Świadczenia: Korzystanie z otwartego bufetu nie generuje przychodu

Aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi), w ustalonej dla niego indywidualnie wysokości. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną np. przez podzielenie kosztów usługi cateringowej przez liczbę uczestników wydarzenia), a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę.

Stan faktyczny

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) prowadzi działalność hotelarską w jedenastu obiektach hotelarskich w różnych miastach w Polsce. Ponadto, w oparciu o umowy zarządcze zawarte z innymi spółkami z o.o. z grupy świadczy im usługi zarządczo-doradcze z zakresu sprzedaży i marketingu, informatyki, księgowości, prawa itp. W celu wykonywania swojej działalności Spółka zatrudnia pracowników, tak w hotelach, jak i w innych lokalizacjach, w których znajdują się jej biura m.in. w głównym biurze.

Dbając o otoczenie pracy zatrudnionych przez siebie pracowników Spółka wprowadziła możliwość korzystania przez nich w trakcie pracy z bufetu. W bufecie tym pracownicy mają dostęp do zakupionych przez Spółkę artykułów spożywczych, w tym napojów bezalkoholowych (dalej: Produktów), z których pracownicy mogą przyrządzać swoje posiłki. Nie jest przy tym możliwe prowadzenie ewidencji czy monitoringu, które pozwoliłyby stwierdzić, na ile danych pracownik skorzystał z udostępnionych Produktów. Bufet jest dostępny dla wszystkich pracowników Spółki, którzy indywidualnie dokonują wyboru spośród dostępnych, zróżnicowanych w zależności od dnia Produktów. Ilość kupowanych Produktów nie jest uzależniona od liczby pracowników, ale jest dokonywana w oparciu o szacunkowe dane z uwzględnieniem uśrednionej frekwencji w danym hotelu czy biurze. Oznacza to m.in., że nieobecność pracowników danego dnia w hotelu czy biurze (czy to wskutek choroby, urlopu, pracy zdalnej czy delegacji) nie wpływa na ilość nabywanych każdorazowo Produktów. Spółka musi jedynie brać pod uwagę dni wolne ustawowo od pracy, które w przypadku biur oznaczają, że pracownicy nie pracują w tych dniach, zaś w przypadku hoteli tych pracowników jest wówczas mniej niż w przypadku dni roboczych.

Spółka nie może przypisać indywidualnemu pracownikowi korzyści z dostępu do Produktów, gdyż nie jest wiadomo, z których Produktów i w jakim czasie pracownik skorzystał. To pracownik za każdym razem wybiera, z których dostępnych Produktów chce skorzystać i w jakiej ilości. Wobec powyższego Spółka może co najwyżej wyliczyć statystyczną ilość Produktów wydawanych w danym hotelu czy biurze, ale nie ma żadnej wiedzy odnośnie do tego, czy dany pracownik skorzystał i w jakim stopniu z określonych Produktów.

Pytanie i stanowisko podatnika

Czy wobec braku możliwości przypisania indywidualnym pracownikom przychodu z tytułu udostępnionych przez Spółkę w wyżej opisany sposób Produktów, koszt tych sfinansowanych przez Spółkę Produktów, które nie są związane ze spotkaniami biznesowymi, stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionych powyżej okoliczności należy uznać, że świadczenie w postaci udostępnienia Produktów finansowanych przez Spółkę, realizowane za pomocą otwartego bufetu, nie stanowi dla pracowników przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOF).

Spółka zdecydowała się na poniesienie wydatków z tytułu zakupu Produktów dla pracowników mając na względzie realizację polityki Spółki zakładającej osiągnięcie jak największej efektywności wykonywanej pracy przy równoczesnym zmniejszeniu wpływu czynników zewnętrznych na organizację pracy. Ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup Produktów do otwartego bufetu dla pracowników są przejawem i wyrazem starań Spółki o stan zdrowia, kondycję fizyczną i psychiczną oraz samopoczucie jej pracowników, co z kolei w dalszej perspektywie przyczynia się do poprawy atmosfery pracy i w konsekwencji wiedzie do zwiększenia wydajności pracy. Zwiększenie wydajności pracy ma natomiast pozytywny wpływ na przychody Spółki.

Podnieść w tym miejscu należy, że w wyroku z 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13) Trybunał Konstytucyjny wyraźnie określił, jakie kryteria muszą zostać spełnione, aby można było zakwalifikować przekazywane pracownikowi świadczenie jako jego przychód. W oparciu o dogłębną analizę tematyki Trybunał określił cechy istotne kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 PDOF. Zgodnie z powyższym za przychód pracownika mogą zostać uznane takie świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika (1), w jego interesie i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść (2), a odniesiona wskutek tych świadczeń korzyść musi być wymierna i możliwa do przypisania indywidualnemu pracownikowi (3).

Pracownicy korzystają ze świadczenia dobrowolnie, a swoją zgodę wyrażają przez sam fakt stawienia się w miejscu świadczenia usługi i konsumpcji Produktów. Pierwsza z przesłanek uznania świadczenia za przychód pracownika jest zatem spełniona.

Wydatki ponoszone przez Spółkę w celu zapewnienia pracownikom Produktów mają pośredni wpływ na uzyskiwane przez nią przychody z prowadzonej działalności gospodarczej. Poprzez świadczenia na rzecz pracowników Spółka zapewnia pracownikom lepsze warunki pracy, bardziej efektywne wykorzystanie czasu pracy, komfort pracy oraz poprawia ich nastrój, co pozytywnie wpływa na wydajność pracowników i przychody Spółki. Wydatek jest zatem ponoszony w interesie Spółki, a nie pracownika. To z kolei sprawia, że drugą z wymienionych wyżej przesłanek uznać należy za niespełnioną.

Tak samo nie jest spełniona trzecia z tych przesłanek, ponieważ korzyść związana z zapewnieniem dostępu do posiłków finansowanych przez Spółkę nie jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Spółka pomimo należytej staranności nie jest w stanie ustalić tutaj indywidualnej korzyści danego pracownika i w związku z tym korzystanie przez pracownika z bufetu nie skutkuje powstaniem po jego stronie przychodu. Tym samym Spółka nie jest w tym zakresie zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Stanowisku Spółki nie przeczy także art. 23 ust. 1 pkt 23 PDOF, zgodnie z którym za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się kosztów reprezentacji poniesionych w szczególności na usługi gastronomiczne, czy też na zakup żywności lub napojów. W omawianym przypadku bowiem z całą pewnością można stwierdzić, iż opisywane koszty nie są kosztami reprezentacji, gdyż przy ocenie wydatków pod kątem ich reprezentacyjnego charakteru należy mieć na względzie ich cel, który musi polegać na próbie wykreowania pozytywnego obrazu podatnika (w tym wypadku Spółki) jako celu wyłącznego bądź dominującego. W omawianej sytuacji nie ma to miejsca.

Stanowisko i uzasadnienie KIS

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkost...