Posiłek pracownika pracującego w nadgodzinach nie jest jego przychodem

Sfinansowanie posiłków pracownikom wykonującym pracę w wymiarze nadliczbowym, nie generuje po stronie tych pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki te ponoszone będą bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymają od niego jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, ponieważ świadczenia te pozostają w związku z pracą w godzinach nadliczbowych - wyjaśnił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2019 r. (data wpływu 13 maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 czerwca 2019 r. (data wpływu 11 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem przez pracodawcę posiłków na rzecz pracowników pracujących w danym dniu w wymiarze nadliczbowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem przez pracodawcę posiłków na rzecz pracowników pracujących w danym dniu w wymiarze nadliczbowym.

Z uwagi na braki formalne wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, Organ podatkowy pismem z dnia 28 maja 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.292.2019.1.ID (doręczonym w dniu 30 maja 2019 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 11 czerwca 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 5 czerwca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Spółka jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.,), obowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób przez Nią zatrudnionych.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegająca na produkcji pozostałych podstawowych chemikaliów organicznych. Znacząca część działalności prowadzona jest w Specjalnej Strefie Ekonomicznej.

Z uwagi na profil prowadzonej działalności gospodarczej zdarza się, że pracownicy Spółki w celu realizacji powierzonych zadań pracują w wymiarze nadliczbowym. W sytuacji polecenia pracownikowi pracy w nadgodzinach Wnioskodawca zapewnia takiemu pracownikowi możliwość spożycia ciepłego posiłku, który jest przywożony i spożywany w jadalniach wydziałowych, a jego koszt ponoszony jest przez Spółkę ze środków obrotowych.

Wnioskodawca zamawia posiłki w dniu, w którym pojawia się konieczność pracy w wymiarze nadliczbowym. Posiłki są przyznawane pracownikom, którzy pracują w dni robocze w przypadku nadgodzin przekraczających 3 godziny ponad standardowy 8 godzinny dobowy czas pracy.

Pracownicy Spółki co do zasady pracują w wymiarze 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w systemie jednozmianowym oraz wielozmianowym. Wykonywanie przez pracowników Spółki pracy w wymiarze nadliczbowym jest zgodne z regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917).

Obowiązek zapewnienia posiłków pracownikom nie wynika z obowiązującego prawa, w szczególności przepisów prawa pracy, jak również nie wynika z obowiązujących u Wnioskodawcy wewnętrznych aktów prawa pracy.

W piśmie z dnia 4 czerwca 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że zapewnia ciepły posiłek pracownikom wykonującym pracę w godzinach nadliczbowych w celu zwiększenia ich efektywności oraz motywacji pracowników do pracy w wymiarze nadliczbowym. Działania Spółki mają na celu minimalizację opóźnień w wykonywanych pracach (poprzez zminimalizowanie czasu niezbędnego na spożycie posiłku) oraz zapewnienie właściwego poziomu sprawności i koncentracji pracowników wykonujących pracę w godzinach nadliczbowych, a także zmotywowanie pracowników do niezbędnej pracy w godzinach nadliczbowych i wyeliminowanie wśród pracowników niezadowolenia z konieczności pozostania w pracy. Z tego względu Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zapewnienie ciepłego posiłku pracownikom wykonującym pracę w godzinach nadliczbowych jest wykonywane w interesie Spółki.

Posiłki wydawane pracownikom wykonującym pracę w godzinach nadliczbowych mają postać wydzielonych porcji, które są przywożone do siedziby Spółki przez przedmiot zewnętrzny i spożywane w jadalni wydziałowej.

Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku, możliwość spożycia ciepłego posiłku na koszt Spółki przysługuje wyłącznie pracownikom pracującym w danym dniu w wymiarze nadliczbowym, przy czym ilość pracowników wykonujących w danym dniu pracę w wymiarze nadliczbowym zależy od potrzeb Wnioskodawcy i jest ewidencjonowana. W konsekwencji korzyść związana z zapewnieniem dostępu do posiłków finansowanych przez Spółkę jest wymierna, gdyż istnieje możliwość przypisania jej indywidualnemu pracownikowi. Jednocześnie Spółka w żaden sposób nie weryfikuje w jakim zakresie pracownicy skorzystali z przysługujących im posiłków, gdyż jednemu pracownikowi przysługuje jeden posiłek w określonej, wydzielonej formie.

Wnioskodawca nie monitoruje ilości spożytego przez pracownika posiłku, zapewniany posiłek obejmuje wydzieloną porcję posiłku jednego rodzaju. Tym samym wszyscy pracownicy wykonujący pracę w godzinach nadliczbowych otrzymują ten sam rodzaj posiłku w jednakowej ilości. Spółka jest w stanie ustalić wartość posiłku przypadającego na jednego, konkretnego pracownika. Pracownicy otrzymują posiłek jednego rodzaju, tym samym wartość posiłku dla każdego z pracowników wykonujących prace w nadliczbowym wymiarze pracy jest taka sama.

Pracownicy wykonujący pracę w wymiarze nadliczbowym deklarują wyłącznie czy chcą skorzystać z nieodpłatnego posiłku, czy też z niego rezygnują, nie mogą natomiast określać zakresu w jakim chcą skorzystać z posiłku oraz wybierać rodzaju posiłku z jakiego chcieliby skorzystać. Należy zatem stwierdzić, że pracownik decyduje wyłącznie czy chce skorzystać z posiłku, czy też nie, natomiast nie może dokonywać jakichkolwiek modyfikacji w zakresie przysługującego posiłku.

Pracownik wykonujący pracę w godzinach nadliczbowych może odmówić spożycia posiłku finansowanego przez Spółkę, tym samym korzystanie z posiłku zapewnianego przez Wnioskodawcę jest zależne od woli pracownika. W przypadku rezygnacji z posiłku finansowanego przez Spółkę, pracownikowi nie przysługuje z tego tytułu ekwiwalent o wartości posiłku, czy rekompensata w jakiejkolwiek innej formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy finansowanie przez Wnioskodawcę posiłków na rzecz pracowników pracujących w danym dniu w wymiarze nadliczbowym stanowi dla tych pracowników przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym, czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika w tym zakresie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z nieodpłatnym wydawaniem ciepłych posiłków przez Spółkę na rzecz pracowników, wykonujących pracę w nadgodzinach, po stronie tych pracowników nie powstaje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Spółce w tym zakresie nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z regulacją zawartą w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności; wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Podkreślenia wymaga fakt, że kwestia zakwalifikowania danego świadczenia pracodawcy na rzecz pracownika jako przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Trybunał Konstytucyjny.

W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13 (dalej: Wyrok TK) Trybunał Konstytucyjny wyraźnie określił, jakie kryteria muszą być spełnione, aby zakwalifikować przekazywane pracownikowi świadczenie jako jego przychód. W oparciu o pogłębioną analizę Trybunał Konstytucyjny określił cechy istotne kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z konkluzjami zwartymi w Wyroku TK, za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby p...