatnika wspólnikami "A"; podatnik sprzedaje prawo własności działek zabudowanych budynkami mieszkalnymi znajdującymi się w budowie stanowiącymi nakłady "A"; płatności dokonane zostaną za pośrednictwem banku w następujący sposób: na rzecz podatnika w kwocie równej wartości brutto działki, na rzecz "A" w kwocie równej wartości brutto nakładów. W związku ze sprzedażą przedmiotowych nieruchomości podatnik wystawił na rzecz nabywców faktury wykazując podatek należny wg stawki 7% jedynie od wartości gruntu.

Zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 7% powinna podlegać, oprócz wartości gruntu, także wartość nakładów inwestycyjnych poniesionych przez "A". Nakłady te stały się częścią składową nieruchomości i nie ma znaczenia, że zostały one poniesione przez inny podmiot niż właściciel działki gruntu. Naczelnik podniósł, że budynki wzniesione na przedmiotowych działkach jako części składowe nieruchomości gruntowych stały się własnością podatnika i to on był podmiotem dokonującym dostawy zabudowanych działek w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, stąd też dostawa ta powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług od całości ceny. Jako podstawę rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji wskazał art. 2 pkt 6 i art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U Nr 54, poz. 535 ze zm.) - dalej jako "ustawa o VAT", oraz art. 47 § 1, art. 48, art. 191 i art. 231 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) - dalej jako "k.c.".

W wyniku wniesionych od powyższych decyzji odwołań Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 17 lipca 2009 r. uchylił w całości decyzje organu pierwszej instancji i przekazał sprawy do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, ponieważ rozstrzygnięcie spraw wymagało uprzedniego przeprowadzenia postępowań dowodowych w znacznej części.

Na powyższą decyzję organu odwoławczego T. A. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który wyrokiem z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 684/09 uchylił ją.

W uzasadnieniu WSA w Gdańsku podzielił stanowisko organu odwoławczego w zakresie pominięcia w postępowaniu podatkowym M. A. - współwłaścicielki działek będących przedmiotem obrotu, oraz nieprawidłowego ustalenia stanu faktycznego w sprawie (nie ustalono bezspornie przedmiotu umowy sprzedaży). Jednakże, zdaniem Sądu, organ odwoławczy zaprezentował własny pogląd co do kwestii prawnych podnoszonych w odwołaniu, przesądzając o bezzasadności stanowiska strony w tym zakresie. Tym samym, organ odwoławczy rozpoznał sprawę merytorycznie, co nie jest dopuszczalne przy wydawaniu decyzji kasacyjnych.

Decyzją z dnia 1 czerwca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej uchylił w całości decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 29 października 2008 r. i przekazał sprawy do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, wskazując - zgodnie z zaleceniami Sądu zawartymi w wyroku z dnia 3 grudnia 2009 r. - na okoliczności faktyczne, które wymagają zbadania, bez wskazywania organowi pierwszej instancji sposobu zastosowania przepisów prawa materialnego.

Po wszczęciu postępowania podatkowego wobec M. A., a następnie połączeniu postępowań prowadzonych wobec obojga małżonków, Naczelnik Urzędu Skarbowego w dniu 24 października 2012 r. wydał decyzję, w której dokonał rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do kwietnia 2007 r. w sposób odmienny aniżeli T. A. w złożonych za te miesiące deklaracjach dla podatku od towarów i usług VAT-7.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji przytoczył treść przepisów art. 2 pkt 6, art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 29 ust. 1 i 5 ustawy o VAT i stwierdził, że wartość poniesionych do dnia sprzedaży nakładów inwestycyjnych w postaci budynków winna być uwzględniona w cenie sprzedaży nieruchomości jako część składowa gruntu. Tym samym, podatek należny od ww. transakcji sprzedaży w części przypadającej do rozliczenia przez T. A. za okres od stycznia do kwietnia 2007 r. wyniósł łącznie 67.892 zł, podczas gdy podatnik zadeklarował za ww. okres rozliczeniowy podatek należny w łącznej kwocie 16.270 zł.

W złożonym od powyższej decyzji odwołaniu T. A. wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji, ewentualnie o umorzenie postępowania na podstawie art. 208 § 1 w zw. z art. 68 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) - dalej jako "Ordynacja podatkowa", w przypadku wydawania decyzji kończącej postępowanie odwoławcze po dniu 1 stycznia 2013 r.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie przepisów:

1. art. 180, art. 187 § 1 i art. 188 Ordynacji podatkowej, poprzez nieprzeprowadzenie dowodów z przesłuchania świadków P. A. i P. A. oraz powołania biegłego z zakresu budownictwa, zawnioskowanych pismami z dnia 29 września 2011 r. i z dnia 21 września 2012 r.,

2. art. 193 § 1-3 Ordynacji podatkowej, poprzez uznanie za wadliwe i nierzetelne ksiąg podatkowych prowadzonych przez podatnika za miesiące od stycznia do kwietnia 2007 r. i nie uznanie ich za dowód w postępowaniu podatkowym,

3. art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej, poprzez zaniechanie zbadania okoliczności faktycznych wskazanych przez organ odwoławczy w decyzji z dnia 1 czerwca 2010 r. przekazującej sprawę do ponownego rozpatrzenia, intencji T. A. i M. A. dotyczących nabycia nieruchomości oraz faktycznego przeznaczenia budynków w chwili zawarcia transakcji handlowych,

4. art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, poprzez uznanie T. A. za podatnika podatku od towarów i usług jako prowadzącego działalność gospodarczą w chwili zawierania transakcji,

5. art. 3 pkt 2 i 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) - dalej jako "Prawo budowlane", poprzez uznanie, że poniesione nakłady inwestorskie przez "A" spełniają warunki budynku,

6. art. 122 Ordynacji podatkowej, poprzez niewystarczające wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy.

Dyrektor Izby Skarbowej nie podzielił argumentacji odwołującego się uznając za prawidłowe rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji z dnia 8 kwietnia 2013 r. organ odwoławczy w pierwszej kolejności odniósł się do zarzutu przedawnienia zobowiązania podatkowego, uznając go za bezzasadny. Dyrektor podał, że decyzjami z dnia 29 października 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego określił podatnikowi zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do kwietnia 2007 r. W dniu 21 listopada 2008 r. organ ten wystawił tytuł wykonawczy, na podstawie którego w dniu 27 listopada 2008 r. dokonano zajęcia rachunku bankowego podatnika. Organ odwoławczy przyznał, że ww. decyzje stanowiące podstawę wystawienia tytułu wykonawczego zostały następnie uchylone i sprawę przekazano do ponownego rozpatrzenia, jednakże dla skuteczności przerwania biegu terminu przedawnienia fakt ten pozostaje bez znaczenia. Opierając się na orzecznictwie sądów administracyjnych Dyrektor podał, że uchylenie decyzji organu podatkowego w sytuacji, gdy umożliwia ono prowadzenia postępowania podatkowego i jego kontynuację, nie wywołuje skutków materialnoprawnych, jak w przypadku decyzji stwierdzających nieważność decyzji, lecz tylko skutki procesowe. Nie są to skutki ex tunc, a więc powstałe od dnia wydania tej decyzji, lecz ex nunc - powstałe dopiero od dnia jej uchylenia. Oznacza to, że uchylenie ww. decyzji nie spowodowało pozbawienia podjętych zgodnie z prawem środków egzekucyjnych ich mocy prawnej oraz skutków prawnych, które zostały przez nie wywołane.

Organ odwoławczy przytoczył następnie treść przepisów art. 70 § 1, 4 i 6 Ordynacji podatkowej regulujących instytucję przedawnienia zobowiązania podatkowego oraz sytuacji, w których bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany (zastosowanie środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony) lub zawieszony (wniesienie skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania) i przedstawił chronologię zdarzeń, które miały wpływ na bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w niniejszej sprawie, tj.:

- w związku z decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 29 października 2008 r. określającą T. A. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za kwiecień 2007 r., w dniu 21 listopada 2008 r. wystawiono tytuł wykonawczy, na podstawie którego w dniu 27 listopada 2008 r. zastosowano środek egzekucyjny (zajęcie rachunku bankowego), o którym podatnik został powiadomiony tego samego dnia,

- decyzją z dnia 17 lipca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej uchylił ww. decyzję organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ,

- w dniu 27 sierpnia 2009 r. do Izby Skarbowej wpłynęła skarga na ww. decyzję organu odwoławczego,

- WSA w Gdańsku wyrokiem z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 684/09 uchylił zaskarżoną decyzję,

- w dniu 16 marca 2010 r. doręczono Dyrektorowi Izby Skarbowej odpis prawomocnego wyroku (uprawomocnił się on w dniu 18 lutego 2010 r.).

Zdaniem Dyrektora, z powyższej chronologii zdarzeń wynika, że w dniu 27 listopada 2008 r. bieg terminu przedawnienia za kwiecień 2007 r. został przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został powiadomiony. Ponadto skargę do WSA w Gdańsku wniesiono w dniu 27 sierpnia 2009 r. (w zakresie rozliczenia podatku od towarów i usług za okres od stycznia do kwietnia 2007 r.), a odpis orzeczenia Sądu ze stwierdzeniem jego prawomocności doręczono organowi odwoławczemu w dniu 16 marca 2010 r. (razem 202 dni). Tym samym, zobowiązanie podatkowe określone decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 24 października 2012 r. ulega przedawnieniu: za styczeń, luty i marzec 2007 r. - z dniem 21 lipca 2013 r. (art. 70 § 6 pkt 2 i § 7 pkt 2 Ordynacji podatkowej), za kwiecień 2007 r. - z dniem 17 czerwca 2014 r. (art. 70 § 4 oraz art. 70 § 6 pkt 2 i § 7 pkt 2 Ordynacji podatkowej).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 180, art. 187 § 1 i art. 188 Ordynacji podatkowej poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków (P. A. i P. A.) oraz strony, a także powołania biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność ustalenia przedmiotu transakcji, stanu zaawansowania robót w dacie sprzedaży oraz celu dokonania zakupu działek nr 1233/5 i 1233/6, Dyrektor Izby Skarbowej stanął na stanowisku, że okoliczności mające być przedmiotem dowodu zostały stwierdzone wystarczająco innymi dowodami, które to dowody znajdują się w aktach sprawy. Organ odwoławczy zwrócił przy tym uwagę, że organ pierwszej instancji trzykrotnie wyznaczał terminy dla przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadków w osobach P. A. i P. A., jednakże nie stawiali się oni na przesłuchania. A zatem, organ pierwszej instancji podjął działania, które ostatecznie okazały się nieskuteczne z przyczyn od niego niezależnych. Dyrektor podał, że dla określenia przedmiotu transakcji przeprowadzono dowody z przesłuchania świadków - nabywców poszczególnych nieruchomości, oraz z dokumentów (aktów notarialnych dokumentujących poszczególne transakcje, wpisu do ewidencji działalności gospodarczej podatnika i złożonych przez niego za miesiące od stycznia do kwietnia 2007 r. deklaracji VAT-7).

Zdaniem organu odwoławczego organ pierwszej instancji prawidłowo uznał, że w sprawie nie zachodzi potrzeba przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, na okoliczność ustalenia zaawansowania robót budowlanych dla określenia przedmiotu sprzedaży, albowiem powyższe stwierdzono wystarczająco innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 193 § 1-3 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie za wadliwe i nierzetelne ksiąg podatkowych prowadzonych przez T. A., organ odwoławczy wskazał, że nierzetelność ksiąg może polegać m.in. na ewidencjonowaniu kwot w wartościach odbiegających od rzeczywistości. Dyrektor podał, że w sporządzonym w niniejszej sprawie protokole z badania ksiąg podatkowych wskazano, iż ewidencje sprzedaży w zakresie podatku od towarów i usług za styczeń, luty, marzec i kwiecień 2007 r. podatnik prowadził z naruszeniem art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, gdyż w ewidencjach wykazano kwoty nie odzwierciedlające stanu rzeczywistego. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalono bowiem, że będący we wspólności majątkowej małżonkowie M. i T. A. dokonali dostawy gruntu wraz z posadowionymi na nim budynkami mieszkalnymi. W ewidencjach za styczeń, luty, marzec i kwiecień 2007 r. wykazano kwoty sprzedaży w wysokości 100% wartości samych gruntów oraz podatek należny wg stawki 7%. Natomiast w ocenie organu pierwszej instancji w ewidencjach sprzedaży winny być wykazane kwoty przypadające równemu udziałowi we współwłasności nieruchomości od łącznej wartości gruntu wraz z budynkami oraz podatek należny od łącznej wartości wg stawki 7%. Nierzetelność ksiąg podatkowych oparta została przez organ pierwszej instancji na uznaniu, że podatnik w sposób niepełny i nieprawidłowy zaewidencjonowała przychód i podatek należny z tytułu transakcji sprzedaży dokonanych w styczniu, lutym, marcu i kwietniu 2007 r. Z uwagi na fakt, że w dacie sprzedaży pomiędzy małżonkami A. występowała wspólność majątkowa, w ewidencji sprzedaży winny być wykazane kwoty ze sprzedaży przypadające udziałowi we współwłasności nieruchomości odrębnie dla M. A. i T. A. Organ odwoławczy wskazał również, że wadliwość i nierzetelność ksiąg podatkowych stanowi przesłankę do określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania (art. 23 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej), jednakże organ pierwszej instancji odstąpił od szacowania tej podstawy, gdyż dowody uzyskane w toku postępowania podatkowego pozwoliły na jej określenie.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że organ pierwszej instancji uzupełnił i przeanalizował w sposób wystarczający materiał dowodowy (m.in. w zakresie ustalenia przedmiotu sprzedaży, wezwał i przesłuchał stronę oraz świadków, a także przeanalizował akty notarialne i umowy przedwstępne, jak również ustalił okoliczności włączenia nabytych nieruchomości do majątku wspólnego małżonków).

Za bezzasadny organ odwoławczy uznał zarzut naruszenia przepisu art. 122 Ordynacji podatkowej, albowiem organ pierwszej instancji podjął wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, m.in. poprzez przesłuchanie w charakterze świadków kluczowych osób - nabywców nieruchomości, które mogły przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz określenia przedmiotu sprzedaży. Ponadto organ pierwszej instancji umożliwił T. A. (osobiście i za pośrednictwem pełnomocnika) składanie pisemnych uwag i wyjaśnień. Dopełnieniem całości były ustalenia organu pierwszej instancji oparte o rzetelną analizę całej dokumentacji księgowej firmy podatnika oraz całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, które pozwoliły ponad wszelką wątpliwość na stwierdzenie, że T. A. w okresie od stycznia do kwietnia 2007 r. dokonywał sprzedaży gruntów zabudowanych budynkami mieszkalnymi.

Przechodząc do materialnej podstawy rozstrzygnięcia Dyrektor Izby Skarbowej podał, że spór w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do zasadności uznania podatnika, w zakresie sprzedaży zabudowanych budynkami mieszkalnymi działek, za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Organ odwoławczy przytoczył następnie treść mających zastosowanie w sprawie przepisów, m.in. art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 2 pkt 6, art. 7 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, i wskazał, że od 1993 r. T. A. prowadził nieprzerwanie działalność gospodarczą dotyczącą obrotu nieruchomościami. Ponadto podatnik podjął następujące czynności potwierdzające zamiar prowadzenia działalności handlowej:

- w 2002 r. zakupił do majątku odrębnego (oraz z odziedziczoną przez małżonków A. w dniu 8 lutego 1995 r. działkę nr 1233/4 w drodze spadku) dwie sąsiadujące ze sobą działki: nr 1233/6 w dniu 16 grudnia 2002 r. oraz nr 1233/5 w dniu 17 grudnia 2002 r., położone w G. - O.;

- w dniu 11 marca 2003 r., z uwagi na brak środków z majątku odrębnego T. A., włączono nabyte nieruchomości do majątku wspólnego;

- w dniu 10 maja 2005 r., po zatwierdzeniu wniosku z dnia 29 kwietnia 2005 r., zatwierdzono projekt budowlany i udzielono T. A. pozwolenia na budowę zespołu 8 budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej w G. przy ul. [...] (działki nr 1233/5 i 1233/6);

- w dniu 10 maja 2005 r. pomiędzy "A" a małżonkami A. zawarta została umowa, której przedmiotem było wybudowanie przez "A" na działkach budowlanych nr 1233/5 i 1233/6 w G. - O. zespołu 8 domów mieszkalnych w celu ich późniejszej odsprzedaży;

- w dniu 21 czerwca 2005 r., na wniosek współwłaścicieli M. i T. A., zatwierdzono projekt podziału nieruchomości położonej przy ul. [...], tj. działka nr 1233/5 została podzielona na działki nr: 1233/16, 1233/17, 1233/18, 1233/19, natomiast działka nr 1233/6 została podzielona na działki nr: 1233/20, 1233/21, 1233/22, 1233/23;

- małżonkowie A. w dniu 10 maja 2005 r. użyczyli nieruchomość gruntową "A" na czas nieoznaczony dla celów budowy budynków mieszkalnych oraz udzielili zezwolenia na wykonanie ww. inwestycji;

- Prezydent Miasta, po rozpatrzeniu wniosku inwestora z dnia 16 września 2005 r., decyzją z dnia 28 września 2005 r. przeniósł pozwolenie na budowę na rzecz "A";

- T. A. zamieszczał w intemecie i prasie ogłoszenia o sprzedaży domów jednorodzinnych oraz przeprowadzał rozmowy z nabywcami (zeznania świadków).

Odnosząc przepisy ustawy o VAT do przedmiotowego stanu faktycznego Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że co do zasady, w świetle definicji działalności gospodarczej, T. A. stał się podatnikiem VAT - handlowcem w zakresie sprzedaży zabudowanych budynkami mieszkalnymi działek, bowiem jego działania polegające na wcześniejszym zakupie gruntów (2 działek), przygotowanie ich do sprzedaży, wybudowaniu na nich 8 budynków mieszkalnych dla podniesienia, jak określił, ich wartości, a w końcu ich wielokrotna sprzedaż (w badanym okresie 4 spośród 8 zabudowanych działek), w zupełności wypełniają definicje handlu, a tym samym zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza oraz przesłankę częstotliwości w niej zawartą. Organ odwoławczy zaznaczył, że częstotliwość w przedmiotowej sprawie dotyczy czynności sprzężonej (zakup - sprzedaż) dokonywanej przez stronę w sposób profesjonalny, zorganizowany i ciągły. Dyrektor wskazał, że organ pierwszej instancji w swoim rozstrzygnięciu oparł się na dowodach, tj. aktach notarialnych, umowach przedwstępnych, fakturach VAT oraz zeznaniach nabywców zabudowanych budynkami mieszkalnymi działek, z których wynika...