Prawo podatkowe a ustawa o rachunkowości. Zbyt wiele różnic

Prawo podatkowe iprawo bilansowe rządzą się swoimi prawami. Szkoda tylko, że dowielu kwestii podchodzą odmiennie. Rozbieżności powodują, że osoby zajmujące się księgami rachunkowymi mają wiele pracy. Muszą chociażby prowadzić podwójne ewidencje. Jedną dlapotrzeb podatkowych, drugą – dlarachunkowych.

Jednym z przykładów takich rozbieżności jest amortyzacja i środki trwałe. Przepisy ustawy o rachunkowości definiują środki trwałe w sposób odmienny niż czynią to przepisy ustaw podatkowych.

Ustawa o rachunkowości zalicza do środków trwałych m.in.: prawo użytkowania wieczystego gruntów, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego. W świetle prawa podatkowego są to natomiast tytuły wartości niematerialnych i prawnych. W rozumieniu prawa bilansowego środkiem trwałym jest także inwentarz żywy, przeznaczony przez czas dłuższy niż rok do wykorzystywania na własne potrzeby jednostki (nie do uboju). Przepisy podatkowe ten składnik majątku zaliczają do materiałów.

Ustawa o rachunkowości nie wymaga, aby środki trwałe stanowiły własność lub współwłasność jednostki, co z kolei mocno akcentują przepisy podatkowe. Prawo bilansowe wyłącza z grupy środków trwałych kategorię inwestycji długoterminowych, np. nieruchomości nabyte w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych, wynikających z przyrostu ich wartości. W świetle ustaw o podatkach dochodowych obiekty te nadal są traktowane jak środki trwałe.

Różnice znajdziemy także w klasyfikowaniu majątku przyjętego w leasing. Przep...