Termin wydania decyzji określającej wysokość straty

Decyzja określająca wysokość straty - na podstawie art. 24 Ordynacji podatkowej - może zostać wydana tak długo, jak długo możliwa jest weryfikacja deklaracji za rok podatkowy, w którym strata ta została odliczona. W przypadku odliczenia straty termin do wydania decyzji określającej stratę rozpocznie swój bieg od początku terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, którego wysokość została określona przy uwzględnieniu odliczonej straty podatkowej. Jeżeli natomiast w terminach z art. 7 ust. 5 ustawy o CIT lub art. 9 ust. 3 ustawy o PIT podatnik nie odliczył straty, prawo do wydania decyzji określającej wysokość straty podatkowej nie będzie czasowo ograniczone, ponieważ nieodliczona strata nie miała w takiej sytuacji wpływu na jakiekolwiek mogące podlegać przedawnieniu zobowiązanie - orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Brolik (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Tomasz Zborzyński, NSA Tomasz Kolanowski, Protokolant Maja Fabrowska, , po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "D." sp. z o.o. z siedzibą w N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 1279/13 w sprawie ze skargi "D." sp. z o.o. z siedzibą w N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 18 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie straty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok podatkowy od 1 stycznia 2002 r. do 30 września 2003 r.:

1) oddala skargę kasacyjną,
2) zasądza od ""D." sp. z o.o. z siedzibą w N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 1279/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę D. Sp. z o.o. z siedzibą w N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 18 stycznia 2011 r. w przedmiocie określenia wysokości straty za rok podatkowy obejmujący okres od 1 stycznia 2002 r. do 30 września 2003 r.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco.

Skarżąca spółka została zawiązana na mocy umowy spółki z dnia 22 maja 2001 r., natomiast do Krajowego Rejestru Sądowego spółka wpisana została w dniu 12 czerwca 2001 r. Pierwsze zeznanie CIT-8 spółka złożyła za okres od 27 lipca 2001 r., do 30 września 2001 r., wykazując w nim przychody w wysokości 11.206,86 zł, koszty uzyskania przychodów w wysokości 62.842,85 zł oraz stratę w wysokości 51.635,99 zł. Kolejne zeznanie CIT-8 spółka złożyła za okres od 1 października 2001 r. do 30 września 2002 r., wykazując w nim przychody w wysokości 100.709,90 zł, koszty uzyskania przychodów w wysokości 617.159,22 zł oraz stratę w wysokości 516.449,32 zł. Natomiast w zeznaniu za okres od 1 października 2002 r. do 30 września 2003 r. spółka wykazała przychody w wysokości 528.926,20 zł, koszty uzyskania przychodów w wysokości 642.146,54 zł oraz stratę w wysokości 113.220,34 zł.

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Gdańsku przeprowadził w spółce kontrolę skarbową, w toku której stwierdził, że w początkowym okresie swojej działalności spółka nieprawidłowo ustalała lata podatkowe. Zdaniem tego organu pierwszy rok podatkowy spółki trwał od dnia 12 czerwca 2001 r., (data wpisu spółki do KRS) do dnia 31 grudnia 2001 r., (a nie od 27 lipca 2001 r., do 30 września 2001 r.), natomiast kolejny rok podatkowy spółki w ocenie tego organu trwał - z uwagi na złożenie przez spółkę zawiadomienia o wyborze roku podatkowego - od dnia 1 stycznia 2002 r. do 30 września 2003 r.

W toku kontroli organ pierwszej instancji ustalił, że w okresie od dnia 1 stycznia 2002 r., do dnia 30 września 2003 r. spółka zaewidencjonowała w swoich księgach rachunkowych przychody w łącznej wysokości 579.401,65 zł oraz koszty podatkowe w wysokości 1.175.777,47 zł. Organ ten dokonał analizy przychodów i kosztów podatkowych spółki, po czym stwierdził, że w badanym roku podatkowym spółka zaniżyła przychody o kwotę 46.127,57 zł stanowiącą wartość otrzymanego przez nią nieodpłatnego świadczenia, a także zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 166.496,38 zł stanowiącą różnice kursowe od pożyczek.

W konsekwencji powyższy organ wydał decyzję z dnia 14 października 2010 r., w której określił spółce - za rok podatkowy trwający od 1 stycznia 2002 r., do 30 września 2003 r. - stratę w wysokości 383.751,87 zł. W wydanej decyzji organ uwzględnił ustalenia z kontroli (zwiększając przychody spółki o kwotę 46.127,57 zł oraz zmniejszając koszty podatkowe o kwotę 166.496,38 zł).

Od powyższej decyzji spółka odwołała się, wnosząc o jej uchylenie w całości.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu odwołania spółki, decyzją z dnia 18 stycznia 2011 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Spółka zaskarżyła powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku i wniosła o jej uchylenie. Zaskarżonej decyzji spółka zarzuciła naruszenie: przepisów prawa materialnego, tj. art. 11 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych ( Dz. U 2000 r. Nr 54 poz. 654; dalej: u.p.d.o.p.), poprzez bezzasadne oszacowanie spółce przychodu z tytułu nieoprocentowanych pożyczek udzielonych przez "A." w W., art. 12 ust. 2, art. 12 ust. 6 pkt 4 w zw. z art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., art. 70 w zw. z art. 208 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz.60 ze zm., dalej O.p.) poprzez ich błędną wykładnię i zastosowanie, art. 24, art. 120, art. 121 § 1, art. 124, art. 125 § 1, art. 210 § 1 pkt 4, art. 180, art. 181, art. 187, art. 191, art. 199 O.p. poprzez ich niezastosowanie w przedmiotowej sprawie lub też błędne ich zastosowanie.

Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej przez stronę decyzji z dnia 18 stycznia 2011 r.

Wyrokiem z dnia 17 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 245/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 18 stycznia 2011 r. Sąd I instancji za nieprawidłowe uznał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji sprowadzające się do zrównania pojęcia z art. 8 ust. 5 u.p.d.o.p., tj.: "rozpoczęcia działalności" z dniem nabycia osobowości prawnej przez spółkę. Odnosząc się natomiast do skargi w pozostałym zakresie, WSA uznał, że nie ma żadnych wątpliwości, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe potwierdziło, że spółka na skutek zawartych umów uzyskała przychód z niepłatnego świadczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 września 2013 r., sygn. akt II FSK 2417/11 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku. Naczelny Sąd Administracyjny za zasadny uznał zarzut skargi kasacyjnej naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię - art. 8 ust. 5 u.p.d.o.p., a w szczególności zawartego w nim zwrotu "rozpoczęcia działalności" - a także przez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 7 § 1 O.p., zamiast art. 1 ust. 1 u.p.d.o.p. obowiązującej w roku 2001.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem ponowna ocena legalności zaskarżonego aktu prowadzi do wniosku, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 18 stycznia 2011 r. nie została wydana z naruszeniem prawa.

Odnosząc się do pierwszej spornej kwestii Sąd podniósł, że zgodnie z przepisami określonymi w art. 8 u.p.d.o.p., pierwszy rok podatkowy spółki trwał od dnia uzyskania przez spółkę osobowości prawnej, tj. od dnia 12 czerwca 2001 r. Pierwszy rok podatkowy spółki zakończył się natomiast - nie jak przyjęła to spółka - w dniu 30 września 2002 r., lecz - z uwagi na naruszenie postanowień art. 8 ust. 5 u.p.d.o.p. - w dniu 31 grudnia 2001 r. Powyższe rzutowało w przedmiocie określenia wysokości straty dla skarżącego za rok podatkowy obej...