Rozliczenie roczne: Warunki skorzystania z ulgi kościelnej

Z uzasadnienia: Sam fakt darowizny na rzecz kościelnej osoby prawnej, o której mowa w art. 55 ust. 7 ustawy z 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej nie uzasadnia jeszcze oceny realizacji ulgi podatkowej, uregulowanej w wymienionym przepisie. Dla osiągnięcia zamierzonych celów podatkowych trzeba, żeby sprawozdanie, o którym mowa w art. 55 ust. 7 ww. ustawy, zawierało dane na tyle dokładne i konkretne, aby umożliwić podatnikowi samoobliczenie podatku, a następnie organowi podatkowemu w późniejszym (ewentualnym) postępowaniu podatkowym ustalenie, sprawdzenie, zweryfikowanie danych o przeznaczeniu darowizny na działalność charytatywno-opiekuńczą.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Danuta Małysz, Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 81/10 w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 2 grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r.:

1) oddala skargę kasacyjną,
2) zasądza od P. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

1. Wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2010 r., I SA/Kr 81/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę P. K. (powoływanego dalej jako "Skarżący"), przy uczestnictwie M. K., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. (powoływanego dalej jako "Dyrektor IS") z dnia 2 grudnia 2009 r., nr [...], w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; w skrócie: "p.p.s.a.").

2. Przebieg postępowania przed organami podatkowymi (przedstawiony przez WSA w Krakowie):

2.1. Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku przebieg postępowania WSA w Krakowie podał, że po przeprowadzeniu kontroli rzetelności złożonego przez Skarżącego i jego żonę zeznania PIT-36 za 2006 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. decyzją z dnia 14 września 2009 r., nr [...], określił wyżej wymienionym zobowiązanie podatkowe w ww. podatku w wysokości 3.365 zł. Organ pierwszej instancji nie uwzględnił w swojej decyzji niektórych wydatków poniesionych przez ww. podatników a wykazanych w załączniku PIT-O, tj. kwoty 2.407,34 zł, która była odliczona od dochodu jako darowizna przekazana na rzecz Parafii Rzymsko-Katolickiej [...] (powoływanej dalej jako "Parafia"). Organ podatkowy uznał, że wpłata ta dotyczyła czesnego za naukę syna w Prywatnej Katolickiej Szkole Podstawowej (powoływanej dalej jako "Szkoła"), a więc nie były spełnione warunki do odliczenia na podstawie art. 26 ust. 6d i 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm., powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f."). Skorygował również wysokość odliczonych od dochodu żony Skarżącego wydatków na cele rehabilitacyjne syna z kwoty 2.835,77 zł do kwoty 2.735,77 zł, ponieważ różnica 400 zł dotyczyła używania samochodu do celów związanych z dowozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, natomiast kwota ta została odliczona do pełnego przysługującego małżonkom limitom w odliczeniu dokonanym przez Skarżącego w wysokości 2.280 zł.

2.2. Decyzją z dnia 2 grudnia 2009 r. po rozpatrzeniu odwołania Skarżącego, Dyrektor IS utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Uzasadniając decyzję organ odwoławczy powołał się na ww. ustalenia faktyczne dokonane przez organ pierwszej instancji. Odnosząc się do zarzutów i argumentacji przedstawionych w odwołaniu, Dyrektor IS zauważył, że jedyny zarzut bezprzedmiotowości zaskarżonej decyzji był niezasadny. Organ odwoławczy wskazał, że bezprzedmiotowość występuje wówczas gdy brak jest podstaw prawnych i merytorycznych rozstrzygnięcia danej sprawy w ogóle bądź nie było podstaw do jej rozpoznania w drodze postępowania administracyjnego. Bezprzedmiotowość postępowania oznacza brak któregoś elementów stosunku materialnoprawnego, skutkującego tym, że nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie jej co do istoty sprawy. Organ wskazał również, że dokonał sprostowania oczywistych omyłek pisarskich oraz podniósł, że w sprawie nie zachodzą podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji.

3. Stanowiska stron w postępowaniu przed WSA w Krakowie (Sądem pierwszej instancji):

3.1. Skarżący wniósł skargę do WSA w Krakowie, w której - wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji - postawił zarzut niezapoznania się przez Dyrektora IS ze sprawą i niesłusznego utrzymania w mocy decyzji organu pierwszej instancji. W ocenie Skarżącego, organ nie uwzględnił wydatku wykazanego w PIT-O w 2006 r. uznając, że wpłaty dotyczyły czesnego za naukę syna w Szkole na podstawie pisma z dnia 24 czerwca 2009 r., a więc podmiotu, na rzecz którego Skarżący nie dokonał wpłaty. Wpłat dokonano na rzecz Parafii. Pismo podmiotu, na rzecz którego nie dokonano wpłaty, nie może stanowić podstawy decyzji. Z pisma Parafii z dnia 21 stycznia 2009 roku znajdującego się w aktach sprawy wynika, że wpłacona kwota stanowi równowartość rocznej opłaty czesnego, co nie oznacza, że wpłata ta została dokonana na czesne syna Skarżącego.

3.2. W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie i podniósł, że kwota przekazana przez żonę Skarżącego na konto Parafii wynikała z umowy o naukę syna w Szkole. Skarżący przekazał kwotę 4.400 zł na konto Szkoły i stanowiła ona opłatę czesnego za naukę syna w tej szkole, co powoduje, że kwota ta nie może być traktowana jako darowizna, gdyż nie spełnia przesłanek nieekwiwalentności, a więc nie podlega odliczeniu od dochodu.

4. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie (Sądu pierwszej instancji):

4.1. Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że organy podatkowe kilkakrotnie zwracały się z prośbą o informacje dotyczące przekazania darowizn pieniężnych w 2006 r. przez żonę Skarżącego. Po pierwsze, w piśmie z dnia 30 grudnia 2008 r. skierowanym do Parafii (k. 104 akt adm.), na które odpowiedział Proboszcz Parafii pismem dnia 21 stycznia 2009 r., udzielając informacji, że wpłacona kwota 4.400 zł stanowi równowartość rocznej opłaty czesnego (k. 105 akt adm.). Po drugie, pismem z dnia 9 lutego 2009 r. organ pierwszej instancji zwrócił się do Skarżącego i jego żony o przedłożenie sprawozdania, o którym mowa w art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 z późn. zm.; powoływanej dalej jako "ustawa z 1989 r."), zakreślając termin 7 dni do przedłożenia sprawozdania (k. 106 akt adm.). Skarżący w dniu 6 marca 2009 r. dokonał korekty zeznania podatkowego PIT-36 za 2006 r., wskazując, ze wezwanie do przedłożenia sprawozdania jest bezprzedmiotowe (k. 115 akt adm.) i nie przedłożył przedmiotowego sprawozdania. W dniu 13 maja 2009 r. złożono do akt sprawy „zaświadczenie" podpisane przez Sekretarz Szkoły, z treści którego wynikało, że darowizna w kwocie 4.800 zł została wykorzystana na cele edukacyjne (k. 123 akt adm.). W świetle powstałych rozbieżności pomiędzy treścią pisma z 21 stycznia 2009 r. i 17 kwietnia 2009 r. organ pierwszej instancji po raz trzeci zwrócił się do Szkoły z pytaniem, czy wpłacone kwoty były bezpłatnym, nieekwiwalentnym świadczeniem, czy też wiązały się z uzyskaniem jakiegokolwiek dobra lub zapłatą za wykonane usługi (k. 125 akt adm.). W odpowiedzi na to pismo, pismem z dnia 24 czerwca 2009 r. zastępca dyrektora Szkoły poinformowała, że kwota przekazana w roku 2006 przez żonę Skarżącego na konto Parafii wynika z umowy o naukę syna w Szkole (k. 126 akt adm.).

4.2. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, sam fakt darowizny na rzecz kościelnej osoby prawnej, o której mowa w art. 55 ust. 7 ustawy z 1989 r., co znalazło swój wyraz w ...