Ulga rehabilitacyjna. Rozliczenie wydatków na dojazdy na zabiegi

Pytanie podatnika: Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej osoba niepełnosprawna mogła dokonać odliczeń wydatków w latach 2012-2015 w ramach ulgi rehabilitacyjnej z tytułu dojazdów własnym samochodem na zabiegi rehabilitacyjne, czy też musi dokonać korekty zeznań podatkowych? Czy będzie mogła dokonać ww. odliczeń w kolejnych latach i czy żeby skorzystać z ulgi musi zlecić przeróbkę samochodu, aby zmieniono jego wpis na „samochód osobowy”?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z daty wpływu do Biura – 13 kwietnia 2016 r., uzupełnionym 15 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE
W dniu 13 kwietnia 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 1 czerwca 2016 r. znak: IBPB-2-1/4511-252/16/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 15 czerwca 2016 r.

W przedmiotowym wniosku po jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym wydane na okres 2007-2020 r. i od 2009 r. pracuje w zakładzie pracy chronionej. Nie prowadzi działalności gospodarczej. W 2012 r. Wnioskodawczyni zakupiła samochód Renault Clio o pojemności silnika 1.461 m3 i gabarytach samochodu osobowego. W samochodzie widnieje wpis „samochód ciężarowy”. Samochód nie ma kratki a tylna część jest zasłonięta klapą  – w takim stanie Wnioskodawczyni go kupiła. Samochodem tym Wnioskodawczyni dojeżdża do pracy, na zakupy oraz na wizyty lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne. Wnioskodawczyni posiadała zlecenie na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne wystawione przez lekarza specjalistę. Wnioskodawczyni przebyła operację kręgosłupa, w związku z przebyciem której w pracy zmuszona jest korzystać ze specjalistycznego fotela. Fotel ten Wnioskodawczyni wozi ze sobą, wykorzystując do tego faktu posiadany przez siebie samochód. Składając zeznanie podatkowe za 2015 r., Wnioskodawczyni odliczyła w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwotę 2.280 zł z tytułu przejazdu własnym samochodem na uczestnictwo w zabiegach rehabilitacyjnych. W tej sprawie Wnioskodawczyni została wezwana „do Urzędu Skarbowego o przedstawienie dokumentów potwierdzających do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej”. Tego rodzaju odliczenia Wnioskodawczyni dokonywała począwszy od roku 2012. Żadnego innego samochodu Wnioskodawczyni nie posiada.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni mogła odpisywać ulgę rehabilitacyjną w latach 2012-2015?
2. Czy Wnioskodawczyni musi dokonać korekty zeznań podatkowych?
3. Czy Wnioskodawczyni będzie mogła odpisywać ulgę rehabilitacyjną w kolejnych latach i czy musi przerabiać samochód aby widniał wpis „osobowy” (z uwagi na bardzo niskie zarobki jest to bardzo kosztowna przeróbka, Wnioskodawczyni jest samotna i taki samochód jest dla niej wystarczający)?

Ad. 1
Zdaniem Wnioskodawczyni, w latach 2012-2015 uprawniona była dokonać odliczeń od dochodu kwoty nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł rocznie, tytułem tzw. ulgi rehabilitacyjnej w związku z ponoszeniem przez nią wydatków na używanie samochodu stanowiącego jej własność dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wnioskodawczyni, powołując art. 26 ust. 1 pkt 6, art. 26 ust. 7a pkt 14 oraz art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazała, że jest osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, stwierdzonym na podstawie orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, o którym mowa w art. 26 ust. 7d pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni w okresie 2012-2015 ponosiła wydatki na cele rehabilitacyjne w postaci wydatków na używanie własnego samochodu wykorzystywanego dla potrzeb związanych z koniecznym jej przejazdem na zalecone jej przez lekarza specjalistę zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wydatki te, w żadnym ze wskazanych powyżej lat, ani w całości ani w części, nie były finansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie zostały jej również zwrócone w jakiejkolwiek części.

Zdaniem Wnioskodawczyni zakupiony przez nią samochód, na którego użytkowanie w związku z dojazdem na konieczne zabiegi rehabilitacyjno-lecznicze, ponosiła wydatki odliczone w latach 2012-2015 tytułem ulgi rehabilitacyjnej, spełniał warunki skorzystania z ulgi.

Wnioskodawczyni wskazała, że na gruncie przepisów prawa podatkowego (art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przed 1 stycznia 2014 r. analogiczna definicja samochodu osobowego znajdowała się w art. 7 ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości i zmianie innych ustaw) zdefiniowano samochód osobowy jako pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Według Wnioskodawczyni, powyższe oznacza, że każdy samochód spełniający wyżej wskazane kryteria jest samochodem osobowym w rozumieniu m.in. art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy. Samochód, który zakupiła Wnioskodawczyni spełnia te kryteria. Wprawdzie ustawodawca wprowadza pewne wyłączenia, m.in. wyłączenie dotyczące pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, oddzielony od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van, niemiej jednak wyłączenie to, jako wyjątek od reguły winien być interpretowany ściśle. Należy również pamiętać, że w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. a)-d) ustawy, spełnienie wymagań pozwalających na uznanie danego samochodu osobowego za samochód nieposiadający takiego charakteru wymaga potwierdzenia obejmującego zaświadczenie wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów na podstawie dodatkowego badania technicznego. Powyższe zaś oznacza, że taki samochód, spełniający takie wymagania, nie przestaje być samochodem osobowym.

Zdaniem Wnioskodawczyni, uwzględnić również należy charakter ulgi rehabilitacyjnej, której istotą jest obniżenie zobowiązania podatkowego osób niepełnosprawnych, ponoszących określone, dodatkowe wydatki związan...